طرفداری- از قدیم گفته اند که «آن چیز که عیان است، چه حاجت به بیان است!» . حکایت این ضرب المثل فارسی را می توان با نامه سرگشاده رندی لرنر مالک آمریکایی باشگاه استون ویلا مقایسه نمود. او به تازگی یک نامه سرگشاده به هواداران باشگاه نوشته و خودش را مقصر اصلی سقوط استون ویلا به دسته پایین تر دانسته است. لرنر می گوید که کسی جز خود او مقصر این نتایج نیست. ضمن تقدیر از شجاعت رندی لرنر، اول از همه باید به آقای لرنر بگوییم که اگر هم نمی گفتید، همه هواداران و تماشاگران فوتبال می دانند که شما عامل اصل سقوط استون ویلا هستید.
به راستی گناه این هواداران پر شور بیرمنگامی چه بود که این چنین تحقیر شوند و تیمی که سال ها در لیگ برتر حضور داشت را به بدترین و اسفبار ترین شکل ممکن در چمپیونشیپ ببینند. سقوط استون ویلا شاید برای همه کسانی که لیگ برتر را دنبال می کنند، ناراحت کننده باشد اما کسی شک ندارد که این تیم بسیار ضعیف بود و شایسته سقوط. رندی لرنر در تابستان گذشته سعی کرد که ژست یک مدیر دست و دل باز را گرفته و چندین بازیکن جور و واجور را به ویلاپارک بیاورد.
البته بعدها ثابت شد که هیچ کدام از این خریدهای تابستانی استون ویلا، مناسب نبودند و یا حداقل به درد سبک بازی این تیم نمی خوردند. لرنر آن تیم را با نظر تیم شروود بست که فصل را با این مربی آغاز کرد. عملکرد تیم شروود در تاتنهام نیز چندان روشن نبود به ویژه که اکنون عملکرد پوچتینو را دیده ایم، دیگر شکی در ناموفق بودن شروود در وایت هارت لین نداریم. نتایج ضعیف و نا امید کننده از همان اوایل فصل، باعث اتمام تحمل لرنر شد و او با کنار گذاشتن شروود، به دنبال یک مربی فرانسوی رفت که چند سال به دلیل بیماری همسرش از فوتبال دور بود و همگان نام وی را به عنوان مربی اسبق لیون به خاطر داشتند.
رمی گارد انتخاب لرنر بود و چه انتخاب ناشیانه ای! اگر لرنر یک مدیر با درک بالای فوتبال بود، هرگز سراغ رمی گارد نمی رفت. البته منظورم این نیست که رمی گارد مربی خوبی نبوده یا اینکه دانش این کار را نداشت. رمی گارد یک مربی با کلاس بوده و هست، او توانسته بود در لیون تأثیرگذار باشد ولی به نظر من، او برای استون ویلا بدترین انتخاب بود به چند دلیل؛ اول اینکه او چند سال از جو فوتبال دور مانده بود، دوم اینکه استون ویلا همچون یک بیمار اورژانسی به یک درمان ضربتی نیاز داشت و فرصتی برای آزمون و خطا نبود که متأسفانه توسط لرنر جدی گرفته نشد.
وقتی یک تیم در اوضاع بحرانی قرار دارد، نباید دنبال یک مربی کاملاً بیگانه با آن باشگاه یا آن فرهنگ فوتبالی خاص برویم. حاصل آن خواهد شد همین بلایی که بر سر استون ویلا آمد. شاید اگر رمی گارد در همین مقطع هدایت یک تیم فرانسوی را بر عهده می گرفت، نتایج بسیار خوبی را به دست می آورد چون فوتبال فرانسه را با تمام وجود می شناخت. اما او به انگلیس رفت و پس از مدتی کوتاه، خودش را اسیر در منجلاب استون ویلا دید. او به اندازه ای در آن باتلاق فرو رفت، که دیگر مجبور بود تا انتها ادامه دهد. گارد با نگاه سردی که داشت و شخصیتی که جذابیت لازم برای نشستن روی نیمکت یک تیم انگلیسی را نداشت، خودش و استون ویلا را به ورطه سقوط برد.
