طرفداری- هرگز شبیه کس دیگری نبود. راه خودش را داشت. وقتی روماریو دسوزا فاریا آن پسرکی بود که در خیابان های جاکارزینیو در حومه ریو برهنه فوتبال بازی می کرد. وقتی ستاره باشگاه و کشورش شد، وقتی با هلی کوپتر در تمرینات حاضر می شد. وقتی در اوج بود و محبوبتش در سراسر جهان ادامه داشت هم شیوه خود را داشت و می گفت که اگر شبی بیرون نروم، نمی توانم گل بزنم!
حالا سیاستمدار است و هنوز همان روماریو است. در شرایطی که سایر بزرگان فوتبال برزیل مانند پله، ببتو و رونالدو از میزبانی جام جهانی حمایت کرده اند، روماریو تافته جدا بافته وار، مخالف است. در نگاه خود، او صدای مردم است. صدای مردمی که در راه پیمایی ها نشان دادند، صدایی بلند دارند.
اما روماریو است. این همان دلیلی این که برای مردم معترض در خیابان ها در جریان جام کنفدراسیون ها پیغام ضبط می کرد، آن ها را تشویق می کرد و بی ترس عواقب آن را در یوتیوب ارسال می کرد . این دلیلی است که هر گاه فساد و جنبه های آن را دید -حتی وقتی میکروفونی آنقدر آزاد که با او مصاحبه بگیرد، نبود- در شبکه های اجتماعی می نوشت و این کار را به صریح ترین شکل انجام می داد. این دلیلی بود که با وجود حضور در کنگره، به برگزاری جام جهانی در کشورش علنا و بارها اعتراض کرد.
شاید این موضوع برای برخی عجیب باشد. اینکه یکی از بزرگ ترین ستاره های فوتبال برزیل، برگزاری جام جهانی در این کشور را به باد انتقاد می گیرد اما وقتی با روماریو طرف هستیم، جایی برای تعجب وجود ندارد. کسی به من نگفته که دهانم را ببندم چون می دانند این اتفاق هرگز رخ نخواهند داد. این را به مترجمش در آخرین مصاحبه در خانه اش در بارا (در غرب ریو) گفت. وقتی بازیکن بودم، قهرمان مردم بودم. مردم من را یکی از بهترین های تمام تاریخ می دانستند. توانستم در زمان خودم بهترین بازیکن دنیا باشم. او شانه ای بالا انداخت. در سیاست فکر نمی کنم بهترین سیاستمدار دنیا باشم . اما این را هم می دانم که ساکت نخواهند ماند. 
هدف روماریو طیف گسترده ای هستند. او باور دارد که فدراسیون فوتبال برزیل یک رسوایی تمام عیار است و ریکاردو تکشیرا (فرزند ژائو هاولانژ رئیس اسبق فیفا؛ این دو به فساد گسترده و دانه درشتی محکوم شده اند) رییس فدراسیون این کشور که اخیرا استعفا داد را مسئول تمام زشتی هایی می داند که در دهه سال اخیر در فوتبال این کشور رقم خورده است. او در خصوص خوزه ماریا مارین (در ماه می 2015 به دلیل فساد در مقر فیفا بازداشت شد)، جانشین تکسیرا می گوید که او حتی از تکشیرا هم بدتر است. یک سخنگوی CBF حاضر به اظهار نظر در این خصوص نمی شود.
فیفا هم متهم می شود که مردم برزیل را غارت کرده است. او باور دارد که سپ بلاتر رییس فیفا کوچک ترین علاقه ای به آینده برزیل پس از جام جهانی ندارد. فیفا تنها به خاطر یک چیز می آید: پول. تاثیر هایی که این تورنمنت روی مردم دارند؟ آن ها اهمیتی نمی دهند. آن ها به چیزی که پشت سر رها کرده اند نگاه نمی اندازند.
روماریو کاری با همبازیان خوشبین خود که نیاز های اجتماع را نادیده می گیرند، ندارد. رونالدو و ببتو سفرای کمیته برگزاری مسابقات جام جهانی هستند. وقتی نام آن ها آورده می شود، روماریو می خندد. انتقادات روماریو با پاسخ رونالدو هم همراه شده بود. او گفته بود که برای جام جهانی به استادیوم نیاز داریم، نه بیمارستان. روماریو می گوید، رونالدو و ببتو یا نمی دانند که اوضاع از چه قرار است و یا ادا در می آورند که خبر ندارند. در هر صورت آن ها افرادی عامی و نادان هستند.
