طرفداری- به چشم آماتور ها، فیزیک مرتب و ساده او زیادی برای فوتبال سنگین است. وقتی توپ زیر پایش است، لحظات عجیبی را شاهد خواهید بود وقتی که به شکل عجیبی کنترل بدن خود را حفظ می‌‌کند. او به بالا تنه قوی پًل گاسکوئین و رقص پای جورج بست تنه می‌‌زند. در لباس دو رگه اینتر، او مهاجمی است که از حمله زیاد محروم شده است. توپ را می‌‌گیرد، مهاجم را شکست می‌‌دهد و موج جدید حمله را راه می‌‌اندازد.
نوشته Glenn Billingham از وبسایتThese Football Times - مرد ابدی شماره ۴ اینتر در خیلی چیز‌ها یکتا است. به عنوان یکی از با استعداد‌ترین مدافعان تاریخ آرژانتین، سخت است بگویم که او بر خلاف غریزه خود عمل کرده است. لا آلبی سلسته معمولا دو شکل مدافع خوب تربیت می‌‌کند. زانتی اما، نه یک لیبرو ساده است و نه یک مدافع سنتی.
زانتی استادی متواضع، کامل و تکنیکی بود. کار او در مدافع کنار و هافبک دفاعی بسیار ساده بود. او از تداوم طولانی و نفس گیری برخوردار بود. او زیبایی ساده را با لحظاتی از نبوغ ترکیب کرده است. آمار هم شگفت انگیز است؛ ۵ اسکودتو، ۴ کوپا ایتالیا، ۴ سوپر کاپ ایتالیا، یک چمپیونزلیگ، یک جام یوفا، یک قهرمانی باشگاه‌های جهان. ۱۹ سال بازی و ۱۵ سال کاپیتانی و حضور در ۸۵۸ بازی برای اینتر و ۱۴۳ بازی برای آرژانتین. تواضع این جنتلمن با تداومش در همه این سال ها، باعث شده است که این امر به شکلی که باید گفته نشود.
وقتی آرژانتین با انگلیس در جام جهانی ۱۹۹۸ به هم رسیدند، بازی نشانی بزرگ از نبوغ و تواضع این بازیکن را ساخت. به خاطر شخصیت زانتی، اتفاقات آن بازی با حضور مایکل اوون، دیوید بکام و دیگو سیمئونه بیشتر به چشم آمد تا بازی زانتی. در پایان یک ضربه آزاد فوق العاده، این زانتی بود که بازی را ۲-۲ کرد. او توپ را با پای راست به چپ داد و آن را به کنج دروازه فرستاد.
انگلیس گلن هادل، شاید دو نیمه محو این بود که چطور یک مدافع گوش می‌‌تواند ۹۰ دقیقه دو پا بازی کند. آن گل، شرایط فیزیکی مورد نیاز برای آن و ساده به نظر آمدن آن همه و همه خاویر زانتی را در یک صحنه وصف می‌‌کند. با همه آن مدال‌ها و جام‌ها و افتخارات، زانتی مردی است که همه اینها را فقط و فقط برای لذت خودش انجام داد.
۱۸ می ۲۰۱۴ او کفش‌ها را آویخت و نایب رئیس باشگاه شد. با وجود اینکه هنوز معلوم نیست که این پست مانند بازی کردن به او لذت می‌‌دهد یا نه، باید گفته شود که اخلاق کاری و حرفهای گری او در این پست از نکات قابل ذکر است.
معمولا، این تواضع بی نظیر از دوران کودکی می‌‌آید. داک ساد، محله‌ای کارگری در بوئنوس آیرس است که بویی از کافه‌ها و خیابان‌های اروپایی این شهر نبرده است. او میوه زندگی یک آجرچین و خدمتکار بود. آنها اینقدر کار داشتند که نمی‌‌توانستند در ثروت زندگی کنند. در کنار برادر بزرگترش سرجیو، خاویر خیلی زود فهمید از فوتبال نمی‌‌تواند فرار کند. او می‌‌گوید که به یاد می‌‌آورد که حتی برای حضور در زمین بازی محله خودشان هم سر وقت بوده است.
به شکل عجیبی، دوران ورزشی زانتی هنوز شروع نشده نزدیک بود به پایان برسد. در ۱۹۸۹، زانتی ۱۶ ساله برای اتلتیکو ایندپندنته امتحان داد و پس از هفته‌ها به او گفته شد که زیادی ضعیف و لاغر است. بدون توجه و با بلوغی مثال زدنی او درسش را ادامه داد. همانطور که درس می‌‌خواند، مرد شیر فروش محله هم بود. بعد از مدرسه، شیر فروشی با پسر عمو و از ۴ صبح هم خشت اندازی و آجرچینی با پدر.
