طرفداری- دیگو فورلان مهاجم اروگوئه ای اسبق منچستریونایتد می گوید که باشگاه سابقش همچنان تیم بزرگ و جذابی محسوب می شود. وی معتقد است که علیرغم برخی کاستی ها در سالیان اخیر، عظمت منچستریونایتد همچنان پا بر جاست.
طرفداران منچستریونایتد دیگو فورلان به خاطر دو گلی که در جریان پیروزی ۲-۱ برابر رقیب سنتی شان "لیورپول" در دسامبر ۲۰۰۲ به ثمر رساند، دوست دارند. آن ها هنوز در ورزشگاه نوای او را سر می دهند و خود دیگو نیز می گوید مایل است تا روزی مجددا به آنفیلد و با طرفداران تیم میهمان سرود بخواند.
نظر شما درباره منچستریونایتد فعلی چیست؟
پس از جدایی من، منچسترسیتی و چلسی قدرت گرفته اند. آن ها اینک این پول را دارند که بازیکنان بزرگی را به خدمت بگیرند اما در زمان حضور من (در انگلیس) این گونه نبود. بنابراین این امر تفاوت فاحشی را رقم زده است. یونایتد هنوز هم یک باشگاه بسیار جذاب است اما آن ها دیگر همانند قبل بر بازار نقل و انتقالات چیره نیستند. حتی در لیگ قهرمانان نیز حضور ندارند. هنوز هم از طریق تلویزیون تک تک بازی های منچستریونایتد را نگاه می کنم. چند سال گذشته بر تیم سخت گذشته است ولی من از حضورم در انگلستان لذت بردم و هنوز هم علاقه فراوانی به منچستریونایتد دارم. آن ها بزرگ ترین باشگاه جهان هستند.
در منچستر، بین هم تیمی هایت و همچنین هواداران منچستر محبوب بودی. داستانی جالب از آن دوران برای مان تعریف کن.
سال ۲۰۰۳، برای آماده سازی پیش از آغاز فصل در پورتلند به سر می بردیم. آن جا یک زمین تنیس قرار داشت که برای ورزشکاران برجسته کمپانی نایکی بود. دیوید گیل مدیر اجرایی وقت منچستر در حال بازی با یکی دیگر از مدیران تیم بود. وقتی بازی شان تمام شد، راکتش را از او خواستم و رود فن نیستلروی هم می خواست که با من بازی کند. او هر از گاهی تنیس بازی می کرد. کل تیم برای تماشای بازی ما گرد هم جمع شدند. تمرین تمام شده بود و سر آلکس فرگوسن هم آمد که بازی ما را ببیند. فکر نمی کردم کسی از آن ها بداند که من در کودکی و در سطح خوبی تنیس بازی می کردم.
در بزرگسالی عادت دارم با مارات سافین و خوان کارلوس فررو بازی کنم؛ کسانی که هر دو زمانی مرد شماره یک دوران خود محسوب می شدند. آن ها به آسانی من را شکست می دادند ولی من هم آن قدر خوب بودم که زمانی که آن ها مشغول گرم کردن خود بودند، توپ شان را برگشت دهم. خلاصه برابر رود فن قرار گرفتم و او نمی دانست که من یک تازه کار نیستم. وقتی بازی را شروع کردم، او جا خورد. همگی در اطراف مان شاهد بازی بودند و سر و صدایی به راه افتاده بود: روی کین، سبا ورون، پیر مرد. ناگهان جوی بر آن جا حاکم شد که رود فن را مصمم کرد و رقابت تنگاتنگی در گرفت. منی که در سطح خوبی بازی کرده بودم، برای پیروزی فشار را احساس می کردم. تو سری خور نبودم، یک اروگوئه ای بیش نبودم! در نهایت پیروز شدم و همین گونه نیز انتظار و به همین خاطر کسی چیزی نگفت. سر آلکس فرگوسن در یکی از کتاب هایش، این ماجرا به شکلی کاملا متفاوت مطرح کرده است. او گفته که از تنیس باز بودنم آگاه بوده و حتی بر سر پیروزی ام شرط بسته بوده است. این داستان بهتری است اما برخی از رفقا کاملا در جریان هستند.
فرصتی که برابر یوونتوس از دست دادی را توضیح بده.
آن اتفاق در تور پیش فصل همراه با منچستر در نیویورک رخ داد. یک اشتباه بین مدافع و دروازه بان به وقوع پیوست. من پریدم چون یک مدافع می خواست مرا بزند و سپس یک دروازه خالی رو به رویم قرار داشت. توپ قل خورد و خیلی سرعت نگرفت و من هم به جای این که با پایم به توپ ضربه بزنم، با زانو ضربه را وارد آوردم. باورنکردنی بود (توپ گل نشد). آن شب خوابم نگرفت ولی روز بعد ما برای بازی برابر بارسلونا به فیلادلفیا سفر کردیم و من در آن بازی دو گل به ثمر رساندم...
کدام گلی که برای منچستر به ثمر رساندی را دوست داری؟
یک والی برابر گلاسکو رنجرز در لیگ قهرمانان. روی دور خوبی بودم و آن گل را دوست دارم. گل های عالی دیگری را هم در منچستریونایتد به ثمر رسانده ام. گل دقیقه پایانی ام برابر چلسی یا گل اولم برابر استون ویلا که کار را به تساوی کشاندم و پیراهنم را در آوردم. یا گل پیروزی بخشم برابر ساوتهمپتون و این که نتوانستم پیراهنم را به تن کنم. در نهایت طرفداران یونایتد مایلند من را با دو گلم مقابل لیورپول در آنفیلد به خاطر بیاورند. آن ها هنوز آن سرود را می خوانند و این فوق العاده است. می خواهم روزی به همراه آن ها به آنفیلد بروم و در کنارشان بایستم.
برای خواندن قسمت دوم مصاحبه، اینجا کلیک کنید.
