اختصاصی طرفداری - نیمه اول رو به پایان بود که داور در سوتش دمید و نقطه پنالتی را نشان داد. بایرن 0-1 از آتلتیکو مادرید جلو بود و زمان زدن ضربه دوم فرا رسیده بود. توماس مولر به طرف توپ رفت. همان ستاره ای که در ترکیب اصلی دیدار رفت غایب بود. همان بازیکنی که در این فصل 32 بار دروازه ها را باز کرده بود. نتیجه 0-2 یعنی آتلتیکو باید در نیمه دوم از پیله اش در می آمد، یعنی بایرن می توانست باز هم نیشش را فرو کند. مولر پشت توپ ایستاد. ایستاد و حالتش جوری بود که خیلی ها دریافتند توپ به کدام سو نواخته خواهد شد. ضربه اش را نواخت و اوبلاک توپ را مهار کرد. توپ وارد دروازه نشد. نتیجه 0-2 نشد. پپ آه کشید و در آن لحظات می توانستیم دریابیم چرا در دیدار اول از مولر در ترکیب اصلی اش استفاده نکرده بود. مولر، مولر همیشگی و کارساز نبود.
نیمه دوم که آغاز شد کابوس مونیخی فرا رسید. دقیقه 54 بود که ژروم بواتنگ اهمال کرد، همه بازیکنان هم به جلو تاخته بودند، آنتوان گریزمان از آن وسط گریخت و رو در روی نویر قرار گرفت. او با تنها باری که توپ در سراسر بازی قاب دروازه بایرن نشانه رفت نتیجه را 1-1 کرد. او گل لعنتی در خانه حریف را زد. زد و مونیخی ها برای صعود باید دو گل می زدند. بایرن گل دوم را زد و نتیجه در مجموع شد 2-2 ولی تیر خلاص شلیک شده بود. دفاع آهنین آتلتیکو گل سوم را دریافت نمی کرد. دریافت نمی کرد و بایرن در نیمه نهایی لیگ قهرمانان حذف می شد.
سوت پایان مترادف با پایان عصر پپ گواردیولا در بایرن هم بود. همه می دانستند قهرمانی لیگ به باواریایی ها تعلق دارد و همه در انتظار این بودند که دریابند آیا پپ سرانجام بایرن را راهی فینال لیگ قهرمانان خواهد کرد یا نه؟
حالا گواردیولا راهی منچستر سیتی می شود بی آن که با بایرن راهی به فینال لیگ قهرمانان یافته باشد. حالا پپ رکورد سه بار مغلوب شدن متوالی در نیمه نهایی لیگ قهرمانان را ثبت کرده است. او سه بار برابر تیم های اسپانیایی که قاعدتا آنها را باید خوب می شناخت زانو زده است. نکته نیشدار این بود مردان او نه در سانتیاگو برنابئو گل زدند، نه در نیوکمپ و نه در ویسنته کالدرون! مردان او هرگز نتوانستند در اسپانیا دروازه را باز کنند.
می توانستیم حذف برابر آتلتیکو را متفاوت قلمداد کنیم. نه مثل دریافت 5 گل از رئال و 3 گل از بارسلونا. هر چه باشد نمایش بایرن در در نیمه اول برابر آتلتیکو معرکه بود. با گل پذیرفته نشده و با فراری که بوی آفساید می داد. همه می دانستیم بایرن از هر سه تیم دیگر راه یافته به نیمه نهایی چند وجهی تر و انعطاف پذیرتر بود، ولی حذف شده بود. حذف شده بود و همه پپ را پس از سه فصل مثل برق و باد سپری شده در آلمان ارزیابی می کردند. این که بایرن سه بار با ترکیب بسیار مشابهی در نیمه نهایی لیگ قهرمانان زانو زد.
