طرفداری- شاید برای شما این سوال پیش آمده باشد که دی آر اس به چه چیزی گفته می شود و در کجا کارایی دارد؟ از آن جایی که تنها یک راننده می تواند در خط اول استارت دور اصلی قرار بگیرد و باقی راننده ها هم می خواهند روی سکو قرار بگیرند، سبقت گیری از حیاتی ترین اقدامات دور اصلی گرند پری محسوب می شود. به صورت ساده سبقت یعنی گذشتن از خودروی جلویی و کسب مقام او، اما این کار در فرمول یک با ابزار و ویژگی های منحصر به فردی انجام می شود.
سبقت گیری می تواند در ابتدای رقابت و پیچ 1 صورت گیرد یا در ادامه و مسیرهای مستقیم پیست. شاید شنیده باشید خودروها از گاراژ نیز سبقت می گیرند (که به معنی تصاحب مقام رقیب به وسیله گاراژ بهتر است)، این کاملا به استراتژی تایر تیم باز می گردد. اکثر مردم تصور می کنند سبقت گیری در فرمول یک فقط گذشتن از خودروی روبه رویی است.
این گونه سبقت گیری به اختلاف سرعت دو خودرو بستگی دارد؛ خودروی پشتی سرعت بیشتری داشته و از رقیبش عبور می کند. هرچه اختلاف سرعت بیشتر باشد، سبقت گیری آسان تر خواهد بود، از آن جایی که تمام خودروهای فرمول یک از لحاظ قدرت تقریبا با هم برابر هستند، نمی توان توقع سبقت گیری مانند خودروهای جاده ای را در اتوبان ها داشت. به همین دلیل در فرمول یک برای سبقت گیری به ابزار و توانایی های بیشتری نیاز است.
برای سهولت در سبقت گیری خودروهای فرمول یک از یک تکنولوژی خاص روی باله عقب بهره می گیرند، دی آر اس سیستم کاهش درگ. دی آر اس طوری طراحی شده است که خودروی عقبی با فاصله یک ثانیه یا کمتر از رقیبش می تواند از آن استفاده کند، در این پروسه زاویه فلپ باله عقب تغییر می کند و به این وسیله درگ کاهش می یابد که در نهایت یک افزایش سرعت موقت برای خودرو ایجاد می کند.
این کاهش درگ با باز شدن فلپ انجام شده که در این پروسه جریان هوا بدون مقاومت این فلپ که حالا به صورت افقی در آمده از میان باله عقب عبور می کنند و در نهایت فشاری که باله به چرخ های عقب برای ثبات ری آسفالت وارد می کرده به شدت کاهش می یابد و قدرت چرخ ها بیشتر معطوف افزایش سرعت می شوند تا اینکه به ثبات خودرو کمک کنند. برای اطمینان از اینکه دی آر اس در تمام طول مسیر توسط راننده مورد استفاده قرار نگیرد و سبقت گیری خیلی هم آسان نشود، طول استفاده از این سیستم به دقت کنترل شده و محدود می گردد.
خارج از محدوده دی آر اس، راننده می تواند از روش های متعددی برای گذشتن از رقیبش استفاده کند. یکی از این روش ها استفاده از "تو" آیرودینامیک جلوی خودرو است، که این امر با قرار گیری در منطقه کم فشار پشت خودروی جلویی، جایی که جریان هوا به مدد مقاومت باله خودروی رقیب به شدت رقیق است و مقاومت کمتری وجود دارد، انجام می شود. در این پروسه به علت کاهش مقاومت هوا که در سرعت های بالای 250 کیلومتر در ساعت مهمترین عامل کاهش سرعت است، سرعت خودرو افزایش میابد و رانندهه قادر خواهد بود به صورت لحظه ای از این جریان رقیق خارج شده و از رقیبش عبور کند. هرچند استفاده از این روش در مسیر های مستقیم کارایی دارد، اما در پیچ ها و مسیر های کم سرعت نمی توان از آن استفاده کرد. در پیچ جریان هوای صادره به خودروی عقب به سرعت کاهش میابد و دانفورس را نیز کم می کند که در نهایت موجب کاهش گریپ مکانیکی تایر می شود، در این حالت خودروی پشتی باید لاینش را عوض کند تا به جریان آزاد هوا برسد.
اگر راننده نتواند در مسیر مستقیم از رقیبش سبقت بگیرد، باید در پیچ و با استفاده از اختلاف زمانی ترمز ، از خودروی جلویی سبقت بگیرد. این حرکت نیازمند توانایی های بسیار بالا است، نه تنها راننده در این پروسه باید از بدترین قسمت پیچ عبور کند بلکه باید زودتر از حریفش ترمز را رها کرده که این امر ممکن است منجر به تصادف یا خروج وی از پیست گردد. اگر راننده در این پروسه دارای توانایی لازم نباشد یا کوچک ترین اشتباهی مرتکب شود، ممکن است اسپین کند، از پیست خارج شود، با خوردوی حریف برخورد کند یا با دیواره پیست تصادف کند. همانطور که مشخص است گریپ تایر نقشی اساسی در این گونه سبقت گیری بازی می کند و هر راننده ای که تایر تازه تری داشته باشد می تواند برتری بیشتری نسبت به راننده ای که تایر خودرو اش کهنه تر است، داشته باشد.
یک راننده با تجربه همچنین می تواند از سبقت گیری راننده پشتی جلو گیری کند، این کار با استایل تدافعی که در هر راننده متفاوت است صورت می گیرد. این حالت تدافعی با کاهش زاویه در دسترس خودروی پشتی سر پیچ انجام می شود که در این پروسه ریسک عبور کردن از او برای رقیبش بسیار بالا می رود و ممکن است خودروی پشتی را منصرف کند. از آنجایی که رقیب در ابتدای پیچ لاینش را عوض می کند، خودروی جلویی با سرعت کمتر می تواند فقط با تغییر مسیر و استفاده از لاین حریف از سبقت گیری ممانعت به عمل آورد.
کاهش زاویه عبور برای خودروی پشتی در صورت سبقت گیری، می تواند موجب افزایش مسیر حرکتی رقیب شود و در نهایت ممکن است موجب پس گیری سبقت توسط خودروی مدافع گردد. یکی از مضرات این حالت تدافعی کاهش سرعت هر دو خودرو و ایجاد فرصت برای باقی رقبا است. یکی از جذابیت های رقابت های فرمول یک همین سبقت گیری در طول رقابت اصلی است، که با سبقت خوب هیجان رقابت ها افزایش میابد و با سبقت ضعیف و بی نتیجه این هیجان کاهش خواهد یافت. راننده های مدرن فرمول یک قادر هستند در سرعت های بالای 300 کیلومتر در ساعت با فاصله چند سانتی متری از خودروی رقیب برانند و از او سبقت بگیرند، به هر حال قوانین سخت گیرانه ای برای راننده هایی که خطرناک می رانند و چه در حالت سبقت گیری و چه در حالت تدافعی برای رقیبشان حادثه ایجاد می کنند، در نظر گرفته شده که شامل جریمه توقف، جریمه کاهش امتیاز گواهینامه و حتی در موارد خاص جریمه کاهش امتیاز می باشد.
