روزهای پرافتخار اوایل دهه هشتاد
آغاز دهه هشتاد برای آستون ویلا باشکوه بود. تیم ران ساوندرز قهرمان فصل 82-81 شد، فصلی که در 42 بازی تیم فقط از 14 بازیکن استفاده کرد: جیمی ریمر، کنی سوین، کن مکناوت، دنیس مورتیمر، دی برمنر، گوردون کوانز، تونی مورلی، گری شاو، آلن ایوانز، پیتر وایت، گری ویلیامز، کالین گیبسون، دیوید گدیس و ایمون دیکی.
ساوندرز بعد از دعوایی بر سر قراردادش با هیئت مدیره در فوریه استعفا کرد و دستیارش تونی بارتون مسولیت تیم را به عهده گرفت و آنها را در بازی های اروپایی به فینال روتردام رساند. به کمک یک نمایش درخشان از دروازه بان جوان ذخیره شان نایجل اسپینک و به لطف تک گل پیروزی بخش پیتر وایت بایرن مونیخ را شکست دادند و قهرمان شدند. الگوی تغییر سرمربی در میانه فصل و کسب قهرمانی اروپا در فینالی که بایرن مونیخ نمایش برتری ارائه دهد و ضربه تعیین کننده توسط مهاجم نوک قلدر تیم به ثمر برسد آنقدر موفق بود که چلسی سی سال بعد تصمیم گرفت آن را پیاده کند. بعد از آن ویلا بارسلونا را هم در سوپرکاپ 83 شکست داد. اما اوضاع دیگر از این بهتر نمی شد.
داگ الیس به باشگاه بازمی گردد
تعجب برانگیز نیست که مقاومت زیادی نسبت داگ الیس در دوران ریاستش وجود داشت. مرد جنجال برانگیز سال 79 از هیئت مدیره بیرون شد اما در دسامبر 82 به تیم بازگشت، خیلی اتفاقی در موفق ترین دوران تاریخ ویلا از باشگاه دور بود. گزارش ها حاکی از آن بود که تیم 1.6 میلیون یورو بدهی دارد و حضور تماشاگران رو به افول بود و ناگزیر باید بین دخل و خرج باشگاه تعادل برقرار می شد. برخی الیس را بابت از هم پاشیدن تدریجی تیم موفق 82-81 سرزنش می کنند اما برخی دیگر معتقدند که بالا رفتن سن تیم و مشکلات مالی بود که بالاخره تیم را زمین زد.
ریمر، سوین، مکناوت، مورلی و گدیس همگی در سال 83 از تیم جدا شدند، برمنر و دیکی در سال 84 و مورتیمر و کوانز و گیبسون و وایت یک سال بعد از آن باشگاه را ترک کردند. فقط ایوانز، ویلیامز و شاو در ابتدای فصل 87-86 در تیم باقی ماندند که شاو هم در سپتامبر 83 برابر ناتینگهام فارست از ناحیه زانو مصدوم شد و تا زمان خروج غم انگیزش از باشگاه در سال 88 چهارعمل جراحی را از سر گذراند. ضربه کمرشکن دیگر به باشگاه شکستن پای کوانز قبل از شروع فصل 84-83 بود که کمک چندانی به اوضاع بارتون نکرد.
زیر نظر بارتون، ویلا فصل 83-82 را در رتبه ششم و به شکلی محترمانه تمام کرد اما وقتی در فصل بعد آنها به رتبه یازدهم سقوط کردند گمانه زنی ها مبنی بر اینکه مربی قهرمان اروپا به دردسر افتاده است بیشتر و بیشتر می شد و متاسفانه شایعات درست بودند، در ژوئن 84 هیئت مدیره ویلا متفق القول تصمیم به برکناری بارتون و دستیارش روی مکلارن گرفت. الیس مجدانه اعتقاد داشت که اوضاع باید تغییر کند:"نتایج فصل گذشته برای باشگاه بزرگی مثل ویلا خوب نبودند. ما باید در اروپا باشیم اما نتوانستیم سهمیه بگیریم."