حالا چگونه در باره پپ در بایرن قضاوت کنیم؟ فتح سه قهرمانی بوندسلیگا شیرین است، ولی حقیقت این بوده و هست که بایرن همیشه یک پای فتح قهرمانی لیگ به شمار می رفته است. بایرن از 1963 که بوندسلیگا برپا شده به طور متوسط هر دو سال یک بار جام را بالا برده است. بایرن هرگز پنج فصل را بدون فتح حداقل یک جام سپری نکرده است. بایرن همین روزها برای چهارمین فصل پیاپی قهرمان بوندسلیگا خواهد شد که یعنی 25 بار قهرمان آلمان. شاید فتح لیگ برتر برای لسترسیتی شبیه به معجزه باشد ولی فتح بوندسلیگا برای بایرن یک عادت به شمار می رود. می گویند "وقتی بایرن مونیخ قهرمان آلمان است یعنی کره زمین در مدار همیشگی اش حرکت می کند". بنابراین در دل این پیروزی و بالا بردن جام قهرمانی حسرت اروپایی هم جلب نظر خواهد کرد. این که پپ هم باید بخندد و هم آه بکشد.
گواردیولا طی چهار سال در نیوکمپ 14 جام کسب کرده بود. او طی یک سال از شش جام هر شش جام را به چنگ آورده و اصطلاح "شش گانه" را سر زبان ها انداخته بود. او بازیکنانش را در نیوکمپ به اوج رسانده بود، مسی و ژاوی و اینیستا و پیکه را. در حالی که فقط چهل سال داشت. این ها همان چیزهایی بودند که در بایرن از او طلب می کردند، او پنج ماه پیش از رفتن هاینکس که سه جام شامل لیگ قهرمانان را فتح می کرد به عنوان مربی بعدی بایرن معرفی شد. او آمد تا هم اروپا را فتح کند و بازیکنان بایرن را -احتمالا - به مرتبتی دیگر برساند، او فقط نیامده بود بوندسلیگا را فتح کند.
او قربانی موفقیت های خودش شده بود. قربانی انتظاراتی که خودش از خودش ایجاد کرده بود. او می دانست همه در باواریا از او چه طلب می کردند و به همین دلیل در مصاحبه پس از بازی اش بیش از آن که از جزئیات نبرد با آتلتیکو حرف بزند احساساتی شد و جمله هایی را بر زبان آورد که تاکنون حتی در اشاره به بارسلونا بر زبان نیاورده بود "... من همه چیزم را وقف بایرن کرده ام."
روز بعد از شکست بود که روزنامه های آلمانی یاد پپ آوردند تیم هاینکس چگونه بارسلونا را در همین نیمه نهایی لیگ قهرمانان طی دو دیدار 0-7 له کرد که شامل زدن سه گل در نوکمپ بود. روزنامه بیلد با واژه " Vercoacht " از سقوط بایرن برابر آتلتیکو یاد کرده بود. واژه ای به معنی "ناکارآیی در مربیگری". درباره این که پپ نه تنها برابر آتلتیکو تعویض هایش را زود و درست انجام نداد، بلکه طی سه فصل در اروپا چیزی عرضه نکرد که گذشتگان عرضه نکرده باشند. در حقیقت بهترین نتایج بایرن در اروپا برابر حریفانی که بزرگ نبودند کسب شدند: پیروزی 1-3 برابر منچستر سیتی در مرحله گروهی 2014، برد 7-1 برابر رم در مرحله گروهی 2014، برد 0-7 برابر شاختار دونتسک در مرحله گروهی 2015، برد 1-6 برابر پورتو در یک چهارم نهایی 2015. حقیقت این بود مردان بایرن در کلیدی ترین نبردهای اروپایی شان که همه چیز با یکی دو حرکت و یکی دو اشتباه تعیین می شود حرف آخر را نزدند. نه نزدند.
حالا پپ راهی جایی می شود که چالش سخت تری پیش رویش جلب نظر می کند. منچستر سیتی هرگز بایرن مونیخ نبوده و نیست و میان بزرگان اروپا مثل بچه های نوپا به شمار می رود. در حالی که کارلو آنچلوتی جای او را در آلیانز آرنا خواهد گرفت. سایه ناکامی اروپایی پپ در مونیخ از همین حالا بر آنچلوتی هم سنگینی می کند. او قهرمان اروپا بوده و باید بایرن را قهرمان اروپا کند.
