طرفداری - تصور کنید که چهار دهه قبل، مسابقاتی با حضور چهار کشور در ایالات متحده برگزار شد که تیم آمریکا فقط تعداد کم و انگشت شماری بازیکن آمریکایی در کنار ستاره های بزرگ فوتبال در ترکیب خود داشت که این بازیکنان بزرگ باید در جدی ترین چالش زندگی خود مقابل تیم های ملی کشور خودشان قرار می گرفتند، بازیکنانی از جمله پله و بابی مور که نام های بزرگی برای کشور خود و دنیای فوتبال بودند.
این تورنومنت توسط لیگ فوتبال آمریکا (NASL) در سال 1976 شکل گرفت تا 200 سالگی ایالات متحده آمریکا را جشن بگیرند که به همین منظور از برزیل، انگلستان و ایتالیا به عنوان سه تیم ملی برتر جهان دعوت شد، کشورهایی که در 10 دوره اخیر جام جهانی فوتبال، 6 عنوان قهرمانی را تصاحب کرده بودند.
به این علت که تیم ملی آمریکا در آن زمان نسبت به سه تیم دعوت شده بسیار ضعیف بود، آمریکایی ها تصمیم گرفتند تا از بهترین بازیکنان لیگ NASL صرف نظر از ملیت آن ها استفاده نمایند. در آن زمان این یک تصمیم بحث برانگیز برای آمریکایی ها به شمار می رفت حتی اگر بازیکنان بزرگی چون پله از برزیل، بابی مور از انگلستان و جورجو کینالیا از ایتالیا را در ترکیب خود داشته باشند. به همین دلیل آن تیم با لقب تمسخر آمیزی به عنوان تیم وارداتی ملقب شده بود آن هم در بزرگ ترین رقابت فوتبالی کشور آمریکا که با حضور تیم های بزرگ جهان برگزار می شد.
در این خصوص بابی اسمیت مدافع تیم نیویورک کاسموس که در تیم ملی آمریکا عضویت داشت بیان کرد: "انتخاب به صورتی بود که تمامی ستاره های خارجی حاضر در لیگ NASL در تیم آمریکا حضور داشتند و آن ها تنها به این خاطر که بتوانند آن تیم را تیم آمریکا بنامند چند بازیکن آمریکایی را در آن جای داده بودند. بنابراین، این تصمیم راه حلی بود که به نظر آن ها رسید، که چرا در حالی که جورج بست، پله، بابی مور و کینالیا در آمریکا بازی می کنند در تیم آمریکا حضور نداشته باشند؟ بنابراین آمریکا تیمی بود که لزومی نداشت تا بازیکنان آن در آمریکا متولد شده باشند."
باب ریگبی دروازبان تیم آمریکا و باشگاه نیویورک نیز در این زمینه گفت: "ما در حال چاره اندیشی در خصوص این تصمیم بودیم."
ایتالیایی ها در آن تیم خود چند بازیکن کلیدی داشتند که توانستند چند سال بعد در سال 1982 قهرمان جام جهانی شوند. در میان بازیکنان بزرگ ایتالیا، دینو زوف به عنوان دروازبان حضور داشت و کلودیو جنتیله و گائتانو شیره آ اسطوره باشگاه یوونتوس در پست دفاع و مارکو تاردلی در خط هافبک حضور داشتند.
برزیلی ها نیز روبرتو ریولینو را به عنوان تنها بازیکن باقی مانده از تیم قهرمان جام جهانی 1970 در کنار زیکو که در آستانه تبدیل شدن به ستاره فوتبال بود در اختیار داشتند. چند بازیکن جوان و با استعداد نیز در ترکیب تیم ملی برزیل حضور بازی می کردند چون طلایی پوشان در تلاش برای بازسازی تیم خود پس از نمایش ضعیف در آلمان غربی و کسب رتبه چهارم در جام جهانی 1974 بودند.
