طرفداری- تاسیس شده در سال 1907، باشگاه فوتبال تورینو احتمالا غم انگیز ترین تیم در تاریخ فوتبال محسوب می شود. بسیاری از افراد که نام تورینو را شنیده اند، آنها را با فاجعه "سوپرگا" به یاد می آورند اما داستان آنها فراتر از یک سقوط هواپیما است.
بر خلاف منچستر یونایتد که موفق شد پس از فاجعه مونیخ خود را بازیابی کند و به طور فوق العاده ای، ده سال بعد با تیمی که بازیکنانی همچون بست، لاو و چارلتون را در خود می دید، قهرمان اروپا شود، تورینو هرگز نتوانست از آن تراژدی بیرون بیاید و همیشه در خاطره "Il Grande Torino"، تیمی که همه کشور آن را دوست داشت و بخش مهمی از تیم ملی ایتالیا را تشکیل می داد، زندگی کرد.
برای دانستن تاثیر تراژدی سوپرگا، باید بدانید که بیش از نیم میلیون نفر در مراسم خاکسپاری کسانی که در حادثه سقوط هواپیما جان خود را از دست داده بودند، شرکت کردند. غول خودروسازی، شرکت فیات، برای یک دقیقه دست از کار کشید(بسیاری از کارگران طرفدار تورینو بودند.) و تمامی مغازه های شهر تورین به حالت تعطیل درآمدند. حادثه سوپرگا، ایتالیا را در غم و همدردی، متحد کرد. غمی که تا ابد در تورینو باقی خواهد ماند.
تورینو حتی اگر می توانست از این حادثه خود را رها کند، قطعا نمی توانست مرگ غم انگیز جیجی مرونی، ستاره تیمش در سال 1967 را فراموش کند. پسرکی با استعداد و با موهایی خاص، بهترین بازیکن تورینویی بود که سرانجام موفق شده بود راه پیشرفت را آغاز کند و دوباره تیم هایی همچون میلان، اینتر و یوونتوس را در کسب اسکودتو به چالش بکشد. مرونی به عنوان یک "هنرمند" در زمین فوتبال شناخته می شد.
بازیکنی که توسط نرئو روکو، پدر کاتاناچیو، آزادی کافی را برای نشان دادن خود در میدان داشت و البته همانند سایر داستان های تورینو، این خوشی خیلی پایدار نبود و مرونی پس از بازی تیمش در برابر سمپدوریا، زمانی که در حال عبور از خیابان بود در تصادفی شدید، کشته شد. راننده ضارب، آتیلیو رومرو، یک طرفدار قدیمی تورینو بود که بعدها در سال 2000، در دوران سیاه باشگاه که آنها به آسانسور سری آ و سری بی تبدیل شده بودند، برای ریاست گراناتا اقدام کرد!
بدترین لحظات تورینو هنگامی رخ داد که این تیم در سال 2005، اعلام ورشکستگی کرد و مجبور شد با نام جدید، "باشگاه فوتبال تورینو"، وارد سری بی شود. نوستالژی، تمام چیزی است که هواداران تورینو همیشه با خود به همراه دارند. از زمان فاجعه سوپرگا، تورینو تنها یک بار در سال 1976 فاتح سری آ شد و حتی پس از آن قهرمانی هم هواداران این تیم، موفقیت خود را با درد جشن گرفتند. 400 نفر از آنها در خیابان کورسا ری آمبرتو، خیابانی که مرونی در سال 67 در آن کشته شد، گرد هم آمدند.
به طور کلی، این داستانی است که به هواداران فوتبال در سراسر جهان گفته می شود و متاسفانه برداشت عادلانه ای به شمار می رود، زیرا به شدت بر روی تراژدی های این تیم متمرکز است، اما این عجز و لابه های عاشقانه، طرفداران فوتبال را به سمت تورینو سوق داده است. آنها به سمت فاجعه ای که برای این باشگاه رخ داده گرایش پیدا کرده اند و امید دارند این تیم بزرگ بار دیگر به اوج بازگردد و با یوونتوس رقابت کند و حتی حماسه های ورزشگاه متروک "فیلادلفیا"، دوباره تکرار شود.
به سال 2015 بازگردیم، آینده سرانجام برای تورینو درخشان به نظر می رسد. باشگاه حالا برای 3 فصل پیاپی در سری آ حضور دارد و تحت هدایت عالی "جانپیرو ونتورا"، ثبات خوبی پیدا کرده است. ونتورا از سال 2011 در تورینو حضور دارد(طولانی ترین دوره یکی مربی در سالهای اخیر در تورینو). او مربی توانمندی در تاکتیک است و سیستم 4-2-4 باشگاه را به یک 2-5-3 کلاسیک ایتالیایی تبدیل کرده است.
