احتمالا آن ویدیو مارادونا را دیده اید که گرمکن پوشیده و در حین گرم کردن زمانی در سال 1989 با ریتم آهنگی روپایی می زند. آن آهنگ به یک نماد از روزهای خوب در ناپولی تبدیل شد و هنوز هم پیش از مسابقات پخش می شود. در حقیقت ناپولی آن شب خارج از خانه و در دور برگشت مرحله نیمه نهایی جام یوفا مقابل بایرن مونیخ بازی داشت. آن بازی 2-2 شد تا ناپولی راهی فینال شود. آن آهنگ که توسط بند استرالیایی Opus در سال 1985 اجرا شده بود، آن روز ها در آلمان پر طرفدار ترین بود و در ایتالیا بین ده آهنگ نخست جا داشت.
شاید فکر کرده باشید که آن ویدیو آنقدر سرگرم کننده هست که نباید تنها یک گرم کردن ساده باشد. اما حقیقت این است که از آنجا که آن بازی پخش زنده آنچنانی ای نداشت و نشان دادن گرم کردن بازیکنان تا آن زمان مرسوم نبود، آن تصاویر در آن زمان اصلا دیده نشد. بعد ها بود که در مستندی که فرانک رائس از دیگو ساخت، آن لحظات را جا داد. او بار دیگر در تمام اروپا دیده شد، محبوبیتش بین آن ها که حتی فوتبال را دوست نداشتند افزایش یافت و همین حالا هم از یوتیوب دیده می شود.
باشگاه پاریسن ژرمن تصمیم گرفت که آهنگ شهر نورها، که خود آهنگی پاریسی اقتباس گرفته شده از موزیک گل های اسکاتلند است را در 28 نوامبر در دیدار با ترویز به یاد کشته های پاریس پخش کند. نتیجه فرا تر رفت و هوادارنی که موزاییک هایی انسانی از پرچم فرانسه را داشتند، همراه با پخش آهنگ شروع به زمزمه آن کردند. این موسیقی در دیدار های بعدی مقابل لیون و سنت اتین هم پخش شد. آنقدر همبستگی ایجاد شد که پاریسی ها به دنبال جایگزین کردن آن با موسیقی فعلی و رسمی باشگاه، یعنی Who said i would از فیل کالینز کنند.
همه چیز تا پیش از دهه 80 در سن پائولی با حدودا هزار و دویست تماشاگر به طور متوسط عادی بود. آن ها گهگاه که در بوندسلیگا بودند، دربی هامبورگ را با HSV برگزار می کردند. در اوایل آن دهه بود که سن پائولی که در دسته دوم بود شیوه خود را تغییر داد و هوادارانی در سراسر اروپا پیدا کرد. آن ها با رویکردی چپ گرا و فرهنگِ پانگ به صدایی برای بسیاری از رانده شده ها تبدیل شدند و البته هولیگانیسم با افزایش بیست برابری میانگین حضور هواداران در میلنتور اشتادیون، از راه رسید. آن ها از فعال ترین باشگاه های جهان در زمینه مبارزه با نژاد پرستی و تبعیض جنسیتی و رویکرد های ضد همجنس گرایی هستند. نماد غیر رسمی آن ها بین هواداران پرچم دزدان دریایی است و باشگاه، نخستین باشگاه است که در آلمان به طور رسمی از حضور هر گونه نماد متعلق به حزب راست و ناسیونالیست در استادیوم جلوگیری می کند.
موسیقی محبوب آن ها یک پانک راک به اسم Hells Bells از گروه AC/DC است و وقتی گل می زنند، قسمتی از Song 2 از Blur اجرا می شود. آرمینه فه زمانی که مربی ریوتلینگن بود، در سال 2001 گفته بود که اتمسفری که در سن پائولی تجربه می کند با همه آنچه دیده اید فرق می کند.
معروف ترین سرود را لیورپولی ها دارند اما همسایه های آن ها در گودیسون نیز داستانی قدیمی با خود دارند. بنا بر تاریخ باشگاه اورتون، ترانه فولکلور و غیر معمول زد کارز که در شبکه BBC بعد ها معروف شد و البته ریشه ای به مراتب قدیمی تر دارد، اولین بار توسط این گروه در گودیسون پارک در دهه 60 اجرا شده بود. هنوز هم اورتونی ها به همین شکل پیش از هر مسابقه بازیکنان را راهی زمین می کنند. با این حال این ترانه غیر معمول بارها با درخواست بازیکنان باشگاه تا آستانه حذف پیش رفته اما اینطور نشده است. واتفورد هم همین سرود را برای باشگاه در نظر گرفته است.
| Three Little Birds, Bob Marley |
یک بازی دوستانه بین تیم های کاردیف سیتی و آژاکس در سال 2008 برگزار شد. هواداران مسافرِ آژاکس پیش از بازی تحت تاثیر یکی از آهنگ های پلی لیست پخش شده از سوی باشگاه بریتانیایی قرار گرفتند و پس از آن بود که این آهنگ باب مارلی همواره در آمستردام پیش از دیدار های تیم پر افتخار هلندی طنین انداز می شود. علی یاسین دی‌جی ولزی ها بعد ها در مورد انتخابش گفته بود که پیش تر در یک بند رِگِی (سبکی که با جامائیکای دهه شصت شناخته می شود و باب مارلی در آن سرآمد بود. از موخر تر ها می شود به شگی اشاره کرد) گیتار می زدم. رگی در آمستردام محبوب است. آژاکس را به عنوان یک باشگاه زیبا می شناسم، هم به خاطر موسیقی و هم به خاطر توتال فوتبال. وقتی دیدم باشگاهی هلندی به کاردیف می آید، تصمیم گرفتم تا می توانیم رگی استفاده کنم. آژاکسی ها در لیگ اروپای 2012 با من یونایتد همقرعه شدند و در اولدترافورد جوی زیبا از سرود خواندن خود به وجود آوردند.
| You Will Never Walk Alone |
این موسیقی در سال 1945 توسط راجرز و همرشتاین نوشته شد و در یک فستیوال موسیقی اجرا شد. با این حال محبوبیت آن از زمانی آغاز شد که در سال 1963 توسط جری مارسدن و گروهش بازخوانی شد و پس از آن بود که لیورپولی ها در روزهای طلایی بیل شنکلی آن را به کار گرفتند. یکی از نخستین روزهایی که از این سرود پیش از مسابقه و با صدای هواداران استفاده شد، فینال جام حذفی 1965 بود مقابل لیدز بود که اسکاوزر ها از بازیکنان خواستند تا بی ترس طوفان ها، قدم بردارند تا به آسمان طلایی برسند. این آهنگ پس از آن بارها بازخوانی شد که از آن جمله می شود به نسخه هایی از جانی کش، الویس پریسلی، ری چارلز، فرانک سیناترا، لی گرینوود، کریس دی برگ، باربارا استریساند، سوزان بویل و حتی قسمتی از آهنگ بی باک از پینک فلوید (با صدای هواداران در آنفیلد) اشاره کرد. دورتموند، سلتیک، بروخه، گلادباخ و بنفیکا از دیگر باشگاه هایی دارند که YNWA را می خوانند.
