طرفداری - در روزی که تد دریک به خاک سپرده می شد، پسر بچه ای در مراسم خاک سپاری رو به پدرش که هواداری از چلسی بود، گفت: "چرا پرچم های قرمز آرسنال و آبی چلسی را هم زمان برای او بر سر مزارش آورده اند؟" پدر در پاسخ بیان کرد: "او در دوران بازی با آرسنال قهرمان لیگ شد و تنها قهرمانی تاریخ تیم ما را نیز او به عنوان سرمربی فتح کرد". پسر در ادامه با سوال دیگری پدر خود را آتش زد. پسر بچه گفت: "پدر، تو قهرمانی تد دریک به همراه چلسی را دیده ای؟"، پدر در پاسخ بیان کرد: "نه پسرم، او 40 سال قبل افسانه ای را رقم زد که من هنوز هم در آرزوی دیدن آن هستم ولی پدر بزرگ تو آن قهرمانی در استمفوردبریج را خوب به خاطر دارد ولی من هنوز حسرت دیدن آن را دارم."
بله، آن پدر حسرتی در دل داشت که می ترسید پسرش نیز آن را تجربه کند اما آن ها پس از استرس از دست رفتن قهرمانی لیگ جزیره با هدایت کلودیو رانیری (که افسانه ای غیر قابل باور را در تاریخ باشگاه لستر سیتی در فصل 2015/16 با قهرمانی در لیگ جزیره رقم زد) که در فصل 2003/04 با قرار گرفتن چلسی در رتبه دوم لیگ جزیره به پایان رسید، خوشبخت بودند که با ورود ژوزه مورینیو سرمربی جدید منچستر یونایتد، آن حسرت را بابت دو قهرمانی پیاپی در لیگ جزیره به عادت تبدیل نمودند تا هم اکنون به جای آرزوهای بزرگ، از باشگاه خود انتظارات بزرگ داشته باشند.
16 آگوست 1912 پسر بچه ای که در شهر ساوتهمپتون کشور انگلستان به دنیا آمد، قطعا کسی تصورش را نمی کرد که او در شهر لندن و در خیابان استادیوم هایبوری منتهی به استادیوم استمفوردبریج تاریخ ساز شود. او در شهر لندن بزرگی را با آرسنال تجربه کرد و با شکل گیری شخصیتی بزرگ با گذر از خیابان استادیوم هایبوری و رسیدن به استادیوم استمفوردبریج، آرزوهای آبی های لندن را به واقعیت تبدیل کرد و به مردی بزرگ بین دو نیم قرن در تاریخ باشگاه چلسی تبدیل شد. بله، او دقیقا قهرمانی را 50 سال پس از تاسیس باشگاه چلسی در سال 1905 و 50 سال قبل از قهرمانی ژوزه مورینیو در لیگ جزیره در سال 2005 رقم زد.
تد بد شانس بود که با مصدومیتی که در دوران مدرسه با آن مواجه گشت نتواسنت زودتر به آرسنال منتقل گردد تا جایگاه واقعی خود را در این باشگاه در دفتر خاطرات هایبوری رقم بزند. او توسط آرسنال و تیم دیگر لندن یعنی تاتنهام، به شدت در دوران جوانی زیر نظر قرار داشت اما با این حال نیاز پیدا کرد تا برای اثبات خود مدتی را از بالاترین سطح فوتبال دور بماند. بنابراین او به تیم غیر لیگی وینچستر سیتی پیوست اما به زودی به تیم شهر محل تولد خود یعنی ساوتهمپتون منتقل شد و در نوامبر 1931 لباس این تیم را برتن کرد.
او خیلی زود با عملکردی خوب در تیم ساوتهمپتون بابت سرعت فوق العاده، قدرت بدنی ویرانگر و شوت های وحشیانه با هر دو پا، و مرد جنگنده ای در نبرد های هوایی و با به ثمر رساندن 48 گل در 72 بازی در لیگ دسته دوم انگلستان، خود را اثبات کرد تا سه سال بعد در ماه مارس سال 1934 با مبلغ 6500 پوند به آرسنال بپیوندد تا جورج آلیسون او را به توصیف خود به عنوان بهترین مهاجم جهان به خدمت بگیرد.