گراهام ترنر جانشین تونی بارتون اخراجی
برای پرکردن صندلی خالی تیم از خیلی ها صحبت شد، از جمله کیث برکینشاو، تری نیل، ران وایلی، دیوید پلیت، جان توشاک، گوردون لی و ران اتکینسونِ منچستر یونایتد. اما با غافلگیری همه، الیس تصمیم گرفت گراهام ترنر، مربی 36 ساله شروزبری را به خدمت بگیرد. ترنر در دورانش در شروزبری این تیم را از دسته سه بالا آورده و به یک تیم قوی دسته دومی بدل کرده بود اما انتخابی غیر منتظره بود.
الیس گفت:"خوشحالیم گراهام اینجاست. یک استادیوم فوق العاده داریم، یک ترکیب معرکه و یک تیم اجرایی عالی. حالا هم پازلمان را کامل کردیم." ترنر هم اعتراف کرد که کار بزرگی به او محول شده است:"می دانم که این برای من قدم بزرگی است و تجربه کار در دسته اول را ندارم. همیشه احساس می کردم که یک روزی برای یک تیم بزرگ کار خواهم کرد، اگرچه این کمی زودتر از آن چیزی است که انتظار داشتم." ترنر می دانست که قبل از خرید بازیکن باید بازیکنانی را بفروشد. دوران جالبی پیش رو بود.
فصل 85-84 هیچ پیشرفت محسوسی دیده نشد. در دسامبر تیم به رتبه هجدهم سقوط کرده بود اما یک نیم فصل دوم خوب کمک کرد تا گراهام به همان رتبه دهمیِ فصل قبل بارتون برسد. اگرچه، جایگاه ترنر در فصل 86-85 به شدت متزلزل به نظر می رسید. باوجود رسیدن به نیمه نهایی لیگ کاپ-جایی که آنها در دو بازی 4-3 به آکسفورد یونایتدی که در نهایت قهرمان جام می شد باختند- در فاصله پنج بازی تا پایان فصل آستون ویلا در منطقه سقوط بود و خطر دنبال کردن همشهری های خود بیرمنگام از همان دریچه تهدیدشان می کرد. سه برد از آن پنج بازی ویلا را نجات داد اما ترنر می دانست برای برگرداندن نظر شکاکان باید فصل بعد را با قدرت شروع کند.
اتفاقاتی که در ادامه پیش آمد یک شوی وحشت برای ترنر و هوادارن ویلا بود. شش بازی اول فصل 87-86 ثابت کرد که مربی و تیم حسابی به دردسر افتاده اند. خشت های تیم قهرمان اروپا آرام آرام و به مرور برداشته شده بود، اما در آگوست و سپتامبر 86 پی نو بر روی شن سوار شد. اگر هوادار آستون ویلا هستید و به راحتی نارحت می شوید، همین حالا رویتان را برگردانید.
بازیکنان
در ظاهر ترکیب تیم با پتانسیل بود. خیلی از بازیکنان در ادامه حرفه شان دوران خوبی سپری کردند. اما رفته رفته و به شکلی دردناک معلوم می شد که فصل 87-86 برای خیلی از جوانان تیم ترنر زیادی زود بود. جانشین نایجل اسپینک 28 ساله که به نسبت با تجربه محسوب می شد، کوین پول 23 بود و جدا از ایوانز و ویلیامز تیم از نظر دفاعی کم تجربه بود. مارتین کیون (20) بعد از دعوایی با جورج گراهام در آرسنال به تیم پیوست و تونی دوریگو(20)، پل الیوت (22) و دیوید نورتون (21) هم نقش زیادی در تیم به عهده داشتند. کسی بعد از یک بازی در ویلاپارک نقل قول معروفی را به زبان آورد، با بچه ها نمیشود چیزی برد، اما گاهی چیزهای زیادی از دست می روند.
خط هافبک مستعد بود، حداقل روی کاغذ. استیو هاج خودش را به تیم ملی انگلیس رسانده بود و جام جهانی خوبی را از سر گذرانده بود(نقش او در گل دست خدای مارادونا را فعلاً نادیده می گیریم)، اگرچه در ویلا بی قرار بود و در دسامبر به پنجمین عضو خط هافبک تاتنهام دیوید پلیت بدل می گشت. مارک والتر و نیل کوپر برای همه فصل مصدوم می شدند و عمده وظایف خط میانی افتاد بر دوش تونی دالی 18 ساله، استیو هانت باتجربه و پل بیرش، بازیکنی که از سال 78 در آستون ویلا بود.