خودش می‌‌گوید:
سال ۱۹۹۱، زانتی از پایین شروع کرد. از اتلتیکو تالارس. خیلی سریع یار ثابت تیم شد. با این حال، کم بودند پیش گویانی که او را آن بالا بالا‌ها می‌‌دید‌ند. بانفیلد سال بعد او را خرید. وقتی از هواداران ال ترادو دل می‌‌برد به ال تراکتور معروف شد. به خاطر نفسش و رفتار بسیار مثبتش، هم بوکا جونیورز و هم ریور پلاته زنگ در را زدند.
زانتی وقتش را برای محبوبیت در بانفیلد از دست نداد و دنیل پاسارلا هم در دعوت او به تیم زیر ۲۱ ساله‌ها همین کار را کرد. ۳ ماه بعد از جام جهانی ۱۹۹۴، آرژانتین متحول شده به مصاف شیلی رفت و ۳-۰ برد. آن بازی روز ازل کارنامه ملی ال تراکتور بود. رفتن به تیم ملی یعنی خریداران بیشتر و حالا دسته اول آنچنان هم بزرگ نبود.
در سال ۱۹۹۵، ماسیمو موراتی، غول بازرگانی تبدیل به رئیس باشگاه اینتر میلان شد. در طول سال‌ها ماسیمو موراتی ۱ میلیارد و ۵۰۰ میلیون یورو از ثروت شخصیش را خرج نراتزوری کرد. یکی از اولین خرید‌ها خویر زانتی بود. سباستین رامبرت آرژانتینی هم همراه با زانتی آمد. عشق زانتی و اینتر ۳ دهه است که جریان دارد ولی رامبرت سال ۱۹۹۶ به زاراگوسا فروخته شد.
شاید سیلویو برلوسکونی را استثنا بدانیم اما میلان شهر کلاسیکی است. حضور در اجتماع یعنی داشتن مسئولیت. برنامه ها، ظواهر و حرفهای گری آنها همه زیر میکروسکوپ مردم است. استیل زانتی و شخصیت نشان داد که میلان انتخاب درستی برای خانه او بوده است.
زیاد طول نکشید تا وقتی که خوانندگان گازتا دریافتند که از زانتی هیچ ایرادی نمی‌‌توانند بگیرند. در این دو دهه، هر هفته، زانتی فقط و فقط حرفهای گری و اشتیاق نشان داد. برای نشان دادن تداوم او، غیر از رفتن بازیکنان زیادی مثل رامبرت باید به این موضوع اشاره کنیم که ۱۷ مربی در دوران ۱۹ ساله او آمدن و رفتند. از روی هاجسون تا ژوزه مورینیو تا مارچلو لیپی تا هکتور کوپر تا رافائل بنیتز و روبرتو مانچینی. پس از سال ۱۹۹۹ و بازنشستگی اسطوره بزرگ تاریخ ایتالیا یعنی ژوزپه برگومی، زانتی در تمام بازی‌ها کاپیتان بوده است.
لیست مواردی که زانتی را یک رهبر کامل می‌‌کند زیاد است. اول از همه او کّل دوران ورزشی‌اش را در ایتالیا و آرژانتین گذارند. او فوریه ۱۹۹۹ کارت قرمز گرفت و دومین کارت قرمز را ۱۲ سال بعد گرفت. به شکل اتفاقی، فقط رود هاجسون بود که در فینال یوفا ۱۹۹۷ تصمیم به تعویض زانتی با نیکلا برتی گرفت. هاجسون قبل از آن زانتی را به هافبک راست برده بود تا کمک پًل اینس باشد. زانتی خوشحال نبود. نیاز نیست بگوییم که زانتی حتی در آن بازی برتی را بغل کرد و با هاجسون هم خوش و بش کرد.
در ۳۶ سالگی، وقتی دوران ورزشی او به اندازه کافی پر زرق و برق بود فصل افسانه‌ای ۲۰۰۹/۲۰۱۰ فرا رسید. دیگو میلیتو، به شایستگی برای فتح سه گانه مورد تقدیر قرار می‌‌گرفت اما این ال کاپیتانو بود که نیروی محرک اصلی بود. ۲۸ بازیکن زیر نظر مورینیو کار کردند که زانتی بیشترین حضور را داشت. زانتی تمام بازی‌های که حضور داشت را در ترکیب ثابت بود.
با این حال، هر بردن جامی با دردی همراه است و زانتی ۲ روز بعد از بردن چمپیونزلیگ، به جام جهانی نرفت. این دومین جام جهانی متوالی بود که او نبود. او مثل سال ۲۰۰۶ تمام بازی‌های مقدماتی را حضور داشت اما به جام جهانی نرفت. خبرنگاران و کارشناسان در اروپا و آمریکای جنوبی سرشان را به دیوار می‌‌کوبیدند. زیر نظر دیگو مارادونا، زانتی کاپیتانی را به خاویر ماسچرانو باخت. جوناز گوتیرز جای او را گرفت!
