طرفداری - آنتونیو کونته یکی از بهترین پیروزی‌های خود در لیگ برتر را از زمان آمدن به چلسی در برابر منچستر یونایتد کسب کرد. این پیروزی در شرایطی به دست آمد که آبی‌پوشان لندنی نشان دادند گذشتن از سد دفاعی منچستر یونایتد، کاری که لیورپول انجام نداد، بسیار آسان است.
برای سومین‌بار متوالی، سرمربی ایتالیایی چلسی ترکیب 3-4-3 خود را امتحان کرد و موفق شد سه امتیاز بازی را به همراه یک کلین شیت به دست آورد. در طرف دیگر اما، مورینیو بود که به خاطر یک اشتباه زودهنگام، کنترل بازی را از دست داد و در نهایت در استمفورد بریج تحقیر شد. پس از گل اول که در ثانیه 29 بازی به ثمر رسید، شاگردان کنته هم‌چنان به حملات خود ادامه می‌دادند و به شکل ویژه‌ای، از کناره‌ها حملات خود را پی‌ریزی می‌کردند که حاصل آن، گل دومی بود که گری کیهیل به ثمر رساند. در عین‌حال، دیوار دفاعی مستحکم چلسی اجازه خودنمایی به یونایتد نداد و با همکاری فوق‌العاده سزار آزپلیکوئتا و ویکتور موزس، تنها راه نفوذ یونایتد از طرف راست و ارسال‌های آنتونیو والنسیا بود. شرایطی که مورینیو را راضی نمی‌کرد و به همین علت، او با جایگزین کردن ماتا به جای فلینی، به سیستم 2-4-4 روی آورد. سیستمی که به یونایتد اجازه داد فشار را بیش‌تر کند، اما چلسی در این شرایط هم مشکلی پیدا نکرد و دو بار دیگر با گذشتن از دفاع یونایتد، به گل رسید. مورینیو پس از پایان بازی، گفت: «اگر می‌توانستیم اشتباهات دفاعی را حذف کنیم، نمایش خوبی داشتیم.» و البته نکته ناراحت‌کننده اینجاست که یک «اگر» در ابتدای صحبت‌های او در مورد وضعیت دفاعی یونایتد زده شد.
پدرو ثانیه‌هایی پس از آغاز دیدار چلسی در برابر یونایتد، دروازه شیاطین سرخ را باز کرد تا سریع‌ترین گل فصل را به نام خود ثبت کند.
چلسی مسلط و اشتباهات بلیند
اگرچه مورینیو در بازگشت به استمفورد بریج قصد داشت از شکست فرار کند، اما اشتباهات ابتدای بازی برنامه‌های او را دگرگون کردند. بلیند در همان ثانیه‌های ابتدایی اجازه داد پدرو با استفاده از یک توپ بلند که توسط مارکوس آلونسو فرستاده شد، دروازه یونایتد را باز کند. هرچند که کریس اسمالینگ نیز در این نمایش ضعیف شریکِ بلیند بود.
پس از گل، یونایتد مجبور شد حمله کند، اما فشار آوردن می‌توانست برای آن‌ها گران تمام شود. مخصوصاً که فلینی در خط هافبک بود و در برخی صحنه‌ها، تعداد بازیکنان چلسی در میانه زمین بیش‌تر بود. چلسی سه مدافع مرکزی داشت و دو هافبک را جلوی این دو مدافع قرار داده بود. جلوتر نیز با اضافه کردن سه هافبک و یک مهاجم برنامه تهاجمی خود را سازمان می‌داد. این چینش در شرایطی بود که آزپلیکوئتا در سمت چپ میدان آزاد بود تا به خط هافبک اضافه شود و روی ارسال‌های بلندی که می‌توانستند مشکل‌ساز شوند، به سایر بازیکنان کمک کند.
اما اصلی‌ترین موضوع هم‌چنان این است که بازیکنان چلسی چگونه به سمت راست متمایل می‌شدند. یونایتد در حالت دفاعی، با سیستم 1-3-6 بازی می‌کرد و از آنجایی که وینگرهای یونایتد، بازیکنان کناری چلسی در دفاع را مهار می‌کردند، انتظار می‌رفت دفاع‌های کنار یونایتد، ادن هازارد و پدرو را مهار کنند. اما هازارد به شکل عجیبی آزاد بود و در سمت چپ، والنسیا قدرت کنترل او را نداشت. موضوعی که در دقیقه 13 بسیار مشهود بود، جایی که پدرو در حرکتی با دیگو کوستا هماهنگ شد و در نهایت، حمله‌ای که توسط اریک بایی خنثی شد. در ادامه همان حمله، کرنری به دست آمد که طی آن، ادن هازارد بدون مهار شدن توسط مدافعان یونایتد، آزادانه پشت محوطه این تیم می‌چرخید و در نهایت نیز شوتی خطرناک زد که حتی باعث شد مورینیو در کنار خط از وضعیت یارگیری بازیکنانش به شدت انتقاد کند. تنها هفت دقیقه بعد، چلسی در جدال کانته و بلیند یک کرنر دیگر به دست آورد و این‌بار با اشتباه فاحش کریس اسمالینگ، گری کیهیل موفق به زدن گل دوم چلسی شد.
در دقیقه 21 بازی، گری کیهیل موفق شد از سریال اشتباهات بازیکنان منچستر یونایتد استفاده کند و گل دوم چلسی را به ثمر برساند.
