طرفداری- 15 آپریل 1989، شفیلد، ورزشگاه هیلزبرو. لیورپول و ناتینگهام فارست. روزی که تاریخی شد اما دفتر تاریخ را از گریه، تر کرد. 96 نفر میان آن حصار ها ماندند و جان باختند. بگذارید سان هر چه می خواهد بنویسد. گذر زمان همه چیز را ثابت می کند.
حال 27 سال و 11 روز بعد از آن، زمان همه چیز را روشن کرد. دادگاه رای داد. قربانیان بی گناه بودند. بنر Justice for 96 به تاریخ پیوست.
به نقل از fox sport، پای صحبت های یکی از هواداران لیورپول که آن روز از هیلزبرو زنده بیرون آمد، می نشینیم. کسی می گوید یک بار، فقط یک بار بعد از آن روز گریسته است.
امروز از لحظ روانی پوچ هستم. این یک پیروزی تلخ است. گذر زمان مرا خالی کرده است. این حادثه یک استرس را در زندگی شما ایجاد می کند. حتی با این رای من فکر نمی کنم رضایتی ایجاد شده باشد چراکه بسیاری جان باختند و بسیاری دیگر از لحاظ روانی و جسمی آسیب دیدند.
بلیط اصلی دیوید کانینگهام برای بازی لیورپول و ناتینگهام هیلزبرو
برای اولین بار گریستم. من پیام های زیادی از دوستان و خانواده ام گرفته که قرار است رای نهایی هیلزبرو صادر شود. شوکه شدم. فکر می کردم به زودی ها رای صادر شود اما نه به این زودی. برای چنین چیزی آماده نبودم حتی بعد از 27 سال. بسیار نگران بودم. چه رخ می دهد اگر رای به نفع پلیس باشد؟ چه می شود اگر هیئت ژوری مدارک را به خوبی ارزیابی نکنند؟ من دیگر طاقت این را ندارم که نفر دیگری به من بگوید که این اشتباه من است.
من نمی توانم حرکت پلیس در آن روز را تایید کنم. من آن جا بودم و باور دارم که داستانی که دیدم درست است. تصمیم گرفتم تنها بنشینم و اخبار فاکس را تک به تک بررسی کنم. برای اولین بار بعد از هیلزبرو گریستم اما از خوشحالی اندوهگینان آن حادثه ، خوشحال شدم.
آن روز در هیلزبرو به روشنی شیون ها، ترس و وحشت از نرسیدن کمک را دیدم. بدن های بی جان بر روی زمین افتاده بودند. بدن بی جان دوستم جلوی من درحالی که یک شالگردن دور گردنش بود، افتاده بود. مردم، زخمی ها و جسد ها را به آمبولانس ها می بردند.
زمان گذشت و من بیدار شدم. ترس را در چهره دوستم می دیدم. او با تمام جانش مرا از میان حصار ها بیرون کشیده بود. و بعد از اینکه مرا روی زمین چمن پیدا کرد، خیالش راحت شد.
باشگاه من، باشگاه خارق العاده من. من 35 سال در کنار آنفیلد زندگی کردم. من حامی تیمم بودم. در اواسط دهه 70 برای اولین بار پای به آنفلید گذاشتم. در خانه هم که بودم از شیندن صدای فریاد های آنفیلد لذت می بردم.
در سال 2013 باشگاه از من دعوت کرد تا در تمرین حضور یابم و با بازیکنان صحبت کنم. من و همسر به باشگاه رفتیم. لحظات فوق العاده ای بود.
دیوید کانینگهام در کنار ایان راش و رابی فاولر
من مریض هستم. درد پشتم همیشگی است و به تمام جنبه های زندگی ام آسیب زده است. گاهی نه می توانم بنشینم، راه بروم و بخوابم. 27 سال تحمل این دو بسیار سخت است. حال حقیقت روشن شده است اما ما این حقیقت را همیشه می دانستیم.
