اختصاصی طرفداری - آرزوهای پدرش سید احمد محرز برای او رویایی به نظر می رسیدند. احمد محرز روزگاری را در الجزایر به عنوان دروازه بان سپری کرده بود و آرزو می کرد پسرش ریاض که در فرانسه بزرگ شده روزگاری بازیکن برجسته ای شود. وقتی احمد محرز در 54 سالگی به دلیل حمله قلبی درگذشت، پسرش 15 سال داشت. مرگ زودهنگام او همه چیز را برای ریاض تیره و مبهم کرد. سال 2006 بود و او به قول خودش شده بود یک نوجوان بی پدر ضربه خورده از روزگار. می گفت "... پدرم همیشه مرا کنارش داشت. همیشه و همه جا. ناگهان پشت سرم خالی شد، ولی تدریجا دریافتم پس از مرگ او باید بیشتر جان بکنم و جان کندم، شاید برای این که می خواستم به خاطر پدرم بیشتر و بیشتر جلو بروم."
علاقه ریاض به پدرش آن قدر بود که هرچند در فرانسه به دنیا آمده بود و مادرش مراکشی به شمار می رفت ولی در جام جهانی 2014 برای تیم ملی الجزایر به میدان رفت. همیشه می خواست برای تیم ملی الجزایر، جایی که پدرش در آن به دنیا آمده بود بازی کند. همیشه تکرار می کرد "من در قلبم الجزایری هستم". با این وصف تحقق آرزوی پدر برای ریاض، رویای دوردستی به نظر می رسید. برای تیم محلی سارسلس در حومه شمال پاریس بازی می کرد. جایی متعلق به مهاجران کم درآمد و کم اقبال. می گفت "... ما پولدار نبودیم، ولی فقیر هم به شمار نمی رفتیم. مادرم هم کار می کرد و اجازه نمی داد سفره مان بیش از حد کوچک شود."
او لاغر اندام بود و مربیان کم شماری اعتقاد داشتند با آن اندام نحیف در فوتبال به جایی می رسد. تکنیک او والا بود، ولی سریع نمی دوید و طی درگیری ها هم مغلوب می شد. با این وصف هرگز خود را طی بازی پنهان نمی کرد. هرگز از وارد شدن به معرکه هراسی به دل راه نمی داد. خودش می گفت "... وقتی لاغر و مردنی هستی، باید جوری بازی کنی که با حریفانت برخورد نکنی. باید از هوشت بیش از جسمت استفاده کنی". و او بازی اش را آمیخته به هوش و فرصت طلبی کرد ( گل اولی که او به سوانزی زد برتافته از آن هوش بود. کاپیتان سوانزی توپ را از دست داد و او کمی جلو رفت و سپس با دقت توپ را به سوی سمت چپ فابیانسکی شلیک کرد در حالی که به نظر می رسید باید به سوی راست او که فضای بیشتری داشت شلیک کند).
شش ماهی را در باشگاه کوچک کوییمپر سپری کرد و سپس پاریسن ژرمن و مارسی به سراغش آمدند. ولی او به لوهاور در لیگ دو پیوست چرا که اعتقاد داشت لوهاور آکادمی فوتبال معرکه ای دارد. همان جایی که پل پوگبا در آن رشد کرده بود. ابتدا برای تیم زیر بیست و یک سال بازی کرد و سپس به تیم اصلی پیوست. ولی بازی در لیگ دو، جایی که همه تیم ها برای نتیجه صفر – صفر می جنگند آسان نبود.
او شش ماه بعد در لستر بود. زمانی که لستر در چمپیونشیپ می جنگید و نه لیگ برتر، در حالی که هم رم او را می خواست و هم ویارئال. همه به او می گفتند فوتبال انگلیس نابودش خواهد کرد. می گفتند شیوه بازی اش مناسب اسپانیا است. ولی او به جایی آمد که همسر آینده اش آن جا را دوست داشت، همسر انگلیسی اش. او به جایی آمد که در راهیابی لستر به لیگ برتر پس از ده سال غیبت نقش بازی می کرد و سپس تاریخ را ورق می زد.
لستر برای او 460 هزار پوند پرداخت که نشان می داد بازیکن یاب های باشگاه چه چشمان تیزبینی دارند، همان هایی که جیمی واردی گمنام را در فلیت وود تاون کشف کرده بودند. نایجل پیرسون بود که به محرز فرصت بالا آمدن داد. محرز در ستایش پیرسون می گفت "... نایجل برایم مثل پدر بود. او بود که به من اعتماد به نفس داد. گاهی سرم داد زد ولی همیشه گفت پسر جون می تونی موفق بشی."
محرز از اخراج پیرسون و ورود رانیری استقبال نکرد، ولی زمان نشان داد فصل جدید زندگی اش با ورود کلودیو تازه آغاز شده است. رانیری از نظر تاکتیکی محرز را به غنا رساند. او که شیفته بازی محرز شده بود مسئولیت او در لستر را بیشتر کرد. گفت شیوه بازی اش را تغییر نخواهد داد ولی از او می خواهد به عنوان بازیساز موقعیت های بیشتری خلق کند. فصل 16-2015 که شروع شد خیلی ها لستر را نامزد سقوط می خواندند. او طی چهار دیدار اول فصل 16-2015 چهار گل زد و بهترین بازیکن ماه اول لیگ شد. او برابر سوانزی در نیم فصل اول سه گل زد تا اولین الجزایری باشد که در لیگ برتر هت تریک کرده است.
نیم فصل که رسید لستر بالانشینی اش را حفظ کرد و همه دریافتند پرواز آبی پوشان تصادفی نبوده و پسر الجزایری تبار چه بازیکن بزرگی است. بالاتر از ستاره های منچستر سیتی و منچستر یونایتد و چلسی و آرسنال. بالاتر از همه میلیونرها و معروف ها. کسی نمی دانست نامش را چگونه تلفظ کند. بگوید "محرز" یا با حذف " H" بگوید "مارز". گروهی حرکات تماشایی و ضربه های استادانه و غیر منتظره اش – مثل گلی که به چلسی زد - را با حرکات بزرگان خارجی لیگ برتر یعنی جانفرانکو زولا، دیوید ژینولا، اریک کانتونا و دنیس برکمپ مقایسه می کنند و خیلی ها هم او را برای توانایی اش در خلق فضا و ارسال پاس های دقیق در صف اینیستا و ژاوی قرار می دهند. در حالی که او آمیزه ای از دو تیره است.
حالا (حداقل) رتبه دومی لستر در لیگ برتر محرز شده و روباهان کینگ پاور فصل بعد را در لیگ قهرمانان سپری خواهند کرد. او در این فصل 17 گل زده و 11 پاس گل داده و حالا مرد سال فوتبال انگلیس شده است. اولین بازیکن آفریقایی که به این افتخار دست یافته است. او حالا در صف بهترین مردان میانی جهان قرار دارد. در نیم فصل قیمتش شده بود 30 میلیون پوند و اکنون این رقم دو برابر شده است. حالا حفظ او برای لستر کوچک محال به نظر می رسد. حالا همه دنبال پسر احمد محرز هستند.