در خط حمله با مثلث با تجربه گری تامپسون، اندی گری و سیمون استِینراد به نظر مشکلی وجود نداشت. اما هر سه تای آنها ضعیف کار کردند. انتقال 450 هزار پوندی تامپسون از شفیلدونزدی به نظر خرید خوبی بود اما به ثمر رساندن فقط 7 گل در لیگ، یک بازگشت ناامید کننده را رقم زد. دومین دوره حضور گری در تیم نیز با مصدومیت همراه شد و اینکه استینراد با فقط 8 گل بدل به بهترین گلزن تیم شد، نشان می دهد که تیم چقدر در تقلا بوده است.
نبرد نایجل اسپنکمن، سایمون استینراد و میکی هازارد در بازی برابر چلسی در ویلاپارک - سال 86
پایان ترنر
" تیم باید با سه ورودی جدید-نیل کوپر، گری تامپسون و کیون پیشرفت کند. استیو هاج بعد از [جام جهانی] مکزیک نقش رهبر را به عهده خواهد گرفت و ویلا می تواند رقیبانش را شوکه کند." این ارزیابی جیمی آرمفیلد در پیش فصل برای هر هوادار آستون ویلایی که در روز افتتاحیه فصل 87-86 روزنامه Express را می خواند امیدوارکننده بود، اما ساعت چهار و چهل و پنج دقیقه عصر نشانه های واضحی بود که ثابت می کرد اوضاع کاملاً هم رو به راه نیست.
هتریک کلایو آلن در پیروزی 3-0 تاتنهام در ویلاپارک مینیاتوری بود از آنچه در ادامه فصل انتظار دو تیم را می کشید؛ مهاجم تاتنهام برای تفریح گلزنی می کرد و در آن فصل 49 بار دروازه حریفان را باز کرد و ویلایی که به طرز نگران کننده ای گل می خورد و در 23 بازی فصل، دو گل یا بیشتر دریافت کرد. ترنر بعد از بازی اعتراض کرد:"می دانم فاجعه بار به نظر می رسد اما نیازی نیست وحشت کنیم." اگرچه آستون ویلا فقط سه هفته بعد به ایستگاه مرکزی وحشت می رسید.
اخراج گری ویلیامز در دیدار برابر ویمبلدون تازه صعود کرده کمکی به اوضاع نکرد و ویلا در دیداری سخت 3-2 شکست خورد. ترنر در لوفتوس رود به سیستم دارای سوئیپر محبوب در سرتاسر قاره روی آورد، اگرچه ویلا در عقب زمین محکم تر شده بود، یک سردرگمی در خط دفاع باعث شد تا کیون تازه از راه رسیده بایک گل به خودی، تک گل بازی و سومین شکست فصل آستون ویلا را رقم بزند.
تنها نور امید وقتی بود که آنها لوتون را 2-1 در ویلاپارک شکست دادند، پیروزی که تیم ترنر را از انتهای جدول جدا کرد. اما حتی آن پیروزی هم چالش برانگیز بود، لوتون نیم ساعت از زمان بازی را به خاطر مصدومیت بازیکنانش ده نفره بازی کرد و ویلا ممنونِ دو گل پل کِر 22 ساله ای شد که در فهرست فروش قرار گرفته بود. اما دردسر پیش رو بود و ترنر غیر قابل دفاع.
یک رای اعتمادِ با ترس و لرز از الیس شاید آخرین چیزی بود که ترنر نیاز داشت، اما بعد از شکست خانگی 2-1 به آکسفورد، رئیس باشگاه در دفاع از مربی خود برخاست:"دوران سختی را پشت سر می گذاریم اما از گراهام حمایت می کنم. او حداقل سه بازیکن کلیدی تیم را به خاطر مصدومیت در اختیار نداشته است." با مصدومیت یا بی مصدومیت، الیس بعد از سفری شرم آور به ناتینگهام مجبور به واکنش شد.
شکست 6-0 در سیتی گراند ضربه نهایی بود:"با تاسف فراوان باید اعلام کنیم که قرارداد گراهام ترنر را فسخ کرده ایم. به خاطر کیفیت های این مرد برای هیئت مدیره تصمیم بسیار دشواری بود و به طور خاص برای من."
