El Angel de Madridطبق معمول، آرسنال میبازه یه عده اعتراض میکنن،
آرسنال میبره، یهو ونگر میشه بهترین مربی دنیا از نظر یه عده.
چه زمان پیروزی های آرسنال اینو گفتم، چه زمان باختشون، به شخصه مخالف این هستم که زود به زود مربی عوض بکنه یه تیم اما همون قدری که این تعویض مربی های افراطی پرز گونه مخربه، نگه داشتن یه مربی بیش از حد هم مخربه.
ونگر مربی فوق العادیه، اما هم خودش نیازمند تغییره هم آرسنال. هم ونگر میتونه به چیز های بهتری برسه هم آرسنال اما این دو الزاما همزمان و با حضور ونگر در آرسنال پیش نمیاد. مشابه این شرایط رو دلبوسکه در تیم ملی اسپانیا داره در حال حاضر.
اینی که ونگر حق زیادی به گردن آرسنال داره غیرقابل انکاره اما روزمرگی و تکراری شدن شرایط هم همین طور. ایده های ونگر در تیم نهادینه شده، با آوردن یه سرمربی جدید مشخصا یه شبه کل تاکتیک ها و تمرینات ونگر از تیم خارج نمیشه. اگه یه مربی خوب بیارن میتونه از دیدگاه دیگه ای به این تاکتیم ها و تمرین ها نگاه کنه و اونو ارتقا بده، مثل کاری که دورتموند و توماس توخل انجام داده.
آرسنال با سیتی به طور همزمان بهترین ترکیب لیگ رو داره، دو فصله مدیرهای آرسنال میگن مشکل مالی واسه خرید گرون نداریم. جزو تیم های پر خرج اروپاست، حقیقتا تعداد جام های ونگر در آرسنال با هر معیاری در حد و اندازه های آرسنال نیست
تنها نکته ی این وسط آوردن مربی ایه که در تضاد کامل با آرمان های ونگر نباشه و نخواد تیم رو بکوبه و از نو بسازه بلکه بخواد تیم رو ارتقا بده. توماس توخل کلوپ و یواخیم لو از آلمان و پاکو خمز و پپ گاردیولا از اسپانیا و مارسلو بیلسای شیلیایی همه افرادی هستن که میتونن این نقشو داشته باشن
