قسمت اول: فصول پیش از حادثه (1946-1957)
لیگ برتر انگلستان خیلی زود آغاز شد؛ تنها یک سال از جنگ گذشته بود. یونایتد تا سه سال در خانه نبود و بازی های خود را در مـِین رود برگزار می کرد. آخر جنگ اولدترافورد را ویران کرده بود. آن هایی که از جنگ جان سالم به در برده بودند یادشان می آمد؛ یونایتد در آخرین فصلی که به صورت کامل برگزار شد (39- 1938) چهاردهم شده بود. چه فاجعه ای! فوتبال منچستر در آن سال خرد شد. سیتی در دسته دوم دست و پا می زد و یونایتد هم پایین تر از سلاطین لیگ جزیره یعنی لیورپول، اورتون و آرسنال متحول شده قرار داشت.
ورزشگاه ویران شده اولدترافورد در جنگ جهانی دوم
اما حالا همه چیز عوض شده بود. بریتانیایی ها جنگ را برده بودند و همه با امید به زندگی خود ادامه می دادند. فوتبال هم از سر گرفته شد. تیم ها دوباره شکل گرفتند و لیگ آغاز شد؛ مربی منچستر یونایتد مت بازبی بود. انتخابی عجیب و مسخره برای هواداران یونایتد! سرخ های دو آتشه حالا باید کاپیتان سابق سیتیزن ها و بازیکن سابق لیورپول را روی نیمکت خود تحمل می کردند. اما تیم بازبی برای طرف قرمز پوش شهر منچستر راضی کننده بود؛ دوم شدن در لیگ و واگذاری جام قهرمانی آن هم فقط با یک امتیاز و درهم کوبیدن لیورپول و آرسنال برای تیمی که در آخرین حضور خود چهاردهم شد بود فوق العاده بود.
تیم منچستر یونایتد در سال 1946 به مربیگری مت بازبی
فصل بعد هم چندان فرقی نداشت. عملکردی خوب اما بی نتیجه؛ یک مقام دومی دیگر برای شاگردان بازبی. هرچند عملکرد یونایتد راضی کننده بود اما حسرت قهرمان نشدن این تیم 37 ساله شد. در این بین تقریبا همه رقبا از جمله لیورپول و اورتون مرسی سایدی گرفته تا آرسنال و سیتی و بارنزلی قهرمان شده بودند و یونایتدی ها همچنان به جامی نگاه می کردند که 37 سال پیش گرفته بودند. اما اتفاق خوب این فصل قهرمانی در جام حذفی بود. ترکیب تقریبا 100% بریتانیایی منچستر یونایتد بالاخره موفق شدند یک جام را به خانه بیاورند و با شکست بلکپول تا حدی رقیبان را ساکت کردند.
فصل سوم بازبی و هتریک در مقام دومی؛یونایتد به اولدترافورد بازگشته بود لیورپول و سیتی و آرسنال و چارلتون همه در برابر یونایتد به زانو در آورده اما باز هم جام به اولدترافورد نرسید.
در این فصل پس از سه سال بازسازی اولدترافورد به پایان رسیده بود.
ورزشگاه اولدترافورد در سال 1950
در فصل چهارم تغییری در عملکرد یونایتد دیده نمی شد اما رقیبان قوی تر شده بودند. ساندرلند و وولور همپتون جزو مدعیان اصلی به حساب می آمدند، بنابراین یونایتد این فصل را با مقام چهارمی به پایان رساند. آن روزها از سهمیه خبری نبود و فقط قهرمان شدن مهم بود؛ یونایتد برای قهرمان شدن نیاز به پوست انداختن داشت. این کار انجام شد و در فصل 51- 1950 منچستر یونایتد دوباره به کورس قهرمانی بازگشت و دوم شد.
منچستر یونایتد در سال 1950
اما فصل ششم بازبی رویایی بود. بغض 41 ساله یونایتد ترکید. فردی که روزی با بالابردن جام قهرمانی، جام حذفی طرف آبی پوش منچستر را شاد کرده بود حالا بعد از 41 سال قهرمانی لیگ برتر را برای طرف قرمز منچستر به ارمغان آورده بود. فصلی فوق العاده که با شش تایی کردن آرسنال و 4 تایی کردن لیورپول همراه بود. یونایتد در حالی قهرمان شد که تمامی بازیکنان این تیم به جز جانی کارِی بریتانیایی بودند.
