طرفداری- احتمالا در مورد فوتبال در سرزمین های اشغالی، اطلاعات زیادی ندارید. باشگاه های مشهوری چون مکابی هر چند سال یک بار به لیگ قهرمانان اروپا می آیند، اما کمتر حرفی برای گفتن دارند و پرونده بررسی آنها خیلی زود تمام می شود. با این وجود، نگاه به یک باشگاه خاص، شاید شما را با نژادپرست ترین تیم خاور میانه یا حتی جهان، آشنا کند. با ما همراه باشید.
باشگاه "بیتار اورشلیم"، تیمی واقع در رژیم صهیونیستی است که در سال ۱۹۳۶ و به عنوان بخشی از حرکت ملی اسراییل، تاسیس شد. سیاست و ایدئولوژی غالب در این حرکت، جزیی جدایی ناپذیر از دی ان ای باشگاه است. این تیم پرهوادار ترین باشگاه کشور محسوب می شود و با حمایت رهبران سیاسی، به نمادی از راست گرایان کشور تبدیل شده است. واقع شده در شهری که به سه ناحیه تقسیم می شود، بیتار اورشلیم، تنها باشگاه لیگ برتر رژیم صهیونیستی است که هرگز با بازیکنی عرب قرارداد امضا نکرده است! تیمی یهودی در ناحیه ای یهودی!
بنجامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی از هواداران جدی این باشگاه است، اما در عین حال از عدالت هم سخن می گوید! شاید رسانه های جهان، کمتر خبری از افراط یهودی حاکم در باشگاه(بگذارید بگوییم شهر) منتشر کنند اما با کمی بررسی متوجه می شوید که همه چیز در مورد بیتار، حالتی افراطی دارد. مشهور ترین شعار هواداران بیتار این است:
بله! بله! ما اینجا هستیم و نژادپرست ترین مردمان کشور هستیم!
علاقه مندان به فوتبال در این سرزمین، از داد زدن عقاید ضد انسانی شان، ابایی ندارند و سیاستمدارانی که در آمریکا، از عدالت بین اسراییلی و عرب می گویند، از آن حمایت می کنند.
سه سال قبل، نقل و انتقالی تاریخی، روند باشگاه "بیتار" تغییر داد. دو بازیکن مسلمان از چچن، راهی این تیم شدند. رئیس باشگاه سعی کرد سر و صدای ایجاد شده در اطراف تیم را ساکت کند و این انتقال را لزوما به فوتبال ربط دهد. او ادعا کرد که همه با عشق و علاقه از این دو بازیکن تازه وارد استقبال خواهند کرد، اما نتیجه، کاملا مشخص بود.
ایتزیک کورنفینه در این خیال بود که در سال ۲۰۱۳، مردم ریشه های گذشته خود را فراموش می کنند، ولی سخت در اشتباه بود. در بیتار اورشلیم، حتی سایر بازیکنان تیم هم حس خوبی نسبت به تازه واردین نداشتند، این اتفاق در حالی رخ می داد که در همان زمان، بازیکنانی مسیحی با کمترین مشکل در بیتار بازی می کردند. اولین تمرین رسمی "گیبریل کادیف" و "زاور سادایف"، به بدترین شکل ممکن پیش رفت. طرفداران افراطی بیتار ملقب به "لا فمیلیا"، نژادپرستانه ترین کمپین فوتبال در کشور را راه انداختند و بازیکنان خودی را در زمین خودی به خاطر دینشان مورد توهین قرار دادند.
تمرین تیم در میان سوت و خواندن سرود های ملی ادامه داشت و در نهایت با درگیری پلیس و هواداران، به پایان رسید. هواداران بیتار، با توهین مستقیم به این دو بازیکن، معتقد بودند که آنها بازیکنان فوتبال نیستند، بلکه تنها دو مسلمان هستند! بیتاری ها در تمرین، یکی از مشهورترین شعارهای خود را که دولت را به جنگ علیه اعراب فرا می خواند، به بازیکنان تازه وارد یادآوری کردند.
حواشی به وجود آمده در اورشلیم، جهانی می شود و کار به جایی می رسد که خانواده کادیف، در تماسی از او می خواهند هر چه سریع تر به خانه بازگردد. روز بعد، بیتار اورشلیم باید در لیگ به مصاف مکابی برود. اعضای مدیریتی باشگاه امیدوار هستند که بازیکنان جدید با نمایشی خیره کننده، دل هواداران را بدست بیاورند. سرمربی تیم در مصاحبه با خبرنگار گاردین، پیامکی را از سوی لیدر باشگاه نشان می دهد که می گوید تمام بلیط های بازی فروخته شده است و هواداران قصد دارند به حمایت از تیم بپردازند. اگرچه وی مربی را تهدید می کند که اگر شماره ۱۳ بازی کند، شرایط متفاوت خواهد بود!
برخی از وزرای کابینه در میان تماشاچیان دیده می شوند. وزیر امور خارجه قبل از بازی در مصاحبه با خبرنگاران تاکید دارد که بیتار، نماینده افکار یک ملت است. بازی به شیوه کاملا جذابی آغاز می شود زیرا سادایف در ترکیب حضور دارد و در اولین موقعیتی که بدست می آورد، دروازه حریف را باز می کند.
جمعیت به خوشحالی می پردازند و گزارشگر تلویزیونی با تاریخی خواندن گلی که توسط بازیکنی مسلمان برای این تیم به ثمر رسیده است، این اتفاق را تحسین می کند. اما داستان ادامه دارد! حاضران ورزشگاه تازه متوجه می شوند که گل را چه کسی به ثمر رسانده است! سوت زدن و ناسزا گفتن، خیلی دوام نمی آورد و این بار تماشاگران تصمیم می گیرند ورزشگاه را در همان دقایق ترک کنند. حال، همه چیز غیر قابل باور می شود. این که چگونه هواداران یک تیم از زدن گل ناراحت هستند و ورزشگاه را در کمتر از چند دقیقه ترک می کنند! آنها در لحظه ترک ورزشگاه پلاکارد بزرگی را به دوربین ها نشان می دهند که در آن نوشته است:
بیتار اورشلیم، همیشه پاک می ماند!
بدیهی است که کادیف و سادایف، خیلی در بیتار دوام نیاوردند. کادیف تنها چند دقیقه برای این تیم به میدان رفت و در نهایت دوباره به فوتبال روسیه بازگشت. سادایف هم به فوتبال لهستان و باشگاهی همچون لخ پوزنان ملحق شد تا از فضای کثیفی که شاهد بود، فاصله بگیرد.