بیلی مک نیل کنترل اوضاع را به عهده می گیرد
ران وایلی موقتاً سرمربی تیم شد اما شکست خانگی 4-1 به نوریچ امیدی به ادامه همکاری با او برنینگیخت. دوباره سرمربیان متعددی به باشگاه لینک شدند، دان هوو، جان توشاک، دیو بست و مربی تحت فشار منچستر یونایتد ران اتکینسون- اما در نهایت الیس با پرداخت غرامت 100 هزار پوندی به منچستر سیتی بیلی مک نیل را به خدمت گرفت.
مک نیل در بدو ورودش گفت:" گاهی یک شروع بد می تواند خوب باشد چون می توانید آت و آشغال ها را از سر راه بردارید. روی کاغذ تیم قوی تری از آنچه تحویل گرفتم به جا گذاشتم." چه این ادعا درست بود و چه نه تفاوتی نمی کرد، در انتهای فصل هم منچستر سیتی و هم آستون ویلا سقوط می کردند.
یکی از اولین کارهای مک نیل صحبت کردن با استیو هاج و تلاش برای برگرداندن او از تصمیمش برای ترک باشگاه بود. هافبک انگلیسی از آنجایی که احتمالاً فهمیده بود تیم یک کشتی در حال غرق شدن است به شدت مصر بود که تیم را ترک کند و رئیس جدید هم به شدت مصر برای حفظ بازیکن بین المللی اش، اما در دسامبر هاج به تاتنهام می رفت.
بیلی مک نیل در سال 86
دوران ماه عسل مک نیل
اوایل به نظر می رسید سرمربی جدید در حال جادو کردن است. در یک تساوی درخشان 3-3 در آنفیلد، تیم قهرمان انگلیس سه بار از ویلا عقب افتاد:"این تیم ویلا به کم کاری و تنبلی متهم شده است اما آنها مطمئناً امروز اینطور نبودند و با این بازیکنان و با برگشتن مارک والترز و اندی گری و نیل کوپر از مصدومیت می توانیم رو به جلو حرکت کنیم."
چهار پیروزی در پنج بازی بعدی حرف های او را تایید کرد. ویلا خودش را به ارتفاع سرگیجه آور رتبه شانزدهم رساند و برای مدتی آینده روشن به نظر می رسید. اما پیروزی 2-0 برابر لستر سیتی در یکم نوامبر، پایان ماه عسل مک نیل و ویلا بود. بخش آشفته رابطه او با ویلا از مین رود آغاز می شد، از خانه قدیمی اش.
آغازِ پایان
شکست 3-1 به دست تیم سابق مک نیل آغاز یک دوره فاجعه بار برای ویلا بود، مجموعه ای تکان دهنده از نتایج که در آن ویلا فقط 12 امتیاز از 60 امتیاز ممکن کسب کرد، به علاوه خروج از سه جام دیگر. در ابتدا به نظر مشکل چندانی نبود؛ بعد از یک تساوی 1-1 با وست هم، آلن ایوانز، مک نیل را به خاطر کم کردن فشار از روی بازیکنان تحسین کرد و مک نیل هم از بازیکنانش به خاطر یک واکنش خوب بعد از شکست 2-1 برابر ساوتمپتون در Littlewoods Cup تمجید کرد، بازی که در آن گل تامپسون اصلاً دیده نشد، در حالیکه توپ یک فوت آن طرف خط بود. ایوان کوُری در Express نوشت:"ویلا صعودی آرام در لیگ خواهد داشت." اظهار نظری قابل درک بعد از تاثیر اولیه ای که مک نیل گذاشته بود.
اولین نشانه از اینکه اوضاع تیم به سامان نیست به شکل آرسنال خودش را نمایان کرد، آرسنالی که آنها را در ویلاپارک 4-0 له کرد، با گل به خودی مارتین کیون در برابر باشگاه سابقش. جان اسپرلینگ روز بعد در All Guns Blazing نوشت:"دقیقاً شبیه نوجوان غمزده ای به نظر می آمد که فهمیده بود مهمانی آرسنال را درست پیش از آوردن کیک بزرگ جشن ترک کرده است."