او در اولین فصل حضور خود در تیم آرسنال با به ثمر رساندن 7 گل در 10 دیدار برگزار شده تنها در فصل بهار، تاثیر چشمگیری در سومین قهرمانی پیاپی آرسنال در لیگ دسته اول انگلستان داشت که در نهایت تعداد گل های او با 7 هت تریک به 42 گل در طول فصل 1934/35 رسید. او همچنان به افتخار آفرینی های خود در جمع توپچی ها ادامه داد و با غلبه بر آسیب دیدگی، گل قهرمانی تیمش را نیز در فینال جام حذفی 1936 مقابل شفیلد یونایتد به ثمر رساند. او همچنین در ادامه موفق به فتح پنجمین عنوان قهرمانی آرسنال در لیگ انگلستان در دهه 40 در فصل 1937/38 شد تا دوران موفقی را به عنوان بازیکن در آرسنال سپری کرده باشد.
شجاعت، قدرت و تمام کنندگی در دوران بازی
او در اکتبر 1935 در جریان برتری 7-1 آرسنال مقابل استون ویلا، هر 7 گل تیم خود را به ثمر رساند تا هنوز هم به صورت مشترک رکورد دار به ثمر رساندن بیشترین گل در بالاترین سطح لیگ کشور انگلستان باشد، تا به این صورت قدرت تمام کنندگی او نمایان گردد. او حتی در آن دیدار بد شانس بود که تیر افقی او را در به ثمر رساندن گل هشتم ناکام گذاشت. در توصیف شجاعت او نیز باید به دیدار مقابل برنتفورد در آوریل 1938 اشاره کرد. در بعد از ظهری دردناک برای تد، دو استخوان مچ دست او شکست، 9 بخیه روی سر او زده شد و در طی بازی دو بار از زمین بیرون آمد که در مرتبه دوم بی هوش شد. شاید بتوان گفت این بازی های همراه با درد، بخشی از سرنوشت تد بود که در نهایت نیز این درد ها و مصدومیت ها با تشدید شدن، او را در سال 1945 مجبور به کناره گیری از دنیای فوتبال کرد.
نبرد هایبوری
قدرت، سرعت و جنگندگی و دلیر بودن او در درون زمین در کنار قدرت تمام کنندگی، آن چنان شهرت و اعتباری برای او فراهم ساخت که توانست لباس تیم ملی انگلستان را نیز برتن نماید. او در دیدار تیم ملی کشورش مقابل ایتالیا در نبرد هایبوری در 14 نوامبر 1934 در جریان برتری 3-2 انگلستان موفق شد تا گل سوم را پس از دو گل اریک بروک در دقایق 3 و 10 به ثمر رساند. نکته جالب توجه در دیداری که بابت درگیری هاو خشونت بسیار به آن نبرد هایبوری داده بودند، حضور تد دریک به عنوان بازیکنی جنگنده و زخم خورده از فوتبال بود.
آن دیدار اولین بازی تیم ملی ایتالیا پس از فتح جام جهانی 1934 بود و اگرچه که انگلیسی ها در جام جهانی ایتالیا حضور نیافتند اما همچنان تیم ملی قدرتمندی داشتند. ترکیب اولیه تیم ملی انگلستان در آن بازی، رکوردی را بابت تعداد بازیکنان حاضر از یک باشگاه رقم زد چون آرسنالی ها 7 بازیکن در ترکیب اولیه انگلستان داشتند که تد دریک نیز یکی از آن ها بود.
تد در روندی مناسب در هر 5 فصل حضور خود در آرسنال گلزنی کرد که حاصل آن 136 گل در 182 دیدار بود و اگر جنگ جهانی دوم و تعطیلی فوتبال انگلستان در سال 1939 شکل نمی گرفت قطعا تعداد گل های تد دریک افزایش می یافت. او پس از آن در زمان جنگ جهانی که هیچ رقابت رسمی در انگلستان برگزار نمی شد، در نیروی هوایی سلطنتی خدمت و هم زمان برای آرسنال بازی می کرد تا اینکه در زمان صلح و پس از سر گیری رقابت های لیگ انگلستان، روزگار یک بار دیگر خشم خود را به تد نشان داد تا او با مصدومیت مقابل ردینگ، از فوتبال خداحافظی کند و بازنشسته شود. حاصل کار او در تیم ملی انگلستان نیز 6 گل در 5 بازی بود چون مهاجمان فوق العاده ای چون تامی لاوتون در آن زمان ظهور کرده بودند.