او هرگز نتوانست از لحاظ روحی با بازیکنان استون ویلا خو بگیرد و به وضوح می شد دید که انگار پس از هر باخت، فقط یک سری جملات تکراری را جلوی دوربین می گوید که البته به ضعف او در زبان انگلیسی هم بی ارتباط نبود. نگاه بی روح این مرد فرانسوی تبدیل به بازی سرد و بی روح استون ویلا حتی بدتر از دوران تیم شروود شد. رمی گارد با کسب 2 برد طی 20 بازی و پس از 174 روز، با رضایت متقابل، از باشگاه جدا شد تا از حیث درصد کسب امتیاز، بدترین مربی تاریخ لیگ برتر باشد.
البته یادآوری می کنیم که وقتی باشگاه در تابستان ستاره هایی مانند کریستین بنتکه، فابین دلف و رون فلار را فروخت و خواست جای خالی آنها را با بازیکنانی از فوتبال فرانسه همچون جردن آیو، جردن آماوی، جردن ورتو و یا رودی گستد پر کند، هرگز توفیقی پیدا نکرد زیرا این خریدهای تابستانی چشم بسته و غیر حرفه ای بودند، بگذریم که بازیکن سالاری و «کویت بودن» اردوی استون ویلا در این فصل هم به قدری برای برخی از بازیکنان این تیم جذاب بود، که هرگز دوست نداشتند به تیم دیگری بروند و پس از باخت 6-0 مقابل لیورپول که سنگین ترین باخت استون ویلا در 81 سال اخیر بود، سندی دیگر به افتخارات این تیم در این فصل اضافه کنند.
چه افتخاری بزرگ تر از این که تعداد مربی های تیم در یک سال اخیر از تعداد بردهای آن تیم بیشتر باشد!!! (4 مربی و 3 برد) گروهی از هواداران ویلا در این فصل یک کمپین را تشکیل دادند که از دقیقه 74 اقدام به ترک ورزشگاه به نشانه اعتراض کردند. (دقیقه 74 به دلیل سال تأسیس باشگاه یعنی 1874)
رندی لرنر از بدو ورود به باشگاه استون ویلا و نشستن روی صندلی داگ الیس، هرگز نتوانست چهره محبوبی در بین هواداران شود. آنها حضور وی در ویلا پارک را با گلیزرها در اولدترافورد مقایسه می کردند و به طور کلی از شنیدن لهجه آمریکایی نفرت داشتند. لرنر در می 2014 اعلام کرد که به دنبال فروش باشگاه استون ویلا می باشد اما از آن تاریخ تاکنون، نه تنها این وعده محقق نشده بلکه اکنون استون ویلا با فجیع ترین نتایج تاریخ باشگاه رو به رو شده و باید فصل بعد را در چمپیونشیپ سپری نماید و بدتر اینکه اگر با همین روال ادامه دهد، شاید تا چند سال آینده هیچ اثری از این باشگاه قدیمی و نماد شهر بیرمنگام در فوتبال انگلیس باقی نماند.
به نظر می رسد که فقط هواداران باشگاه استون ویلا با رندی لرنر مشکلی ندارند بلکه دو عضو جدید هیئت مدیره باشگاه یعنی دیوید برنستاین و لرد مروین کینگ نیز که چندی پیش به عضویت هیئت مدیره در آمده بودند، با لرنر به مشکل خورده و عطای کار در این باشگاه را به لقایش بخشیدند. این دو که در فوریه و مارچ به این سمت رسیده بودند، در جلسه روز سه شنبه گذشته، با عصبانیت از محل خارج شده و سپس لرنر به فرستادن یک ایمیل به آنها، ترک جلسه را اقدامی غیر قابل دفاع دانست.
برنستاین و کینگ از شرایط بد و عدم پیشرفت در مراحل کار باشگاه ناراحت هستند. از ژانویه به بعد مالک باشگاه استون ویلا ترجیح داد تا مدیریت این باشگاه را به دست استیو هالیس بسپارد ولی به نظر می رسد که یکی از وظایف عمده هالیس، مذاکره با خریداران باشد هر چند که مشاور فوتبالی او یعنی برایان لیتل هم در زمینه مسائل فنی با او همکاری می کند. تام فاکس مدیر عامل و هندریک آلمستات مدیر ورزشی استون ویلا در ماه گذشته و به دلیل اصلاحات ساختاری در باشگاه، کنار رفتند. به هر حال حضور اریک بلک مربی موقت استون ویلا نیز حاصلی جز 3 باخت متوالی نداشته و اوضاع برای باشگاهی که در 9 بازی اخیر، هیچ امتیازی نگرفته کاملاً از دست رفته و نابود شده به نظر می رسد.