انگلستان نیز 10 سال پس از تنها قهرمانی خود در جام جهانی فوتبال، تیمی را به آمریکا آورد که برای مرحله مقدماتی جام جهانی 1978 آماده می شد که در این مسیر باید یک هفته پس از مسابقات مقابل فنلاند قرار می گرفتند. ری کلمنس دروازبان افسانه ای لیورپول، تروور بروکینگ و کوین کیگان برجسته ترین بازیکنان انگلستان در این تورنومنت به حساب می آمدند.
باب ریگبی در ادامه صحبت های خود در خصوص این جام بیان کرد: "همراه با آلمان، آرژانتین و هلند، این سه تیم دعوت شده در بالاترین سطح فوتبال جهان قرار داشتند و خود را در این سطح اثبات کرده بودند. فتح آن جام دستاورد کوچکی نبود چون در آن زمان پخش تلویزیونی و جمعیتی که آن بازی ها را دنبال می کردند فتح آن را دشوار کرده بود. به دست آوردن آن در میان چنین تیم های بزرگی ایده درخشانی بود."
آمریکایی ها به قهرمانی خوشبین بودند
پل ووسنام عضو هیئت برگزاری لیگ NASL در مورد شانس قهرمانی آمریکا در آن تورنومنت گفته بود: "چه باور داشته باشید چه نه، من باور دارم که آمریکا می تواند قوی ترین تیم مسابقات باشد."
ولی در اولین اقدام، دو تن از با مهارت ترین بازیکنان لیگ آمریکا به نام های جورج بست و رودنی مارش در تیم آمریکا حاضر نشدند و از تیم جدا گشتند در حالی که آمریکایی ها برای سربلندی در این مسابقات به کمک تمامی بازیکنان مورد نظر خود نیازمند بودند. ریگبی در خصوص رابطه بازیکنان تیم آمریکا گفته است: "هیچ صمیمیت و اتحادی در آن تیم وجود نداشت و تیم نوعی تیم منتخب ستاره ها بود."
در آن زمان به دست آوردن فرصت انجام تنها یک بازی در لیگ آمریکا یک شاهکار برای تمام بازیکنان آمریکایی بود به ویژه از آن زمان که قانون استفاده از حداقل یک بازیکن آمریکایی در هر تیم اعمال شد که همین قضیه کمبود تعداد بازیکنان را در آمریکا تایید می نماید. بنابراین با نادر بودن بازیکنان با استعداد در کشور آمریکا تصمیم گرفته شد تا منتخبی از بهترین بازیکنان غیر آمریکایی شاکله اصلی تیم را تشکیل دهد.
در آن تیم ایالات متحده، پیتر چندلر، الکس اسکوتارک، آرنولد ماوسر، ریگبی و اسمیت 5 بازیکن آمریکایی بودند. مابقی تیم را 5 بازیکن انگلستانی، دو اسکاتلندی، دو بازیکن از ایرلند شمالی و یک بازیکن از هر یک از کشور های برزیل، ایتالیا، لهستان، پرو و ترینیداد و توباگو تشکیل می دادند.
کن فارفی مربی تیم ملی آمریکا در نیویورک تامیز گفته بود: "ما به احتمال زیاد در تیم خود صمیمتی نداریم اما همه بازیکنان خارجی فهمیده اند که آینده بازی فوتبال در این جاست". آن تورنومنت در مقایسه با کوپا آمریکا در سال جاری که در آن 16 تیم 32 بازی را در 10 شهر کشور آمریکا و بیش از 24 روز انجام می دهند، با توجه به حضور تنها چهار تیم که در 6 شهر در طی 8 روز رقابت می کردند، تورنومنت کوچکی به شمار می رود.