دوران مربیگری
پس از جنگ جهانی دوم و آن مصدومیت، او دوران مربیگری خود را در سال 1946 از تیم غیر لیگی هنودون قبل از برعهده گرفتن هدایت ردینگ در سال 1947 آغاز کرد. دوران حضور او در نیروی هوایی سلطنتی انگلستان به او در شکل گیری شخصیتی مدبرانه و رهبری قاطع کمک کرده بود به صورتی که با قدرت بالای هدایت گری خود، این تیم را در لیگ دسته سوم منطقه جنوب انگلستان، از تیمی که صرفا جهت سرگرمی بازی می کرد و گل های زیادی را دریافت می نمود به تیمی قدرتمند تر و در قواره های صعود تبدیل کرده بود تا به این صورت، باشگاه چلسی را تحت تاثیر توانایی های خود قرار دهد.
آغاز افسانه سرایی در استمفوردبریج
با قدرت رهبری بالا در تیم ردینگ، او در 30 آوریل 1952 هدایت چلسی را برعهده گرفت و جانشین ویلیام بیرل شد که از سال 1939 هدایت چلسی را بر عهده داشت. او به مانند گردبادی عظیم در استمفوردبریج وزید، لقب بازنشستگان را دفن کرد و با تزریق بازیکنان جوان و تشدید برنامه های آمادگی جسمانی برای آغاز سرود قهرمانی گام برداشت. چشم انداز تد دریک در چلسی ریسک بر روی جذب بازیکنان جوان و آماتور و بهره برداری از آن ها بود و علی رغم آغازی ضعیف با چلسی باز هم بر روی تفکرات خود اصرار ورزید تا فعل اعتقاد را صرف کرده باشد.
با کسب این عنوان قهرمانی، تد به اولین شخصی تبدیل شد که عنوان قهرمانی لیگ انگلستان را به عنوان مربی و هم به عنوان بازیکن کسب کرد. تد در شرایطی این قهرمانی را فتح نمود که با تزریق بازیکنان جوان و صرف کمترین هزینه در قلب هواداران چلسی جای گرفت و این محبوبیت با ورود چلسی به اولین دوره جام باشگاه های اروپا نیز بیشتر شد اما متاسفانه اتحادیه فوتبال و لیگ انگلستان ورود به این رقابت را ممنوع کردند و مدیران چلسی نیز این حکم را پذیرفتند. اما منچستر یونایتد یک سال بعد این ممنوعیت را نادیده گرفت و در این رقابت اروپایی شرکت کرد اما در مرحله نیمه نهایی در دو دیدار رفت و برگشت مغلوب رئال مادرید شد تا سفید های شهر مادرید با شکست 2-0 فیورنتینا در دیدار فینال، قهرمان اروپا شوند.
دریک با اعتقاد بر اصول خود در نیمه دوم دهه 50 با تزریق جوانانی چون جیمی گریوز، تری ونبلز و حضور پیتر بونتی، افسانه های جدیدی را در چلسی آفرید چون این بازیکنان خود را در قلب هواداران چلسی جای دادند. اما با این حال هیئت مدیره باشگاه چلسی افتخارات بیشتری می خواست که در نهایت پس از توافق با تامی دوچرتی، تد در سپتامبر 1961 از کار خود برکنار شد. این برکناری تا حدی برای او دردناک بود که تد به سوی کار صحافی و نشر کتاب روی آورد اما پس از فراموشی این تصمیم باشگاه چلسی، در سال 1965 به عنوان دستیار ویک باکینگهام سرمربی فولام به فوتبال بازگشت و تا سال 1968 در آن جا ماند و سپس به تجارت مشغول شد تا اینکه در نهایت پس از گذراندن 6 ماه دستیاری در بارسلونا در سال 1970 رسما از فوتبال و هیجان آن دست برداشت.