کسانی که بازی های تورینو در مسابقات فصل گذشته لیگ اروپا را مشاهده کرده اند، امیدوارند تیم دوم شهر تورین درخشش بیشتری داشته باشد. آنها در جمع 16 تیم پایانی لیگ اروپا به زنیتی باختند که در نهایت توسط سویای قهرمان حذف شد. زنیت در مجموع دو بر یک تورینو را شکست داد که وقتی مقدار پولی که نماینده روسیه خرج کرده است را در نظر بگیرید، این نتیجه غیرقابل باور است.
تورینو همچنین در بازار نقل و انتقالات هم خوب عمل می کند. آنها به خوبی آگاه هستند که نمی توانند ستاره های نوظهور را نگه دارند و در نتیجه این بازیکنان را با سود خوب به فروش می رسانند. دو نمونه مهم، چیرو ایموبیله و السیو چرچی هستند که به دو باشگاه بروسیا دورتموند و اتلتیکو مادرید فروخته شدند و تورینو سود خوبی از فروش آنها کرد. تورینو امسال متئو دارمیان را با قیمت 18 میلیون یورو به منچستر یونایتد فروخت. این حقیقت که تیم هایی همچون یونایتد، دورتموند و اتلتیکو مادرید، بازیکنان تورینو را می خرند، نشان از پیشرفت و عملکرد خوب این باشگاه دارد.
با ثبات مالی باشگاه (نسبت به یک دهه قبل)، تورینو دوباره در لیگ هم به تیم پایدار و شناخته شده ای تبدیل شده است. پس از سپری کردن فصل اول در سری آ که نبرد برای عدم سقوط اجتناب ناپذیر بود، تورینو در فصل دوم، لیگ را در رتبه هفتم به پایان رساند. آنها با همکاری امثال ایموبیله و چرچی، به لیگ اروپا صعود کردند.
تابستان امسال، تورینو از همین حالا، نقل و انتقالات قابل توجهی را در لیگ شروع کرده است. آنها جوئل اوبی را از اینتر، دنیلو آولار را از کالیاری، آفریه آکواه را از هوفنهایم و در نهایت دنیله باسلی و داویده زاپاکوستای آینده دار را از آتالانتا به خدمت گرفته اند. با پیوستن چند بازیکن دیگر، صعود عادی تورینو به لیگ اروپا، عجیب نخواهد بود. تورینو چیزی تا تبدیل شدن به تیمی قابل توجه در سری آ، فاصله ندارد.
بالاتر از همه، قطعا لذت بخش ترین لحظه برای هواداران تورینو هنگامی فرا رسید که تیمشان پس از بیست سال، یوونتوس را در دربی شهر تورین، دربی دلا موله، شکست دادند. فقط برای دانستن ارزش این برد باید بدانید که در این فاصله، در 17 دربی شهر تورین، یوونتوس 13 بازی را برده بود. آخرین برد تورینو به فصل 95-94 ای بازمی گشت که قدرت تورینو به حدی بود که تنها چند سال قبل در فینال جام یوفا به مصاف آیاکس قدرتمند لوییس فن خال رفته بود. دقیقا چند سال پیش از این که اورمارس و یاران فاتح لیگ قهرمانان اروپا شوند!
این گام ها، بدون شک کوچک هستند اما در مقایسه با آشفتگی موجود در باشگاه طی دهه های پس از فاجعه "سوپرگا"، ثبات و اعتبار مالی تورینو، این تیم را به سمت آینده ای درخشان وعده می دهد. زمانی که سازماندهی باشگاه تورینو را با خیلی دیگر از باشگاه های ایتالیایی مقایسه می کنید، متوجه می شوید که ساکنان شهر تورین در جایگاهی هستند که همواره در حال پیشرفت به نظر می رسند. در روزگاری که بسیاری از تیم های ایتالیایی چوب عدم مدیریت را خورده اند، شاید روزی فرا برسد که دربی دلا موله برای کسب عنوان قهرمانی برگزار شود. شاید روزی فرا برسد که این دربی بتواند از نظر بین المللی، با دربی شهر میلان رقابت کند.
به علاوه، شاید روزی نه چندان دور، تورینو سرانجام بتواند از فاجعه سقوط هواپیما و "Il Grande Torino" فاصله بگیرد و شروع به نوشتن تاریخ موفق و فراموش نشدنی ای کند که پیش از این، امثال والنتینو ماتزولا، ارنست اربشتاین و جیجی مرونی رقم زده اند.
این یادداشت پیش از این در طرفداری منتشر شده بود و به مناسبت چهارم می، سالگرد این اتفاق، دوباره با شما به اشتراک گذاشته می شود.