شکست برابر ایپسویچ دسته دومی در Full Members Cup شاید آنچنان مهم نبود اما اینکه ایپسویچ بازی برتری ارائه داد نگران کننده بود. در طول کریسمس فرجه ای به دست آوردند و یک بازی بدون شکست نابودی شان را کمی به تاخیر انداخت و پیروزی 2-0 برابر چارلتون در باکسینگ دی آنها را از محدوده خطر بیرون آورد، اما این پیروزی که پل بیرش الهام بخش آن بود آخرین برد آنها تا 28 مارس بود. هوادارن ویلا در سه ماه بعد باید نمایش های افتضاحی را تحمل می کردند.
شکست 4-1 برابر چلسی که آنها هم در خطر سقوط بودند، مطلقاً وحشتناک بود. نایجل کلارک در میرور نوشت:"تیمی با مهارت اما بدون جسارت و جنگندگی." مک نیل هم همینقدر نگران بود:"باید کاری اساسی بکنیم. باید در عقب را ببندیم چون 47 گل خورده ایم [در 22 بازی] و نمی توانیم اینگونه ادامه دهیم." ولی آنها در زمین اورتونی که در نهایت به قهرمانی می رسید 3-0 باختند و در بازی تکراری در جام حذفی برابر چلسی حذف شدند و دوباره هم از تاتنهام 3-0 شکست خوردند که به شکلی دردناک دو گلش را هاج به ثمر رساند و آنها را در جمع سه تیم انتهای جدول قرارداد.
مک نیل قبل از باخت برابر تاتنهام گفت:"مطمئنم به راحتی از دردسر بیرون می آییم." اما هفته ها گذشتند و اوضاع بهبودی پیدا نکرد. شکست های بیشتر در برابر کیو پی آر که خودش هم در تقلا بود و برابر لوتون روی زمین پلاستیکی شان ویلا را به رتبه بیست و یکم فرستاد و آنها بیش از هر زمان دیگری به کمی الهام نیاز داشتند.
مک نیل شانسش را با وارن آسپینال امتحان می کند
در حین این سقوط گمانه زنی هایی شد مبنی بر اینکه مک نیل می خواهد حسابی در بازار دست به خرید بزند، وین کلارک از بیرمنگام سیتی به باشگاه لینک شد و همینطور صحبت هایی از معاوضه تونی دوریگو با دیوید اسپیدی از چلسی مطرح شد. در نهایت مک نیل کس دیگری را آورد؛ اما خرید آسپینال، مهاجم 19 ساله اورتون با 300 هزار پوند یک قمار بود.
آسپینال در چند بازی برای اورتون بازی کرده بود اما نمایش او برای تیم ذخیره ها-21 گل در 23 بازی- نظر مک نیل را به خودش جلب کرده بود. انداختن یک جوان نوزده ساله به دل نبرد برای نجات از سقوط از دسته یک تصمیم عجیبی به نظر می آمد و برای هیچکدام جواب نداد. سه تساوی برابر لیورپول و نوریچ و ویمبلدون امید های آن ها را بالا برد، اما بازی های حیاتی برابر رقبای رو در رو در نبرد سقوط با نیوکاسل و ساوتمپتون در پیش بود و مک نیل به چند وقت استراحت نیاز داشت.
نشانه ها شوم بودند. در بازی با نوریچ، نیل کوپر که به خاطر مصدومیت در کل فصل فقط 7 بازی انجام داده بود اخراج شد و دو بازی بعدی تیم را از دست داد تا ماه فاجعه بارش کامل شود؛ کوپر با ماشینش تصادف کرده بود و مجبور شده بود به خاطر شکستگی لوله، 6 هزار پوند هم برای تعمیر خانه اش خرج کند. او به وضوح عصبی بود و گفت سقوط برای آستون ویلا می تواند پایان بخش سال ناامیدکننده اش باشد.
آخرین میخ ها بر تابوت
شکست 2-1 برابر نیوکاسل شروع یک اتفاق خوب برای تیم میزبان بود-آنها فقط یک بازی از یازده بازی بعدی خود را می باختند- و احتمالاً آغاز پایان برای ویلا، اگرچه در سفر به دِل بود که آنها به قعر سقوط کردند. شکست 5-0 که در آن تیم میزبان نیمه اول را 4-0 به پایان برد مک نیل را خشمگین کرده بود:"خط دفاعمان نفرت انگیز بود. هیچوقت در دوران سرمربیگری ام اینقدر خجالت زده نبوده ام."