بازی های حساس در راه فتح قهرمانی لیگ به همراه چلسی
پس از گذشت 50 سال از افتتاح باشگاه چلسی، چلسی به همراه تد دریک در آستانه کسب اولین عنوان قهرمانی خود بود. پس از دو فصلی که تد به آرامی تیم خود را با قرار دادن در رتبه های 19 و 8 جدول 22 تیمی که دو تیم در آن سقوط می کردند بهبود بخشید، در حالی که تیم او در ماه نوامبر 1954 در میانه های جدول حضور داشت، آبی های لندن پس از آن، در 23 بازی باقی مانده فصل و متحمل شدن تنها 3 شکست افسانه را رقم زدند.
چلسی در 9 آوریل میزبان ولورهمپتون نزدیک ترین رقیب خود در جدول رده بندی بود و این دیدار حساس در استمفوردبریج به نوعی قهرمان لیگ را مشخص می کرد. چلسی بازی را با تسلط آغاز کرد و دروازبان ملی پوش ولورهمپتون سیو های فوق العاده ای را روی ضربات اریک پارسونز، روی بنتلی و سیموس اوکانل نجام داد. بازی تا 15 دقیقه انتهایی بدون گل در جریان بود تا اینکه ضربه دیگری از سوی اوکانل توسط بیلی رایت مدافع ولورهمپتون به بیرون مشت شد و در حالی که داور بازی در حال نشان دادن نقطه کرنر بود، کمک او اعلام خطای پنالتی کرد تا پیتر سیلت در حضور 75 هزار تماشاگر استادیوم استمفوردبریج از روی نقطه پنالتی تک گل بازی را به ثمر برساند.
اما پس از این برد، کار تمام نشده بود و پس از یک تساوی بدون گل خارج از خانه مقابل پورتسموث، چلسی باید در 23 آوریل در استمفوردبریج، شفیلد ونزدی را نیز از پیش بر می داشت تا قهرمانی تضمین گردد. چلسی در آن دیدار با دو گل از پارسونز و پنالتی دیگری از سیلت با سه گل، پیروز بازی و قهرمان لیگ انگلستان شد. در آن فصل روی بنتلی افسانه ای با 21 گل بهترین گلزن فصل نام گرفت و درک ساندرز و اریک پارسونز نیز تنها بازیکنانی بودند که در تمام 42 دیدار فصل برای چلسی بازی کردند.
کلیدی ترین بازیکنان چلسی در دوران 9 ساله حضور تد دریک در چلسی، روی بنتلی، پیتر بونتی و جیمی گریوز به عنوان بازیکنان ماندگار بودند. روی بنتلی که 4 سال قبل از پیوستن تد به چلسی در استمفورد بریج حضور داشت، در سال 1956 چلسی را ترک کرد و پیتر بونتی نیز از فصل 1959 با تد دریک همراه بود . دوران حضور خود در چلسی را به مدت 20 فصل ادامه داد. جیمی گریوز نیز پس از پیوستن به چلسی در سال 1957، در سال 1961 همراه با خروج تد درک، از جمع آبی ها با خاطره سازی هواداران چلسی جدا شد که مطابق تصویر بالا مشخص است.
تد در کنار فوتبال به ورزش های کریکت و گلف نیز علاقه مند بود و هیچگاه آن ها را رها نمی کرد.
بنابراین شاید هواداران چلسی نباید انتهای هر ماه، عدد 30 را از یاد ببرند، عددی که نمایان گر طلوع و غروب افسانه استمفوردبریج است. افسانه ای که مرد جوان، بی باک، کاریزماتیک و مهاجم سابق باشگاه آرسنال و تیم ملی انگلستان، همچون روشنایی طلوع خورشید، در 30 آوریل 1952 برای آبی های لندن آغاز شد و در 30 می 1995 غروب کرد. امروز 30 می 2016، 21 سال از درگذشت تد دریک گذشته است.