سران فوتبال برزیل می گویند که از بیت المال برای جام جهانی استفاده نمی کنند. اما مشخص شده که از حدود 2.9 میلیارد دلار در ساخت ورزشگاه ها استفاده شده است. در هزینه کلی برگزاری جام جهانی، 13.8 میلیون دلار از پول دولتی هزینه شده است. رقمی که برای روماریو درد آور است. بیمارستان های ما تخت ندارند. مردم روی زمین خوابانده می شوند. مدارس، برای دانش آموزان نمی توانند ناهار تهیه کنند. بچه ها در دمای 45 درجه بر سر کلاس حاضر می شوند اما تهویه هوا وجود ندارد. ساختمان ها و مدارس کوچک ترین امکاناتی برای افراد کم توان یا معلول ندارند. اگر تنها سی درصد کمتر در این خصوص هزینه می شد، تمام این مشکلات حل می شد.
او که 167 سانتی متر قد دارد در دوران بازی به Shortie (قد کوتاه) معروف بود، وقتی صحبت از روسای فاسد فیفا شد سری تکان داد. آن ها به راهی رسیده اند که چطور می توان ثروتمند شد و آن دزدی از مردم است. غم انگیز است. صداقت او به طور قطع شامل قدردانی نمی شود. آن ها که از مارین حمایت می کنند، روماریو را گمراه می دانند و بی طرف تر ها او را تندرو می دانند.
هشت سال پیش ایوی، دختر روماریو با سندروم داون و معلولیت متولد شد. او قهرمان جام جهانی 94 شده و به رکورد هزار گل (هرچند فیفا این رکورد را که شامل گل های دوره جوانان و بازی های دوستانه می شود را قبول نکرده) به ثمر رسانده و صاحب جایزه بهترین بازیکن سال جهان شده است. اما وقتی سوال می شود که مهم ترین لحظه زندگی اش کدام بوده می گوید شش ماه نخستی که به سیاست آمده بودم بهترین بودند. توانستم قانونی که کار را برای افراد ویلچرنشین آسان می کرد را مطرح کنم و برای تصویبش تلاش کنم و موفق شوم. آن ها توانایی حرکت را از دست داده بودند و به همین دلیل بی کار می شدند اما پس از آن، همچنان می توانند کار کنند. قابل مقایسه حتی با وقتی که گل مهمی به ثمر می رساندم نبود. با تصویب این قانون توانستم کاری بزرگ انجام دهم. احساسم این بود که واقعا سرانجام مفید بوده ام.
هنوز هم به باشگاه برای ورزش می رود، فوتوالی (سپک تکرا) بازی می کند و به هوادارن دوران بازی یا سیاستش امضا می دهد یا عکسی به یادگار با آن ها می گیرد. موهایش هم سفید تر شده اند. عادت داشتم که در طول روز بیشتر از شب بخوابم. حالا به ندرت شب ها را می خوابم. خوشحال است که جایی برای عذاب وجدان ندارد، نه به خاطر رفتارش و نه به خاطر دوران سیاستش. در ریو به عنوان نماینده مردم انتخاب شده. آن ها او را می شناسند. فردی که بود و فردی که دارد به آن تبدیل می شود را. او هم کشور و شهرش را خوب می شناسد. ما مدرسه و بیمارستان نداریم، چطور می شود که جام جهانی داشته باشیم؟
افراد زیادی به راه پیمایی های مردم واکنش منفی نشان دادند. حتی پله در این بین حرف زد و گفت هیاهو و اعتراض را فراموش کنید و به جای آن به یاد بیاورید که تیم ملی، نماینده کشور است و خون مردم برزیل در آن جریان دارد. اما روماریو از مردم فراموشی نمی خواهد. او از آن ها خواست که بایستند. که رژه بروند، سرود بخوانند و فریاد بکشند. او از مردم خواست که شلوغش کنند. از مردم خواست که حرف بزنند، از چیزهایی که به آن ها باور دارند. اگر دولت پاک تر یا حمل و نقل عمومی ارزان تر را می خواهند، آن را طلب کنند. حتی اگر این باعث شود برگزاری جام جهانی تحت الشعاع قرار گیرد، این حق آن هاست. از او پرسیدیم که آیا این اعتراضات در تابستان آینده هم ادامه دارد؟ چشم هایش می خندید. تنها من نیستم که فکر می کنم اینطور خواهد بود. جام جهانی برگزار می شود، این را می دانید. اما این تظاهرات است که مسئولان را بیدار می کند. تکیه داد و خندید و گفت به این ترتیب است که در خصوص زدنِ دوباره جیب شما در صبح فردا تردید می کنند. 