یونایتد قهرمان در سال 1952
انتظار می رفت روند رو به رشد یونایتد ادامه یابد اما بازبی باز هم ریسک کرد و ترکیب را دچار تغییراتی کرد؛ نتیجه این تغییرات هشتمی در فصل 53 - 1952 و چهارمی در فصل 54 - 1953 بود. فصولی که با قدرت نمایی آرسنال و مهم تر از آن وولورهمپتون همراه بود.
منچستر یونایتد در سال 1953
فصل 55-1954 نه تنها شوکی برای یونایتد بود؛ بلکه شوکی برای کل انگلستان بود. چلسی که در تاریخ 50 ساله خود به ندرت در جمع 4 تیم برتر دیده می شد قهرمان لیگ دسته اول انگلستان شد!
یونایتد هم مثل دوران قبل از جنگ در میانه های جدول بود و وولورهمپتون و ساندرلند اجازه ورود این تیم به جمع بالانشنیان را نمی دادند.
منچستر یونایتد در سال 1955
اما فصل 55 فصلی بود مهم برای اروپا؛ یوفا مسابقاتی را تحت عنوان لیگ اروپا طرح ریزی کرده بود. هرچند فدراسیون فوتبال انگلستان با حضور چلسی در این رقابت ها مخالفت کرد چرا که به نظر آن ها سطح این مسابقات بسیار پایین بود و حضور یک تیم انگلیسی در این رقابت ها کسر شان به حساب می آمد.
اما همین رقابت ها انگیزه ای شد برای بازبی؛ حالا همه چیز فراهم بود؛ جوجه ها سر از تخم بیرون آورده بودند و یونایتد علیرغم پنجم شدن در فصل قبل به عنوان یک مدعی شناخته می شد؛ یونایتد باز هم قهرمان شد؛ اما این تیم قهرمان کاملا متفاوت بود؛ تیمی ترسناک که در بازی ها خانگی شکست نخورد و به اروپا اعلان جنگ داد. دانکن ادواردز، دنیس ویولت و تامی تیلور کافی بودند تا هر تیمی را به زانود در آورند.
مت بازبی و دانکن ادواردز، ستاره جوان شیاطین سرخ
قهرمانی منچستر یونایتد در سال 1956
فصل بعد اولین تجربه اروپایی منچستر یونایتد و به طور کلی یک تیم انگلیسی بود. جنگ آغاز شده بود؛ حالا یونایتد افتخار انگلستان بود. بازبی با فدراسیون جنگید تا جواز حضور در رقابت های اروپایی را به دست آورد و این درحالی بود که قرمزهای مرسی ساید در دسته دوم لیگ انگلستان دست و پا می زدند. یونایتد فوق العاده شروع کرد؛ آن ها اندرلشت را در مجموع با 12 گل شکست دادند و سپس به سراغ دورتموند رفتند. دورتموند هم به لطف ویولت حذف شد و حریف بعدی اتلتیکو بیلبائو بود. بیلبائو حرفی برای گفتن نداشت و تسلیم یونایتد شد.
تیمی که موفق شد با 10 گل اندرلشت را شکست دهد. ( بازی رفت این دو تیم با دو گل به پایان رسیده بود.)
اما رئال مادرید توهم بهترین بودن اروپا را از سر یونایتدی ها بیرون کرد. در نیمه نهایی این دردانه های بازبی بودند که تسلیم مادریدی ها شدند و در نیمه نهایی شکست خوردند.
جدال منچستر یونایتد و رئال مادرید در سال 1957
یونایتد آن روزها عادت به شکست نداشت اما باختن به رئال باعث تغییراتی هرچند اندک در ترکیب بازبی شد.
در لیگ اما یونایتد پادشاه بود؛ قهرمانی با اختلاف 8 امتیاز در آن زمان تقریبا بی سابقه بود. آن ها با این قهرمانی راه خود را برای حضور در لیگ اروپا سال بعد و انتقام گیری از رئال مادرید باز کردند.
دردانه های بازبی با یک نمایش چشم گیر برای فصل 58-1957 آماده می شدند؛ فصلی که بردن سه گانه به آن ها چشمک می زد و بریتانیا می توانست به خود ببالد.
برای دسترسی به قسمت های دیگر این یادداشت، کلیک کنید.
