پیتر بیکر که در سن 84 سالگی درگذشت بخشی از تیم برنده دبل 61-1960 تاتنهام اسپرز بود و در آن فصل در همه بازی ها به جز یکی به عنوان دفاع راست برای این تیم به میدان رفت. هنگام صحبت از تیم قهرمانی که بازیکنانی در کلاس جهانی همچون دیو مک کی، دنی بلنچفلور (Blanchflower)، کلیف جونز و جان وایت در آن حضور داشتند، نام این مدافع آرام و خونسرد کمتر به میان می آمد. او اما عضوی از یک خط دفاع محکم و سنتی بود؛ در روزهایی که گویی مدفعان را مثل آدمک های فوتبال دستی به هم جوش زده اند و هیچ خبری از جلو آمدن و سانتر کردن نبود.
بیکر مرد خونگرم، ساکت و قد بلندی بود، با سرعت بالا و جاگیری هوشمندانه. فوتبالیست بودن کاملاً به او می آمد. راب وایت از دوستان خانوادگی او می گوید:
برنزه بود و خوش مشرب؛ شبیه ران اِلی، بازیگر نقش تارزان در سریال تلویزیونی بود. یه آدم خوشتیپ ورزشی، یه مرد واقعی، همان چیزی که یک فوتبالیست باید باشد.
او در همپستد در شمال لندن متولد شد. فرزند ادیث و جورج. پدرش یک بازاریاب بود. او در Southgate County به مدرسه رفت. یک اعجوبه ورزشی بود و در پرتاب نیزه، دوی سرعت و ورزش های میدانی استعداد داشت.کریکت باز قهاری بود و همچنین آنقدر مستعد بود تا در تنیس ویمبلدون جوانان هم بازی کند و در میدلسکس هم اسکواش بازی کرد. علاقه اش به انجام ورزش های مختلف در اوقات فراغت آنقدر بود که یکبار بعد از خراب کردن باربکیوی یکشنبه، همسرش لیندا لباس و وسایل ورزشی اش را به خیابان پرت کرد!
به عنوان یکی از تنها سه بازیکنی که محصول خود تاتنهام بود، برای باشگاه خرجی نداشت. او در سال 49 به عنوان بازیکن آماتور به تاتنهام پیوست و اواخر سال 52 بازیکن حرفه ای شد و اولین بازی اش در دسته اول را در تساوی 1-1 برابر ساندرلند در آوریل 53 انجام داد. موفقیت او زود از راه نرسید. انتخاب اول برای دفاع راست الف رمزی بود و حتی وقتی رمزی تیم را برای سرمربیگری ایپسویچ ترک کرد، چارلی ویترز کهنه کار به او ترجیح داده می شد. امضای قرارداد با غولی چون موریس نورمن به این معنی بود که او باید در تیم ذخیره ها انتظار بکشد. تا اینکه یک مصدومیت برای نورمن او را وارد تیم اصلی کرد و تا نورمن سلامتی خود را بازیابد بیکر آن پست را از آن خودش کرده بود و نورمن برای بازگشت به ترکیب مجبور شد پستش را به دفاع وسط تغییر دهد.
وقتی بلنچفلور در سال 54 با تاتنهام قرارداد امضا کرد، بیکر رکورد طولانی ترین حضور در باشگاه را شکسته بود. بلنچفلور او را به گرانترین رستوران در اینفیلد، گرانویل برد و او را درباره نحوه مدیریت باشگاه سوال پیچ کرد.
بیکر بعد ها برای بلنچفلور بیشتر هم به کار می آمد. بلنچفلور یک هافبک راست بود و معروف به اینکه هیچوقت کاری را که از او نمی خواهند انجام نمی دهد. او رو به جلو حرکت می گرد و بیکر را با یک دسته مهاجم تنها می گذاشت.خوشبختانه بیکر می توانست از پس آنها بر آید و تماشای او در حال نگهبانی از محوطه جریمه تصویر آشنایی بود. او حتی آنقدر انعطاف پذیر بود که یکبار در سال 59 در بیرمنگام سیتی درون دروازه قرار گرفت و در آوریل 61 در شکست 4-2 برابر برنلی در فصلی که دبل کردند گلزنی هم کرد. او همچنین در پیروزی 2-0 تیم در برابر لستر سیتی در فینال همان سال فیکس بود و کمک کرد تا تاتنهام اولین دبل قرن بیستم را رقم بزند.اسپرز سال بعد از آن هم قهرمان جام حذفی شد و بیکر باز هم یکی از یازده بازیکن اصلی تیم در پیروزی 3-1 برابر برنلی بود. او همچنین در سال 63 و در فینال جام برندگان اروپا هم در روتردام از ابتدا به میدان رفت. در بازی که اتلتیکو مادرید با نتیجه 5-1 تحقیر شد.
او بعد از سی سالگی هم در فرم خوبی قرار داشت اما از راه رسیدن سایریل نولس در سال 64 که با مصدومیت او همراه شد به معنی پایان حرفه او در سطح اول فوتبال دنیا بود. در می 1965 و بعد از انجام 342 بازی برای تاتنهام، لندن را به قصد بازی و سرمربیگری در دوربان یونایتد در آفریقای جنوبی ترک کرد. بعد از بازنشستگی به کار دکوراسیون خانه در دوربان روی آورد.
رابطه بیکر و تاتنهام صمیمی باقی ماند و بعد از آنکه با همسرش به انگلستان بازگشت یکی از مسافران همیشگی وایت هارت لین بود و از خانه خود در اینفیلد به ورزشگاه می رفت تا بازی تیم محبوبش را تماشا کند.
از او سه دختر به نام های سوزان، سارا و دایان باقی مانده است.
او در دهم دسامبر 1931 متولد شد و بیست و هفتم ژانویه 2016 از دنیا رفت.