بازی آمریکا مقابل ایتالیا در ورزشگاه RFK شهر واشنگتن در 23 ماه می به عنوان اولین بازی تورنومنت برگزار شد، در دیداری که پس از اتمام آن، پله با عجله به استودیوی تلویزیونی مجاور ورزشگاه رفت تا به عنوان تحلیلگر و کارشناس شبکه تلویزیونی در خصوص دیدار تیم های ملی برزیل و انگلستان به گفت و گو بپردازد که آن دو تیم در استادیوم LA Coliseum شهر لس آنجلس با یکدیگر دیدار می کردند که این دیدار با پیروزی دراماتیک برزیل با گل روبرتو دینامیت در آخرین دقیقه بازی در حضور 32.455 تماشاگر به پایان رسید.
اما دیدار قبل از آن یعنی تیم ملی آمریکا و ایتالیا با برتری قاطع 4-0 ایتالیایی ها به پایان رسید. در آن دیدار، فابیو کاپلو در دیداری که 33.455 تماشاگر آن را از نزدیک تماشا می کردند دردقیقه 15 دروازه آمریکا را گشود. این شکست سنگین باعث شد تا بابی مور در خصوص علت آن شکست این گونه توضیح دهد: "تیم بسیار دست و پا بسته بود. شما نمی توانید تیمی مثل این را در چنین مدت کوتاهی کنار هم قرار دهید و برای بازی آماده کنید."
در تصویر بالا، دینو زوف در ابتدای بازی ضربه پله را سیو کرد.
پله نیز در واشنگتن پست گفت: "ما فقط دو بار با هم تمرین داشتیم. سردرگمی بسیاری در تیم وجود داشت چون ما هرگز در کنار یکدیگر بازی نکرده بودیم و به خصوص ترکیبی که در خط دفاع مورد استفاده قرار گرفت. اکثر بازیکنان ما انگلیسی هستند جایی که اغلب از توپ های بلند و ارسالی استفاده می کنند و من توپ را خیلی کم در اختیار داشتم."
گل دوم آن دیدار را پائولینو پولیچی در دقیقه 22 از روی نقطه پنالتی به ثمر رسانده بود. فرانچسکو گرازیانی و فرانچسکو روکا نیز دو گل دیگر بازی را به ثمر رساندند. در آن دیدار، کینالیا به عنوان تنها بازیکن ایتالیایی تیم ملی آمریکا مقابل تیم ملی کشورش قرار گرفته بود و پس از چهار هفته از فروخته شدنش به نیویورک از تیم لاتزیو با مبلغ 500 هزار دلار، در منجلاب فرو رفت چون کاپلو در خصوص او در روزنامه نیویورک گفته بود: "او به ایتالیا پشت کرده است."
اما کینالیا در پاسخ گفت: "حسادت چیز بدی است. بسیاری از بازیکنان ایتالیایی که از دست من بابت آمدن به لیگ آمریکا خشمگین هستند تنها بابت پولی که می گیرم به من حسادت می کنند. اما این من را ناراحت نخواهد کرد و من به افرادی این چنینی توجهی نمی کنم."
به همین علت بود که رئیس فدراسیون فوتبال ایتالیا از رئیس فدراسیون فوتبال ایالات متحده آمریکا درخواست کرد که به کینالیا در مقابل ایتالیا بازی ندهد که همین قضیه به بهانه ای برای کینالیا جهت تمسخر کردن بازیکنان ایتالیا منجر شد به صورتی که او پس از این پیغام بیان کرد: "بازیکنان ایتالیا نمی خواهند که من مقابل آن ها بازی کنم چون می ترسند که من به آن ها گل بزنم."
او همین کار را انجام داد و در نیمه دوم با ضربه سر گل زد اما گل او بابت اعلام شدن خطا مردود گشت. کینالیا در خصوص آن بازی گفت: "من می توانستم دو یا سه گل به ثمر برسانم اما هم تیمی هایم در رساندن توپ به من ناتوان بودند."
