طرفداری- تاتنهام داشت بازی باخته را از منچسترسیتی می‌برد؛ قشنگ بود اما رویایی نبود. همزمان، ژاپنی‌ها که از پلی استیشن تا کارتون فوتبالیستها و جام جهانی فوتبال زنان، همه جا قهرمان بوده‌اند، وارد زمین شدند. مغرور و مصمم. در برابر تیمی که فقط موهایشان پنهان نبود، حالت چهره بازیکنانش را هم نمی‌توانستی بخوانی. ژاپن نماد مغز، ربات، رفاه ومسئولیت پذیری در جهان، رویاروی تاریخسازها؛ ژاپنی‌ها همگی می‌دویدند اما حریف شیوه راه رفتن شماره 7 خوش استیل ما نمی‌شدند! آنها یکپارچه حمله اما دختران ما با قلب‌هایشان دفاع می‌کردند.
چه دروازه‌بان محشری است فرزانه توسلی. الگویی مناسب برای گلرهای بی انضباط و پرادعای فوتبال مردان ایران. ژاپنی‌ها بیشتر از سمت چپ می‌آمدند و فرشته کریمی فرشته نجات بود. ما با ترس و نگرانی، پشت ساقهای پوشیده‌اش پنهان می‌شدیم. این قهرمانی به او تعلق دارد که وقتی یکی از 10 بازیکن برتر جهان شد گفت: «بعید است کسی از مسئولان بداند چنین افتخاری به دست آمده. هشت سال در تیم ملی بودم اما حتی دو سکه مسابقات آسیایی را نگرفتم.»
جام، متعلق به نفیسه زارعی است که صادقانه گفته بود وقتی پول ندارم چگونه با هزینه خودم از شهرستان بشاگرد بیایم به «جشن تجلیل» در ورزشگاه آزادی؟ آمدند ورزشگاه. تیم‌های مردانه از ساحلی گرفته تا نوجوانان، فوتسال و فوتبال رفتند پایین، جایزه گرفتند و پخش زنده شدند. اما فهمیه و هم‌تیمی‌هایش از روی سکوهای ورزشگاه، برگشتند شهرستانهایشان!
جام برای فروزان سلیمانی سرمربی تیم ملی است. همچنین شهناز یاری که سه ماه قبل برکنار شد و مهمتر از همه، شهرزاد مظفر که با نایب قهرمانی تیمش در آسیا، متوجه شدیم تیم ملی فوتسال زنان داریم. آنها از دل فقیرترین لیگ ورزشی در ایران، طلای آسیا درآوردند.
این قهرمانی به نیلوفر اردلان هم تعلق دارد. حتی به همسرش! او درس بزرگی به ما داد. پاسپورت را از زنانمان می‌توانیم بگیریم، اما اراده، استقامت و ایستادگی‌شان را خیر!
