برای خواندن بخش اول، اینجا کلیک کنید.
اختصاصی طرفداری- با وجود اینکه در اروپا همه چیز از نظم خاصی پیروی می کند، فرهنگ استادیوم رفتن ایرانی من باعث شد که یک ساعت و نیم قبل از شروع بازی در ورزشگاه باشم و مطابق انتظار با استادیومی خالی مواجه شوم. در حالی که تا ۱۵ دقیقه به شروع بازی هنوز حداقل نیمی از ورزشگاه خالی بود، با دوست ایرانی ام شرط بستم که ورزشگاه پر می شود. این اتفاق تا قبل از شروع بازی رخ داد و در اواخر بازی اعلام شد که ۳۰ هزار نفر در ورزشگاه حضور دارند.
طرفداران بایرن مونیخ حاضر در ورزشگاه را دو قشر تشکیل می دهند. عده ای از باواریا به اینجا آمده اند که برای مردم نسبتا مرفه این ناحیه، دشواری خاصی ندارد. عده ای دیگر هم از شهرهای اطراف وولفسبورگ خود را به فولکس واگن آرنا رسانده اند تا این بازی مهم را از دست ندهند. تعداد بایرنی ها به طور واضحی از میزبان بیشتر است و در دقایقی از بازی با غلام پیروانی، سرمربی سابق فجر سپاسی شیراز در زمان ورود استقلال یا پرسپولیس به شهر، همدردی کردم.
دو تیم برای گرم کردن وارد زمین می شوند، گواردیولا انگار اهمیت زیادی به تمرینات نمی دهد و هکینگ هم مشغول مصاحبه است. مجری باشگاه وولفسبورگ برای دقایقی با افراد مهم مصاحبه می کند و اطلاعات آماری جالبی از اسکوربورد ورزشگاه پخش می شود. با نزدیک شدن به زمان آغاز بازی، هواداران هر تیم به شیوه خاص خود به استقبال بازی می روند.
وولفسبورگی ها به ترتیب آهنگ های مشهور خود را می خوانند و در پایان به یاد جونیور مالاندا، فوتبالیست با استعدادی که چند ماه قبل به دلیل سانحه رانندگی از دنیا رفت، نام وی را فریاد می زنند. هواداران گرگ ها در زمان اعلام اسامی بازیکنان حاضر در زمین هم سنگ تمام می گذارند. با شروع بازی داستان کمی متفاوت است، اکثریت ورزشگاه در طول جریان بازی، آرام نظاره گر جدال دو رقیب هستند و تشویق های بدون وقفه را بخشی از هواداران انجام می دهند که لقب افراطی به خود می گیرند. بایرنی ها در گوشه ورزشگاه به خوبی این کار را انجام دادند و نورد کوروه، جایی که من در آن بودم هم نهایت تلاشش را به کار گرفت تا وولفسبورگ تنها نباشد.
در جلوی جایگاه نورد کوره، جایگاه مخصوصی برای لیدر باشگاه ساخته شده که با بلندگوی قدرتمندی، شعار و سرودها را مدیریت می کند. گل زودهنگام داگلاس کوستا کار را خراب می کند. خوش شانسی من این بود که هر چهار گلی که در بازی به ثمر رسید، به سمت دروازه ای بود که من پشت آن بودم. گل کوستا به زیبایی هر چه تمام تر وارد دروازه بنالیو شد و شادی هواداران بایرن مونیخ من را وارد لحظه ای عجیب کرد. بارها ورزشگاه آزادی صد هزار نفری را از نزدیک تجربه کرده ام اما انگار انفجار صدا در فولکس واگن آرنا حس جالب و عجیبی داشت. برخی از تماشاگران متعصب وولفسبورگ از این که بایرنی ها در شعارهای خود آنها را مسخره می کردند، به ستوه آمده بودند.
