طرفداری- گاهی اوقات باید به گذشته ها برگشت و خاطرات را مرور کرد، فرقی هم ندارد، چه خاطرات شیرین و چه خاطرات تلخ. خاطرات گذشته می توانند درس عبرتی برای حال و چه بسا آینده باشند. خیلی هم دور نمی رویم. همین دو سال پیش و در جریان جام جهانی 2014 طبق معمول، یکی از تیم های به اصطلاح کوچک، باز هم در جمع بزرگان فوتبال دنیا، بزرگی کرد همچون کامرون در جام جهانی 1990، بلغارستان در جام جهانی 1994، کرواسی در جام جهانی 1998، سنگال در جام جهانی 2002 و غنا در جام جهانی 2010. نقش تیم های نامبرده را در جام جهانی 2014 یک تیم بسیار کم ادعاتر بازی کرد و آن هم تیمی نبود جز کاستاریکا.
اگر یادتان باشد، کاستاریکا در گروهی بسیار دشوار با تیم های انگلیس، ایتالیا و اروگویه هم گروه شد که بلافاصله بعد از قرعه کشی جام جهانی، لقب گروه مرگ را به خود اختصاص داد. تا پیش از شروع جام هیچ کس از کاستاریکا صحبت نمی کرد. همگان این تیم را زنگ تفریح گروه و کیسه گل برای حریفان می دیدند.
در لیست کاستاریکا فقط 10 بازیکن در لیگ های اروپایی شاغل بودند که البته تیم های باشگاهی چندان مطرحی محسوب نمی شدند. از همین 10 بازیکن لژیونر کاستاریکا هم فقط یک بازیکن در بوندس لیگا و یک بازیکن در لا لیگا حضور داشتند و بقیه در هیچ یک از 5 لیگ معتبرتر اروپایی بازی نمی کردند. کیلور ناواس دروازه بان کاستاریکا عضو تیم لوانته بود و جونیور دیاز در ماینتس حضور داشت. شاید اگر خیلی ارفاق کنیم، سومین لژیونر مطرح کاستاریکا را باید کاپیتان و هافبک بازیگردان آنها یعنی برایان روییز بدانیم که در تیم پی.اس.وی آیندهوون حضور داشت.
و اما داستان کاستاریکا در جام جهانی 2014 را همگان به خوبی می دانیم. بازیکنانی که اغلب کم نام و نشان بودند و نام آنها فقط به گوش فوتبالدوستان فوق حرفه ای خورده بود، با خورخه لوئیز پینتو مربی کلمبیایی خود در طول رقابت های جام جهانی 2014 ، کاری کردند کارستان و تا مرحله یک چهارم نهایی جام بالا رفتند. دو سال از آن روزهای با شکوه فوتبال کاستاریکا گذشته و بدون شک مردم این کشور آن روزها را از یاد نخواهند برد. فقط به نام چند بازیکن شاخص کاستاریکا در آن جام اشاره می کنم تا شما هم دوباره به یاد آن تیم رؤیایی بیفتید. کیلور ناواس، جان کارلو گونزالز، مایکل اومانیا، سلسو بورخس، اسکار دوآرته، کریستین بولانیوس، جان کارلو گونزالز، جوئل کمپل، برایان روییز، جونیور دیاز، کریستین گامبوا، یلتسین تخدا، روی میلر و مارکو اورنیا
وقتی کاستاریکا جام را با پیروزی 3-1 مقابل اروگویه آغاز کرد، هیچ کس این تیم را جدی نگرفت با اینکه اروگویه در جام جهانی قبل یکی از تیم های قدرتمند بود. کاستاریکا در بازی دوم هم مقابل ایتالیا به پیروزی 1-0 دست یافت تا به همه نشان دهد که نه تنها زنگ تفریح این گروه نیست، بلکه شانس اول صعود از این گروه محسوب می شود. شکست دادن ایتالیا با بزرگانی همچون بوفون، پیرلو، کیلینی و بارزالی یک اتفاق بزرگ برای مردم کاستاریکا بود اما این پیروزی، پایان داستان این تیم مرموز نشد و آنها در سومین بازی خود در حالی که تیم بحران زده انگلیس را پیش روی خود داشتند، با یک تساوی بدون گل به عنوان تیم اول از گروه خود صعود کردند و بعد هم که در مرحله یک هشتم نهایی، در یک ماراتن 120 دقیقه ای مقابل یونان سخت کوش در ضربات پنالتی پیروز شده و بزرگ ترین حادثه تاریخ فوتبال کاستاریکا را رقم زدند.
حضور در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی 2014 و برخورد با هلند مغرور و مربی مغرورترش یعنی لوئیز فن خال، هر چند با حذف کاستاریکا توأم گردید اما کاستاریکا تبدیل به بازنده ای سر بلند شد. شاید اگر مایکل اومانیا در زدن ضربه پنالتی خود دقت بیشتری داشت، سرنوشت فوتبال کاستاریکا را طور دیگری رقم می زد. کاستاریکا مقابل هلند پر ستاره باز هم 120 دقیقه دوام آورد ولی ضربات بی رحم پنالتی به داد فن خال و شاگردانش رسید. برای فوتبال کاستاریکا رسیدن تا همین مرحله هم یک معجزه بود. پینتو مربی کاستاریکا از سه دفاع وسط و دو مدافع کناری استفاده می کرد. حضور 5 مدافع و یک دروازه بان مطمئن همچون کیلور ناواس، از خط دفاعی کاستاریکا یک دژ مستحکم ساخت و در نهایت نیز باعث حماسه آفرینی این تیم در جام جهانی گردید. کاستاریکا در جریان بازی به هیچ تیمی نباخت و تاریخ ساز شد اما انگار سرنوشت کاستاریکا نیز تشابه زیادی با سرنوشت همه شگفتی آفرین های ادوار جام جهانی داشت. کاستاریکا نیز از این قاعده مستثنا نبود که بعد از درخشش در جام جهانی، وارد دوران افول بشود.
رؤیای نا تمام فوتبال کاستاریکا؛ بر مایکل اومانیا و یارانش چه گذشت؟ (بخش دوم)
کوپا آمریکا 2016؛ هر آنچه که باید از این تورنمنت بدانید
