طرفداری- چهارمین فصل راجرز را در لیورپول شاهد هستیم. او گفته بود که این فصل برای وی، فصل تغییر و گذار خواهد بود. 9 بازیکن از یازده بازیکنی که دیدار مقابل منچستر یونایتد را آغاز کردند، خرید های او بوده اند. اما او شکست خورد و همچنان پس از بازی اعتقاد داشت که "باید موقعیت های بیشتری خلق کنیم".
او یک ماه پیش گفته بود: "مفهوم بازی ما همیشه مالکیت توپ است. برای مدت ها در فوتبال بوده ام و تاکید من همواره روی مالکیت توپ بوده است." اما در شکست اخیر مقابل منچستر یونایتد و کل فصل جاری، مالکیت لیورپول کمتر از پنجاه درصد بوده است. آمار او هر فصل به نسبت فصل پیش از آن رو با کاهش رفته است.
لیورپول در روز شنبه به منچستر یونایتد اجازه داد که صاحب توپ شود. این تغییر بیش از اینکه به تغییر راجرز از موازینش ارتباط داشته باشد، به تلاش های او برای حفظ شغلش ربط دارد. قطعا برای او هم دلایلی وجود دارد که نگران تکامل تیمش باشد. او درتابستان تا یک قدمی اخراج رفت و این فصل در صورت عدم موفقیت آخرین فصل او خواهد بود. از سوی دیگر برنامه بازی های لیورپول به این شکل است که تمام دیدار های دشوار خارج از خانه در همین نیم فصل اول انجام خواهد شد. استراتژی ای که او متصور شده بود این بود که با یک بازی مختاطانه در نیم فصل نخست، شغلش را تا نیم فصل تضمین کند و آنگار در نیم فصل دوم به ارائه بازی های بهتر و راضی کننده تر بپردازد. اما این استراتژی در دو بازی اخیر با وجود سه هافبک جنگنده در میانه میدان، شش گل دریافت کرده است .
او پس از شکست گفت: "چیزهایی در این پنج بازی بوده که لازم است بررسی کنم. نباید اینطور باشد که برای موقعیت سازی تنها چشم به رساندن تو به کریستین بنتکه داشته باشیم. بنتکه عالی بود اما برای ایجاد موقعیت باید فوتبال بازی کنیم. "
سه گل زده در پنج بازی همین را به ما می گوید. اما باید گفت که این مشکل را لیورپول پس از لوئیس سوارز همواره داشته است. تعداد گل های آن ها در دو فصل گذشته دو عدد متفاوت 101 با سوارز و 52 بدون سوارز بوده است.
اما بازیکنان تیم تنها بخشی از مشکل هستند. انتخاب های راجرز برای هر بازی علامت سوال های خاص خود را دارند. ترکیب خط میانی او در بازی خانگی مقابل وستهم شامل لوکاس، امره جان و جیمز میلنر می شد. این ترکیب بیش از اندازه محتاطانه است. در آن بازی فیلیپه کوتینیو مجبور بود در کناره ها بازی کند و آن قدر عصبی بود که برای نخستین بار از زمین مسابقه اخراج شد. همین وضعیت برای دنی اینگز در اولدترافورد حکمفرما بود. برای مربی ای که با تاکتیک هایش می بالد، 3-3-4 را باید یک راه حل شکست خورده دانست.