باوجود کابوس ساوتمپتون، ویلا چهار بازی دیگر را بدون شکست پشت سر گذاشت تا دوباره امیدوار شوند. با یک پیروزی 1-0 کاونتری سیتی را در آن فصل دبل کردند، اگرچه همسایه های میانه جدولی شان در می قهرمان جام حذفی می شدند. اینکه سه تیم زیر ویلا در جدول فقط یک امتیاز با آنها فاصله داشتند مسئله ای کلیدی بود و تساوی برابر منچستر سیتی و لسترسیتی انتهای جدولی کمکی به آنها نمی کرد. فقط 6 بازی تا پایان فصل باقی بود و آنها به امتیاز نیاز داشتند.
شکست خانگی 1-0 برابر اورتون قهرمان قابل پیش بینی بود اما بازی تاسف برانگیز آنها در سلهِرست پارک بود که سرنوشتشان را مهر و موم کرد. پیروزی 3-0 چارلتون امید های آنها را برای فرار از سقوط بالا برد و عملاً ویلا را محکوم به سقوط کرد. لنی لاورنس، سرمربی چارلتون بعد از بازی از این گفت که چه پیروزی آسانی به دست آورده اند و و به ویلایی ها زخم زد. مک نیل مثل یک فردِ شکست خورده بود:"تنها مسئله برای ما خروج از ز مین بدون اینکه کاملاً و مطلقاً تحقیر شویم بود."
آستون ویلا هفت امتیاز تا رتبه نوزدهمی که آنها را به پلی آف می فرستاد فاصله داشت و تنها چهار بازی باقی بود و مک نیل از ‘ماموریت غیرممکن’ می گفت و کمتر کسی با او مخالفت کرد. آنها یک جشن پایانی هم داشتند، در پیروزی 4-0 برابر وست هم که آسپینال در آن دو گل به ثمر رساند، آن هم در برابر فقط 13.584 تماشاگر در ویلاپارک. اما این پیروزی فقط حادثه اجتناب ناپذیر را عقب انداخت. شکست در هایبوری آنها را در انتهای جدول قرار داد و سفر به شمال لندن شش سال بعد درست در همان روز اصلاً جالب نبود. دو روز بعد آنها در انتهای راه بودند.
تنها پنج سال بعد از قهرمانی در اروپا، آنها با شکست خانگی 2-1 برابر شفیلد ونزدی به دسته دوم سقوط کردند. بازی که پلیس و نیروهای امنیتی دور زمین به خط شدند تا از ورود تماشاگران ناراضی به زمین جلوگیری کنند. کالبدشکافی فوراً آغاز شد و جایگاه مک نیل و الیس در تیم زیر سوال رفت، اما در حقیقت فقط یک نفر بود که هزینه سقوط آستون ویلا را می داد. تنها چهار روز بعد مک نیل کنار گذاشته شد-فرانک آپتون سرمربی تیم پایه در شکست 3-1 برابر منچستر یونایتد در اولدترافورد مربی تیم بود- و الیس به دنبال چهارمین سرمربی خود در طی سه سال بود.
دیوید نورتون در جدال با استیو ویلیامز در شکست 4-0 برابر آرسنال در هایبوری - نوامبر 86
عواقب
خبرنگاران زیادی ادعا کردند که اتکینسون سرمربی تیم خواهد شد اما باز هم این شایعات رنگ واقعیت به خود ندیدند. در نهایت الیس سراغ گراهام تیلوری رفت که واتفورد را در انتهای آن فصل ترک کرده بود و این شروع سفر بازگشت آستون ویلا به دسته یک بود. آنها در اولین تلاش به لیگ یک بازگشتند، یک فصل را دوام آوردند و در فصلی که لیورپول برای آخرین بازی قهرمان انگلیس شد به مقام نایب قهرمانی دست پیدا کردند. همه اینها منجر به جانشینی بابی رابسون در تیم ملی انگلیس توسط تیلور شد.
خیلی از بازیکنانی که در فصل سقوط در این تیم بودند کمک کردند تا این تیم به سطح اول فوتبال کشور بازگردد؛ از جمله اسپینک، کیون، ایوانز، دالی، بیرش و زوج موفق تامپسون و آسپینال. این بازیکنان به همراه دیوید پلات، کوین گِیج، و آلن مکینالی لبخند را به صورت هوادارن آستون ویلا برگرداندند. فصل 88-87 خورشید بعد از باران بود.