بازی های دوم تیم ها در تاریخ 28 می برگزار شد. ایتالیا و انگلستان در استادیوم Yankee با یکدیگر می کردند که زمین آن زیر کشت بود که به همین دلیل بازیکنان در ارائه بازی خود دچار مشکل شده بودند. دو تیم آمریکا و برزیل نیز در شهر سیاتل مقابل یکدیگر قرار می گرفتند در دیداری که این بار قرار بود تا پله مقابل هموطنان خود قرار بگیرد چون او دیگر نمی توانست وظیفه تفسیر بازی را بر عهده داشته باشد. اما پله بر خلاف کینالیا تصمیم گرفت که روی نیمکت بنشیند تا مقابل برزیل بازی نکند.
با وجود بازی در چمن مصنوعی استادیوم Kingdome، که برزیلی ها برای اولین بار بازی روی این چمن را تجربه می کردند، آن ها مشکلی برای ارائه بازی زیبای خود نداشتند و توانستند با نتیجه 2-0 به برتری دست یابند. هر دو گل برزیل را گیلبرتو آلوز در دقایق 29 و 89 به ثمر رساند.
اما در بازی دیگر، دو تیم به صورت جدی به آنالیز یکدیگر می پرداختند و جدال حساس دو تیم، قبل از آغاز بازی نیز مشخص بود. دان ریوی مربی تیم ملی انگلستان قبل از آغاز بازی تصمیم گرفته بود تا به کوین کیگان بابت خستگی بیش از حد استراحت دهد که این تصمیم به خوبی توسط برناردینی مدیر فنی تیم ایتالیا حدس زده شده بود چون او قبل از آغاز بازی این حس خود را به تیم ملی کشورش به این صورت که انگلستان برای آماده نگه داشتن کیگان برای مقدماتی جام جهانی به او استراحت خواهد داد، منتقل کرده بود.
تصویر بالا به گل کوین کیگان از روی نقطه پنالتی در دور رفت فینال یوفا کاپ 1976 در آنفیلد مربوط می شود
برناردینی در این خصوص در دیلی نیوز عنوان کرد: "اگر دان ریوی در تلاش برای استراحت دادن و پنهان کردن کیگان است بنابراین ما نیز دفاع و برنامه های دفاعی خود را برای متوقف کردن او پنهان خواهیم کرد."
ایتالیا در آن دیدار در نیمه اول با پیروزی 2-0 و دو گل گرازیانی در فاصله پنج دقیقه به رختکن رفت اما در نیمه دوم، انگلیسی ها در طی چهار دقیقه با به ثمر رساندن سه گل، برتری را از آن خود نمودند. مایک با به ثمر دو گل در دقایق 47 و 51 در کنار گل دقیقه 48 تامپسون در حضور 40.650 تماشاگر، شگفتی بزرگی را رقم زدند. هنوز هم این جمعیت به عنوان یکی از پر تماشاگر ترین بازی های استادیوم Yankee پاربرجا است.
در دور سوم بازی ها که در تاریخ 31 می برگزار شد، ریگبی دروازبان آمریکا اعتراف کرد که قرار نبود در بازی سوم مقابل انگلستان درون دروازه بایستد و در این خصوص گفت: "آن طور که من فکر می کردم، مثل اینکه قرار بود تا هر کدام از سه دروازبان، در یک دیدار بازی کنند. من مقابل ایتالیا بازی کردم و مارتین در سیاتیل مقابل برزیل و من واقعا فکر می کردم که آرنی مقابل انگلستان بازی خواهد کرد. بلیط فروشی در فیلادلفیلا ضعیف بود. من از قرار گرفتن در ترکیب متعجب شده بودم و این مشخصا به بلیط فروشی بیشتر کمک نمی کرد البته اگر چنین قصدی وجود داشت."
در این دیدار تنها 16.231 نفر در استادیوم برای دیدن آخرین بازی آمریکا حضور یافتند و احتمالا برای کسی اهمیتی نداشت که چه کسی درون دروازه قرار می گیرد. در این دیدار کوین کیگان قبل از به ثمر رسیدن گل سوم توسط فرانسیس، هر دو گل انگلستان را به ثمر رساند و برای آمریکا نیز سرانجام بازیکنی تعویضی به نام استوارت تنها گل آمریکا را در تورنومنت به ثمر رساند تا آمریکا دیدار آخر را با نتیجه 3-1 واگذار کند.