جیمی کرگر در این خصوص پس از این دیدار گفت: "کمک کافی برای بنتکه وجود نداشت. درک نمی کنم که چرا باید از دنی اینگز در کناره ها استفاده شود. او از آن منطقه نمی تواند به بنتکه کمک کند. لیورپول مهاجمان زیادی دارد اما در کناره ها بازیکنان زیادی در اختیار ندارد. در بازی دیروز تنها جردن آیب به طور تخصصی بازیکنی برای بازی در آن منطقه بود. فیرمینو هم بازیکنی برای بازی در کناره ها نیست و حتی باید بگویم کوتینیو (برعکس آن شکلی که در بازی گذشته از وی استفاده شد) کسی است که باید در مرکز زمین بازی کند. این اصرار به 3-3-4 را درک نمی کنم. برندان راجرز از ابتدا قصد داشت 3-3-4 را جا بیندازد و در این زمینه شکست خورده است. بهترین فصل او زمانی بود که از دو مهاجم مرکزی (سوارز و استوریج) استفاده می کرد. لیورپول مهاجمان زیادی در ترکیب دارد و بدون اینکه بازیکنان کافی برای بازی در کناره ها داشته باشد، هنوز با ترکیب 3-3-4 بازی می کند. "
تنها در خط حمله آن ها پر از ایراد ظاهر نمی شوند. انتظار ها از جو گومز زیاد شده اند اما حقیقت این است که او یک مدافع کناری نیست و در آخرین مصاحبه اش بارها به این مطلب اشاره کرده است. مسئله انتظار های بی جا از بازیکنان مورد انتقاد گراهام سونس قرار گرفته بود. برای مثال و جدا از مسئله پست بازی؛ راجرز از ابتدا گفته بود که به دروازبانی با کیفیت های یک سوییپراز بازی با پا نیاز دارد اما به نظر سایمون مینیوله هرگز کسی نبوده که در کار با توپ به اندازه کافی راحت بوده باشد.
گری نویل در خصوص اشتباهات لیورپول در نیمه خودی و پاس های ریسکی مدافعان به مینیوله و پاس های اشتباه این دروازبان بلژیکی به همبازیانش گفت: "مسخره است. این همه چیزی است که از یک حریف می خواهید. جمعیت ساکت است اما باز هم از آن ها اشتباه سر می زند. اشتباهات مینیوله دیوانه کننده است." دیوانه کننده شاید اما عجیب نیست. تنها فابیانسکی در فصل گذشته بیشتر از وی در پاس دادن در زمین خودی اشتباه داشته است.
"تنها لحظاتی که در دفاع وحشت زده شدیم زمانی بود که دست به اشتباهات فردی زدیم." همین. بدون اینکه توضیحی داده شود چطور دژان لوورن پس از اشتباهات کابوس وار در دیدار مقابل وستهم (که دست بر قضا تمام موقعیت های چکش ها در آن بازی روی اشتباهات فردی مدافعان لیورپول پایه گذاری شده بود) باز هم در ترکیب قرار می گیرد.
یکی از بزرگترین ناامیدی های هواداران لیورپول این است که تیم در دیدار مقابل رقیب سنتی از نشان دادن هرگونه بلندپروازی واهمه داشت و ناکام ماند. تنها 59 پاس موفق در یک سوم دفاعی حریف که در این بازی به ثبت رسید که این بدترین آمار قرمزها از فوریه تاکنون بوده است. شوت بی ثمر اینگز تنها ضربه به سمت دروازه در یک ساعت نخست بود. این عملکرد کوچک ترین شباهتی به تیمی که 18 ماه پیش با نتیجه سه بر صفر در این زمین پیروز شد ندارد.
18 ماه پیش راجرز یک پادشاهی برای خود متصور بود. اما در روزی که جرمی کوبین به عنوان رهبر حزب کارگر معرفی شد، او شکست بدی را متحمل شد تا بداند که نیاز به ارسال پیغامی روشن بیش از همیشه احساس می شود. هواداران لیورپول به چیزی برای باور نیاز دارند. هر چیزی. در کوتاه مدت شاید نگاه منتقدانه به فلسفه ای که راجرز هزاران بار از آن یاد کرده است، بد نباشد. او باید نگاهی دیگر به این مسائل داشته باشد.
یادداشت های اخیر:
وقتی راجرز از رمانتیک به رئالیسم رسید
راجرز و کابوس روبرو شدن با برنامه عجیب نیم فصل
ده راه پیش روی راجرز برای بازسازی لیورپول
