طرفداری-
تنها کسانی که جرات زدن پنالتی را دارند، آن را خراب می کنند! من آن زمان ناکام ماندم. پایان.
این صحبت های مردی است که مجبور شد به خاطر از دست رفتن یک ضربه پنالتی، از خود دفاع کند. بازیکنان زیادی در تاریخ وجود دارند که دوران فوتبالشان با یک حرکت، تار شده است. جستجوی نام زیدان در گوگل، عبارت "ضربه سر زیدان" را بالاتر از "مهارتهای زیدان"، به شما تحویل می دهد! روبرتو باجو، برنده بازیکن سال اروپا و جهان و دارنده چند مدال اروپایی، تنها با دو چیز در ذهن اکثریت مردم نقش بسته است: از دست دادن پنالتی فینال جام جهانی 94 و مدل مویش!
بخش دوم- خسته برای جام جهانی!
در آن لحظات، فرم روبرتو باجو، کل کشور را از استعدادش آگاه کرده بود و کسی نمی توانست وی را برای لیست بازیکنان تیم ملی ایتالیا در جام جهانی 90، نادیده بگیرد. روبرتو در همان اولین بازی ملی برای لا نازیوناله گلزنی کرده بود و درخشش زیادی در پیراهن فیورنتینا داشت. در ایتالیا بسیاری معتقد بودند که مسئله حضور وی در ترکیب اصلی تیم ملی ایتالیا، نیازی به فکر کردن ندارد!
اگرچه، روبرتو باجو در دو بازی اول تورنمنت، بر روی نیمکت نشست. سرانجام در سومین بازی در برابر چکسلواکی، شانس به باجو رسید تا علاقه مندان به فوتبال، شاهد تاثیر "روبی" باشند. با بازی در کنار هم تیمی جدیدش در یوونتوس، سالواتوره "توتو" اسکیلاچی، باجو موجب پیروزی دو بر صفر ایتالیا در برابر حریف شد. با این وجود، خاطرانگیزتر از این برد، گل باجو در این بازی بود که از آن به عنوان یکی از بهترین گل های تاریخ جام جهانی یاد می شود. روبرتو از خط وسط زمین آغاز کرد و با یک- دو کردن با هم تیمی، به راحتی از مدافعان چک عبور کرد تا دروازه حریف را باز کند. با چسبیدن توپ به پاهای باجو، هر گلی آسان به نظر می رسید.
پس از این گل، بسیاری فکر می کردند که جایگاه باجو در تیم ملی، محکم شد اما همانند دوران فوتبال باشگاهی وی، رابطه روبرتو با تیم ملی، یکی از همان رابطه های معروف"عشق-تنفر" بود. پس از ایفا کردن نقشی مهم در دو پیروزی دور حذفی در برابر اروگوئه و ایرلند، آتزلیو ویچینی تصمیم گرفت روبرتو باجو را برای بازی نیمه نهایی در برابر آرژانتین نیمکت نشین کند.
ویچینی به من گفت که خسته به نظر می رسم! من تنها 23 سال سن داشتم و همه چیزم را می دادم که در آن بازی به میدان روم!
ناامیدی روبرتو برای همگان قابل مشاهده بود و هواداران هم به همین حد، متعجب شده بودند. با وجود اینکه ایتالیا از حریف پیش افتاد، آرژانتین بازی را به تساوی کشاند و در نهایت موفق شد در ضربات پنالتی، میزبان را شکست دهد. باجو به زمین آمد و حتی پنالتی اش را گل کرد اما این مسئله از شکست ایتالیا جلوگیری نکرد. باجو به روند خود ادامه داد و در بازی رده بندی در برابر انگلیس، گلزنی کرد و حتی یک پنالتی خلق کرد تا آتزوری سوم شود اما همیشه این سوال در ذهن علاقه مندان به فوتبال مطرح است و خواهد بود که اگر روبرتو باجو در بازی نیمه نهایی در برابر آرژانتین در زمین بود، چه اتفاقی رخ می داد؟
سال های بعدی باجو، قطعا بهترین دوران فوتبالش بود. وی سرانجام در تورین حس راحتی پیدا کرد و با نمایش های درخشانش، جواب تمام افرادی که به توانایی او شک داشتند را داد. روبرتو در پیراهن سیاه و سفید، بازی به بازی بهتر می شد. با بازی کردن پشت مهاجمان، چیزی فراتر از نه کاذب از زبان میشل پلاتینی، باجو به اوج فوتبال رسید و یوونتوس را پس از سال ها ناکامی در کسب اسکودتو، به قهرمانی در سری آ رساند.
وی همچنین موفق شد در همان سال کوپا ایتالیا را با تیمش فتح کند و در سال 1993 به بهترین موفقیت، یعنی جام یوفا برسد. باجو، 5 گل از 6 گلش در این تورنمنت را در جریان بازی های نیمه نهایی و فینال به ثمر رساند. تاثیر روبرتو باجو در موفقیت های یوونتوس به حدی بود که وی موفق شد در سال 93، عنوان بهترین بازیکن جهان را از آن خود کند. جهان حالا استعداد و توانایی روبرتو باجو را به رسمیت می شناخت و با اهدا کردن چنین جایزه ای، از او تقدیر می کرد.
بخش دوم این نوشته به پایان رسید. بخش سوم، به زودی در طرفداری منتشر خواهد شد.
برای خواندن بخش اول، اینجا کلیک کنید.