تشویق دوباره از سر گرفته شد و حتی یک نفر به بازیکن خودی توهین نکرد! هنوز به طور کامل از درد گل اول رها نشده بودیم که مولر ۵ دقیقه بعد گل دوم را به ثمر رساند. تماشاگران آلمانی نا امید نمی شوند و دوباره از تیم خود حمایت می کنند اما بایرن مونیخ دست بردار نیست. آنها به مانند جدال تیمی بزرگ در برابر تیمی آماتور، به راحتی ایجاد موقعیت می کنند و مولر، بازیکنی که از نظر من بهترین تمام کننده دنیاست، همچون یک ماشین گلزنی که احساساتی هم نمی شود، حریف را به زانو در می آورد. در این لحظه از بازی، حقیقتی را تجربه کردم که احتمالا در سایر نقاط جهان(نه فقط ایران) هم تجربه نمی کنم. در دقایقی که صحبت کردن از معجزه هم سخت می نمود، طرفداران آلمانی گرگ ها همچنان با نهایت توان تیمشان را تشویق می کنند.
نیمه اول تمام می شود و برخی از بازیکنان نیمکت نشین بایرن مونیخ برای گرم کردن به نزدیک جایگاه ما می آیند. برای من که فوتبال ایتالیا را با شدت بیشتری نسبت به سایر لیگ ها دنبال می کنم، حضور آرتورو ویدال در چند قدمی، جذابیت زیادی داشت. در اینجا لازم است این نکته را بگویم که احتمالا به این فکر کرده اید که تورهایی که تماشاگران را از زمین چمن جدا می کند، باعث آزار و اذیت آنها در تماشای مسابقه می شود، اما واقعیت این است که این تورها به حدی باریک و استاندارد هستند که شما کمتر به این فکر می کنید که مانعی در تماشای بازی وجود دارد.
با شروع نیمه دوم، لیدر هواداران شعار ها و حرکات جدیدی را تدارک دیده است. برای مثال تماشاگران برای یک دقیقه بر روی زمین می نشینند و پس از اینکه سرودشان به اوج می رسد، دوشادوش هم بالا و پایین می پرند و نام باشگاه را فریاد می زنند. بازی کمی از آب و تاب می افتد اما با نزدیک شدن به اواخر بازی، شاگردان هکینگ جرات خوب بازی کردن پیدا می کنند.
در صحنه هایی که داور قضاوت خوبی ندارد، لیدر هواداران وولفسبورگ از بلندگو فاصله می گیرد تا صدای اعتراضش به همه تماشاگران تعمیم داده نشود. در لحظاتی از بازی که میزبان عملا از رسیدن به دروازه بایرن ناامید شده بود، یکی از هواداران نه چندان خوش اخلاق وولفسبورگ شروع به توهین به مانویل نویر می کند. او برای یک دقیقه به کارش ادامه می دهد و معدود افرادی او را همراهی می کنند اما در نهایت بخش زیادی از هواداران با این منطق که او دروازه بان تیم ملی است، از طرف مقابل می خواهند که از کارش دست بکشد.
وولفسبورگ در نهایت با گل زیبای شورله یکی از گل ها را پاسخ داد اما این گل کافی نبود و بایرن مونیخ به مرحله بعد صعود کرد. در طول نود دقیقه، هواداران دو تیم لحظه ای از تشویق دست نکشیدند که این قضیه برای بایرنی ها عادی بود اما برای تیم بازنده، رفتاری تحسین برانگیز جلوه کرد. طرفداران متعصب وولفسبورگ به دور از هرگونه جنجال، پس از بازی به حدی تیم خود را تشویق کردند که بازیکنان به سمت آنها آمدند و از نحوه برخورد تماشاگرانشان تشکر کردند. در حالی که پلیس به خوبی همه چیز را کنترل می کرد، هواداران دو تیم در کنار هم از راه های مشترک عبور کردند و با آرامش به سمت خانه های خود حرکت کردند تا خاطره خوبی از تماشای یک فوتبال جذاب در ذهن خود داشته باشند.
بایرن مونیخ در دور بعد رقابت های جام حذفی آلمان به مصاف دارمشتات خواهد رفت.
