طرفداری- آتزوری ها معمولا از پنالتی باجو در 94، حذف از یورو در 96، گل لحظات انتهایی ویلتورد در فینال یورو2000 و داوری های بحث برانگیز جام جهانی 2002 علیه خودشان صحبت می کنند، اما تیم کم حاشیه 98 کمتر مورد یاد و خاطره هواداران و مردم قرار گرفته است.
تیمی که تنها یادگار باقی مانده چزاره مالدینی در قامت سرمربی ایتالیا است. مالدینی 66 ساله از زمان بیارزوت فقید که خودش 6 سال دستیاری وی را برعهده داشت تا همین آنتونیو کونته با حدود یک سال مربیگری کمترین دوران مربیگری تیم ملی ایتالیا را به نام خود ثبت کرده است. تیمی که به نوعی وامدار تاریخ فوتبال ایتالیا در زمینه فوتبال دفاعی است.
مالدینی که به دنبال سه بار قهرمانی در مسابقات زیر23 سال اروپا برای خود دوباره جایگاهی به دست آورده بود توانست با تغییر نگرش در تیم پیرشده آریگو ساکی تیمی متفاوت را به فرانسه ببرد که بیش از ده بازیکن این تیم نسبت به یورو 96 دچار تغییر شده بودند. از بازیکنان جوان ایتالیا در مسابقات زیر23 سال 94 تا 96 کاناوارو و ویر ی به عنوان بازیکن ثابت، اینزاگی به عنوان بازیکن ذخیره به تیم جام جهانی دعوت شدند، بوفون و تولدو هم ذخیره های پالیوکا محسوب می شدند. هرچند گلر اول ایتالیا قرار بود پروتزی باشد که به دلیل مصدومیت به جام نرسید.
آلبرتینی و دینوباجو هم که از بازماندگان حرفه ای زیر23 ساله های ایتالیادر سال 92 بودند از زمان ساکی به تیم ملی دعوت شده بودند. همچنین روبرتو باجو و جوزپه برگومی که در سیستم ساکی جایی نداشتند دوباره به تیم ملی دعوت شدند و فرانچسکو موریرو با 28 سال سن به تیم ملی دعوت شد و در میان تعجب همگان در ترکیب ثابت تیم قرار گرفت.
دیگر جایی برای کاسیراگی، دونادونی، راوانلی و زولا نبود. تنها بازیکنی که از لیگ های خارجی دعوت شده بود روبرتو دی متئو بازیکن چلسی بود که وی نیز چندان مورد استفاده قرار نگرفت. بازوبند کاپیتانی هم که از زمان ساکی بر بازوی پائولو مالدینی بسته شده بود و هیچ کس بر حضور تاثیرگذار وی تردیدی نداشت.
ایتالیا جام را خوب شروع نکرد. پنالتی مشکوک داور نیجریه ای برای ایتالیا و گلزنی روبرتو باجو تساوی دو بر دوی آتزوری را مقابل شیلی با زوج زامورانو و سالاس به همراه آورد. اما نکته مثبت مالدینی این بود که مهاجم اول خودش را در جام شناخت. کریستین ویری که در رقابت های اروپای زیر23 ساله ها عصای دست مالدینی بود در این جام هم به کمک وی آمد و 5 گل به ثمر رساند.
ویری تا قبل بازی با فرانسه در همه بازی ها موفق به گلزنی شد. باجو نیز هر از گاهی به میدان می آمد و خطرناک ظاهر می شد و در بازی با اتریش نیز توانست گل دوم خودش را به ثمر برساند. اما اینزاگی و دل پیه رو هرگز در گلزنی موفق ظاهر نشدند و کلا بازی های خوبی را پشت سر نگذاشتند.
خیلی ها علت اصلی عدم موفقیت ایتالیا در خط حمله را سردرگمی مالدینی برای انتخاب ترکیب خط حمله می دانستند. هرچقدر تیم خط دفاعی منسجم و یکدست به نظر می رسید در خط حمله ناهماهنگی نمایان بود. در بازی یک هشتم نهائی آن ها با گل ویری در بیست دقیقه ابتدایی جلو می افتند و بعد بازی را در دست می گیرند تا به مرحله بعد صعود کنند. جورپه برگومی که سال های آخر فوتبالش را می گذراند در این جام کم نقص ظاهر شد تا ایتالیا با وی که از بازی سوم و به دنبال مصدومیت زودهنگام نستا در دقیقه 2 بازی به ترکیب ثابت اضافه شده بود تنها یک بار از روی نقطه پنالتی گل دریافت کند.
حتی فرانسه نیز نتوانست خطر چندانی علیه ایتالیا سازمان دهد و اگر روبرتو باجو کمی خوش شانس بود می توانست کار فرانسه را با گل طلایی یکسره کند اما سرنوشت طوری رقم خورد که آلبرتینی و دی بیاجو با از دست دادن پنالتی هایشان بار دیگر حذف ایتالیا را در ضربات پنالتی برای این کشور رقم بزنند.
چزاره مالدینی بعد از جام مورد انتقاد شدید منتقدان قرار گرفت و مدتی بعد هدایت ایتالیا را به دینوزوف سپرد. ایتالیای 98 عیار یک تیم قهرمان را نداشت ولی واقعیت این است که توان رقابت را با همگان داشت و این در جدال نزدیک با قهرمان جام خودش را نشان داد.
