طرفداری- شاید فوتبال اسپانیا در این سال ها در مسی و رونالدو خلاصه شده باشد یا از وقتی که درسال 2008 قهرمان یورو شدند کاملا به چشم آمده باشد. لاروخا، اما همیشه نقشی ویژه ای در دایره المعارف فوتبال داشته اند. اصولا فوتبال بدون اسپانیا چیزی کم دارد. شاید در سال های ابتدایی تشکیل فوتبال خصوصا قبل از جنگ جهانی دوم زیادی خبری از آن ها نبوده باشد اما بی شک در تاریخ بعد از جنگ نقش اول فیلم ها را بازی کرده اند در فیلم هایی که کارگردانانش نیز خودشان بودند.
لوییز سوارز اسپانیایی، کسی که یکی از مهمترین بازیکنان تاریخ اسپانیا است، کمک زیادی به ماتادور ها کرد تا در جام ملت های 1964 قهرمان شوند آن ها در فینال از سد شوروری قدرتمند گذشتند. سوارز نقش اصلی را در دو قهرمانی پشت سر هم اینتر در اروپا داشت و در جام جهانی 1990 بر روی نیمکت داغ تیم ملی اسپانیا نشسته بود.
تاریخچه مسابقات سال 1964 را اینجا بخوانید
قدرت اسپانیا:
ما در آن سال تیم بسیار خوبی بودیم اما نه یکی از بهترین تیم های ملی تاریخ اسپانیا. تنی چند از بازیکنان خوب در کنار ما حضور نداشتند. آلفردو دی استفانو تازه باز نشسته شده بود. فرانسیسکو خنتو ودل سولو به خاطر درگیری با سرمربی از تیم کنار گذاشته شده بودند. بدون آن ها ریسک بزرگی کردیم اما در نهایت ثمره خوبی داشت. خیلی خوب بازی کردیم. بازیکنان می دانستند که باید مکمل هم دیگر باشند. شاید به خاطر اینکه بازیکنان از تعداد کمی باشگاه انتخاب شده بودند.
تنها یک بازیکن با تعداد زیادی بازی ملی وجود داشت و آن هم من بودم! من مسن ترین بازیکن تیم بودم و 29 سال داشتم و در خارج از کشور بازی کرده بودم. اما باز هم تاکید می کنم ما یک تیم بودیم و و ابسته به فرد نبودیم و کار گروهی نکته کلیدی در قهرمانی ما بود.
اسپانیا در سانتیاگو برنابئو از سد شوروی گذشت. نقش حضور در خانه:
مردم اسپانیا بی نظیر از ما حمایت کردند. هواداران با ما شناخته می شوند چراکه ما تیمی جوان بودیم و رویا های بزرگی در سر داشتیم. این ها کمک زیادی به ما کرد و آرامش را برای ما به ارمغان آورد. تماشاگران به ما کمک کردند و نقش مهمی داشتند. در هیچ لحظه ای هواداران بازیکنان را نکوهش نکردند و این کمک فراوانی به ما کرد.
فینال:
خاطره اصلی که از آن روز در ذهن دارم، جو ورزشگاه است چراکه برنابئو پر از تماشاگر بود. در آن زمان ظرفیت ورزشگاه بیش از امروز بود به خاطر اینکه هواداران می ایستادند و تا سال 1982 و برای جام جهانی صندلی نبود. در بازی نیمه نهایی مقابل مجارستان خیلی اذیت شده بودیم و برای همین هواداران از دقیقه 1 پشت ما بودند. این به ما حس امنیت می داد و ما را آرام می کرد.
جو فوق العاده ای که در زمین و بر روی سکو ها حاکم بود یکی از چیز هایی است که از آن روز به یاد می آورم. البته ما در زمین هم بازی خوبی ارائه دادیم. شوروی در آن روز ها بسیار قوی بود و کسی فکر نمی کرد ما برنده فینال باشیم. ما شایسته قهرمانی بودیم.