پس از به پایان رسیدن تورنومنت برای آمریکا، فارفی سرمربی آمریکا بیان کرد: "چه چیز بیشتری می توانستم از این بازیکنان درخواست کنم؟ من کسی را سرزنش نمی کنم. سایر تیم ها بازیکنانشان سال ها در کنار یکدیگر بازی کرده اند ولی ما تنها هفت روز با هم بوده ایم. این تنها یک بازی بود نه مرگ."
اما در آخرین دیدار این جام، ایتالیا و برزیل به مصاف یکدیگر می رفتند که برتری ایتالیا مقابل برزیل می توانست سه تیم 6 امتیازی را در جدول به وجود آورد اما این دیدار با برتری قاطع 4-1 برزیل به پایان رسید یعنی همان نتیجه ای که آن ها ایتالیا را در جام جهانی 1970 در دیدار فینال شکست داده بودند.
در دیداری پر برخورد و زیبا، داور دو بازیکن از ایتالیا و یک بازیکن از برزیل را اخراج کرد و به 5 بازیکن دیگر کارت زرد نشان داد تا برناردینی پس از بازی در خصوص تصمیمات دارو اعتراض کند و بگوید: "برخورد ها و تمامی خطاهای اعلام شده واقعا نمونه خوبی از بازی فوتبال در اروپا نبودند. بازی سه اخراجی داشت در حالی که این بازی دیداری گرم از دو رقیب بود."
انزو برزوت سرمربی ایتالیا در خصوص آن مسابقات در نیویورک پست گفت: "برای من به یاد آوردن اینکه ایتالیا چگونه برتری دو گل خود را در نیمه اول از دست داد و پس از آن همان نمایش ضعیف را در دیدار آخر مقابل برزیل ارائه کرد خیلی سخت است. ما باید انگلستان را با 4 یا 5 گل شکست می دادیم چون آن ها تیمی با ثبات و مستحکم در فاز دفاع و حتی حمله نبودند."
با این اوصاف، ایتالیا برای دومین بازی پیاپی شکست خورد به صورتی که ابتدا کاپلو در همان دقیقه دوم گل اول بازی را به ثمر رساند اما به مانند دیدار مقابل انگلستان، برزیلی ها با دو گل از گیل در دقایق 29 و 52 نتیجه را تغییر دادند تا در ادامه با گل های زیکو در دقیقه 73 و دینامیت در دقیقه 75 قهرمانی برزیل را در این تورنومنت تثبیت کنند.
بنابراین برزیل با 6 امتیاز که به تیم پیروز 2 امتیاز تعلق می گرفت، بالاتر از انگلستان با 4 و ایتالیا با 2 امتیاز قهرمان شد و آمریکا نیز بدون امتیاز در جایگاه چهارم قرار گرفت و پس از این قهرمانی بود که اسوالدو سرمربی برزیل بیان کرد: "ما آماده بازگشت به بالاترین نقطه فوتبال جهان هستیم."
اما این تورنومنت علی رغم تمامی نقص های موجود، از نظر بابی اسمیت مسابقات مهمی در کشور آمریکا از نظر تاثیرگذاری مثبت روی تفکر مردم بود و او در این خصوص بیان کرد: "مردم آمریکا فرصتی برای دیدن این بازیکنان داشتند. آیا پس از این مسابقات صدها نفر برای تماشای بازی های فوتبال لیگ آمریکا به استادیوم ها نمی روند؟ من نمی دانم. به هر حال این اتفاقی خوب برای این کشور برای دیدن تیم های ملی برزیل، ایتالیا و انگلستان بود و واقعا چرا تاثیر مثبتی نداشته باشد؟"