همانطور که انتظار میرفت، او از بازی‌های ملی خداحافظی نکرد. با رفتن مارادونا، زانتی دوباره بازگشت. به همراه گابریل باتیستوتا، از طرف اتحادیه فوتبال آرژانتین از آنها تقدیر شد. در بازی دوستانه با اسپانیا. او اما بالاخره بازنشست شد. در کوپا آمریکای ۲۰۱۱، آخرین بازی را برای لا آلبی سلسته انجام داد و رفت. حالا فقط ماسچرانو به رکورد او چشم دوخته است.
در باشگاه، در دوران غیر قابل پیش بینی اینتر در سری آ، او به پیش رفت. با دیدن ۴۰ سالگی در نزدیکی ها، او بین سال‌های ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۳ ۳۰ بازی دیگر هم انجام داد. وقتی آوریل ۲۰۱۳، آشیل پایش پاره شد، فصل ۲۰۱۳/۲۰۱۴ فقط با مصدومیت همراه بود. همه چیز‌های خوب یک روز به پایان می‌‌رسد و با وجود تمام مراقبت ها، زانتی هر چه نباشد یک انسان معمولی بود. خودش بعد از پاره شدن آشیلش گفت:
"فقط می‌‌خواهم یک بار دیگر جلو چشمان هواداران اینتر به میدان بروم. شاید چند بار بیشتر."
این نشانه‌ای کامل از تعهد او بود. سال ۲۰۱۴ او ۱۲ بازی دیگر انجام داد و در ۱۸ می، ۳ ماه مانده به ۴۰ سالگی خود، او در آخرین بازی به عنوان مدافع مرکزی اینتر به میدن رفت و مقابل کیوو ورونا شکست خورد. با بازنشستگی و رفتنش به اتاق مدیران، عکس‌های دوران ورزشی او را مرور می‌‌کنیم. نکته جالب اینکه او هر سال جوان تر شده است. باید گفته شود که مدل موی او در تمام این عکس‌ها ثابت است. موهای مرتب و یک دست او حتی در یک عکس از حالت خارج نشده است. خودش می‌‌گوید:
"اگر یک تار موی من نا مرتب بود، حالم خوب نبود. من در همه چیز آدم دقیقی هستم. موهای مرتب به من اعتماد به نفس می‌‌دهد. هم ظاهر است و هم شخصیت."
شاید نکته دیگر این باشد که او همیشه چهره تازه و جوانی دارد. چهره یک ورزشکار حرفه ای. کسی که بدنش را جدی گرفت. از مورینیو تا همسرش پائولا دی لا فوئنته، همه می‌‌توانند به این فکر شهادت بدهند.
مورینیو می‌‌گوید:
" مربی او بودن افتخار است. او هم شخصیت دارد و هم قدرت و اینها یعنی یک بازیکن متفاوت. چه از نظر فیزیکی و چه از نظر ذهنی، او یک بازیکن ۳۵ ساله نیست."
شاید بهتر از همه اینها، این نکته در بیوگرافی خود زانتی به نام "مثل مرد بازی کن" آمده باشد. کتابی که حتما باید به انگلیسی ترجمه شود. پائولا، عشق کودکی او و کسی که ۱۷ سال همسر اوست داستان جالبی از روز عروسی آنها می‌‌گوید. شاید از یک بازیکن انتظار چنین کاری نداشته باشیم اما از زانتی چرا.
قبل از رسیدن مهمان‌ها به مراسم، زانتی به همسر آینده‌اش می‌‌گوید که اگر می‌‌شود به او اجازه بدهد که او برود و کمی بدود. شاید حرفهای در مورد الویت‌های مختلف زده شود اما این دقیقا چیزی است که زانتی را تعریف می‌‌کند. ورزشکاری که روز عروسی ا‌ش هم ورزش می‌‌کرد.
در ایتالیا او به همراه استبان کامبیاسو، بنیانی را بنا نهاد که به کودکانی که مشکلات اجتماعی دارند کمک می‌‌کند و این بنیاد در آرژانتین توسط خاویر و پائولا شکل گرفته بود. آنها به کودکانی که از شرایط اقتصادی خوبی برخوردار نیستند، کمک می‌‌کنند. همانطور که می‌‌بینید زانتی چه در زمین و چه بیرون از زمین الگو بود.
پائولو مالدینی او را محترم‌ترین دشمنش خوانده بود. رایان گیگز او را دشوار‌ترین حریفش نامیده بود و او را بازیکنی کامل خوانده بود. مارادونا قبل از جام جهانی ۲۰۱۰ گفته بود که زانتی به تنهایی، از همه بازیکنان روی هم رفته بهتر است.
روزگار ناکردار فوتبال مدرن، خانه بازیکنان کم و کمتری مثل خاویر زانتی می‌‌شود. زانتی اما بدون شک یک جنتلمن، یک حرفهای متواضع و یک الگو بی نظیر بود.