روزنامه بیرمنگام میل به تازگی خبری را منتشر کرده که 33 درصد از 1600 کارمند باشگاه استون ویلا به تازگی توسط مدیریت باشگاه اخراج شدند تا یک بازسازی در ساختار اداری باشگاه صورت بگیرد. این اخراجی ها شامل کارمندان تمام وقت، پاره وقت و همکاران روزهای مسابقه است. این خبرها در شرایطی به گوش می رسد که گابی آگبونلاهور کاپیتان استون ویلا که در اوج شرایط نامناسب این تیم در لیگ برتر، راهی دبی شد و با حضور در یک مهمانی و انتشار تصویری از او در حال کشیدن ماده مخدر شیشه، با محرومیت از سوی باشگاه رو به رو گردید، همچنان حقوق هفتگی 50 هزار پوند را دریافت می کند!
شاید انتظار می رود که اگر هم باشگاه به دنبال کاهش هزینه ها است، فقط ترکش ها به سوی کارمندان نرود و شامل حال چنین بازیکنان بی تعصبی هم بشود که در طول این فصل، خون به دل هواداران دلسوز کردند. استون ویلا پس از 29 سال به دسته پایین تر سقوط کرد در حالی که فقط 3 برد را در لیگ برتر تجربه کرده ولی بازیکنانی مانند جولین لسکوت و گابی آگبونلاهور با رفتارهای نامناسب خارج از زمین، بی اعتنایی خود به هواداران را به حد اعلاء می رسانند.
لسکات یک ماشین بسیار گران قیمت (لامبورگینی سفید) می خرد و به تمرین می آید در حالی که آگبونلاهور هم مشغول رقص و پایکوبی در دبی است. چرا باید دقیقاً در همان روزی که استون ویلا سقوط می کند، کاپیتان تیم که فقط یک گل در این فصل زده، در یک مهمانی و بی اعتنا به غم هواداران، مشغول خوش گذرانی و استعمال الکل و گاز خنده! باشد؟
البته لسکات به تازگی از اظهار نظرهای استن کالیمور کارشناس فوتبال و هوادار قدیمی استون ویلا خشمگین شده که قطعی شدن سقوط این تیم پس از باخت در اولدترافورد را موجب «خاطر جمع شدن» خیال خود دانست. حتی هواداران استون ویلا هم با پلاکاردهایی، به چنینی مضمونی اشاره کرده و با استن کالیمور هم نظر بودند. شاید اگر رمی گارد به توصیه های ژرار هولیه گوش می داد و آگبونلاهور را می فروخت، اوضاع برای استون ویلا بهتر می شد.
به نظر می رسد که آگبونلاهور از یک قدرت نامرئی در رختکن تیم برخوردار است که شاید هر کسی نتواند با او سر شاخ شود. در کنار همه این گرفتاری های رنگارنگ باشگاه استون ویلا، بدهی های مالیاتی را هم باید اضافه کنیم. شاید تنها خبر خوب برای هواداران باشگاه، خبر فروش سهام رندی لرنر و حضور یک خریدار در ویلاپارک در آینده ای نزدیک باشد تا دوباره آنها را به روزهای درخشان باشگاه محبوبشان با داگ الیس پیوند بزند. به قول لرد کینگ، اگر می خواهید تغییر واقعی در استون ویلا ایجاد کنید، تنها یک راه وجود دارد و آن راه هم این است که باشگاه را بفروشید و بروید!
جان کلام اینکه استون ویلا دو هدف بزرگ را باید محقق سازد؛ اول اینکه تکلیف مالکیت و فروش باشگاه مشخص شود و دوم اینکه اعضای هیئت مدیره باشگاه بتوانند یک مربی خوب را استخدام کرده تا در تابستان یک تیم قدرتمند برای حضوری موفق در چمپیونشیپ و بازگشت به لیگ برتر را بسازد، شاید دیوید مویس، گری مانک یا نایجل پیرسون.
راستی استیلیان پتروف کاپیتان بلغاری سابق استون ویلا را هم فراموش نکنید که خوشبختانه پس از 3 سال مبارزه با سرطان خون، مجوز پزشکان برای بازگشت به میادین فوتبال را در 36 سالگی گرفته است. او 6 سال در ویلاپارک بود و بیش از 200 بازی را برای استون ویلا انجام داد. شاید حضورش در فصل بعد بتواند بسیاری از مشکلات درونی باشگاه از جمله بازیکن سالاری را حل نموده و دوباره افق های روشن را به هواداران نشان بدهد.