و اما یکی از واضح‌ترین صحنه‌ها، به دقیقه 26 بازی بازمی‌گردد. جایی که بلیند در موقعیتی خطرناک بسیار مردد عمل کرد و پدرو با استفاده از این تردید، خیلی سریع توپ او را دزدید. هرچند در ادامه ارسال ناموفق پدرو توسط ده خیا مهار شد، اما چند دقیقه بعد نیز بلیند به هازارد اجازه داد تا دوباره از سمت راست (چلسی) حمله کند و این‌بار اگر کوستا کمی با دقت‌تر عمل می‌کرد، می‌توانست گل سوم را به ثمر برساند.
بازی متراکم، به یونایتد اجازه حرکت نداد.
در طرف دیگر بازی، یونایتد برای چینش دفاعی چلسی مشکلاتی هرچند کم ایجاد کرد.د رحالی که آزپلیکوئتا و موزس سعی در کنترل مارکوس رشفورد و بلیند داشتند، زلاتان ابراهیموویچ در این بازی در برابر سه دفاع مرکزی قرار گرفته بود. در این شرایط، فاصله میان مدافعان چلسی بسیار خوب و فوق‌العاده بود و بنابراین فضایی برای حرکت ابراهیموویچ،فلینی یا پوگبا نبود.
در طرف دیگر هم شرایطی تقریباً مشابه حکم‌فرما بود. هرچند والنسیا توانست کمی جلوتر برود و به دروازه چلسی نزدیک شود یا جسی لینگارد موفق شد روی برگشت شوت از راه دورِ هررا، خطرآفرین شود، اما یونایتد حتی یک دریبل موفق در زمین چلسی نداشت. پوگبا، خلاق‌ترین هافبک یونایتد از جریان بازی خارج شده بود و در یک سوم دفاعی چلسی، تنها دو پاس کامل داشت که هر دو رو به عقب بودند.
گزارش‌گر بی‌بی‌سی در توصیفی جالب، در پایان بازی گفت که چلسی نه تنها برای آقای خاص فرش قرمز پهن نکرده بود، بلکه فرش را هم از زیر پای او کشید!
والنسیا، یک تهدیدِ تنها
با اغماض، می‌توان گفت که تنها عنصر تهدیدآمیز یونایتد برای چلسی، آنتونیو والنسیا بود، موضوعی که چندان اتفاقی نیز به نظر نمی‌رسد. مورینیو به خوبی از تلاش‌های ادن هازارد در دفاع آگاه بود. با این‌حال اما، این بازیکن بلژیکی در زمان استارت‌های سریع والنسیا، به ندرت در جایگاه درستی حضور داشت. به همین علت، کار اصلی به مدافع اسپانیایی، آلونسو واگذار می‌شد، کسی که سرعت زیادی نداشت و در نیمه اول هفت بار توسط والنسیا جا گذاشته شد.
همین سرعت، باعث شده بود یونایتد از سمت راست کمی خطرناک‌تر به نظر برسد و در یکی از فرصت‌های خوب، زلاتان ابراهیموویچ نتوانست از توپی که برای او فرستاده شده بود استفاده کند و فرصت خوبی برای یونایتد از دست رفت. در فرصتی دیگر نیز، رشفورد یک فرصت خوب را از دست داد. در هر صورت، می‌توان والنسیا را یکی از معدود بازیکنان خطرناک یونایتد در برابر چلسی دانست.
گزیده شدن مورینیو در روشی که معمولاً با آن برنده است.
مورینیو در بین دو نیمه، برای جلوگیری از وقایع نیمه دوم، ماتا را به جای فلینی به بازی گرفت. تغییری که باعث شد رشفورد به سمت راست برود و همراه ابراهیموویچ در نوک پیکان خط حمله یونایتد بازی کند و شیاطین سرخ با سیستم 2-4-4 تهاجمی بازی کنند. این درحالی بود که پوگبا و مدافعان کناری نیز وظیفه فشار آوردن به خط دفاع چلسی را داشتند. در کنار این برنامه، شرایط در سمت چپ که وضعیت خوبی هم نداشت بدتر شد و با مصدومیت بلیند در پست دفاع چپ، روخو جایگزین او شد که خیلی سریع با یک پاس اشتباه، وضعیت آن بخش از زمین برای یونایتد را نمایان ساخت. در دقیقه 62، همکاری هازارد با کانته و پشتیبانی نمانیا ماتیچ پشت ماتا، باعث شد اسمالینگ سردرگم شود و یک ضربه دقیق به کنج دروازه یونایتد برود؛ اتفاقی که هشت دقیقه بعد نیز توسط کانته تکرار شد و نتیجه 4-0 رقم خورد.
در نیمه دوم، کانته با استفاده از آشفتگی دفاع یونایتد گل چهارم را به ثمر رساند.
در عین‌حال، چلسی در برابر فشارهای یونایتد مقاومت خوبی کرد و فرصت چندانی به طرف قرمزپوش میدان نداد. یونایتد در این بازی در نیمه دوم 19 ارسال از جناحین داشت اما آن‌ها تنها در 2 نبرد هوایی موفق بودند و در 12 نبرد هوایی داخل محوطه جریمه، مدافعان چلسی در تمامی نبردها موفق بودند. در هر صورت، در این بازی، مورینیویی که عادت دارد دفاع عمیق کند و با ضد-حملات به قلب دفاع حریف بزند و از اشتباهات آن‌ها استفاده کند، توسط کونته کاملاً تسلیم شد و با روشی که در آن تبحر دارد، شکست خورد.
