طرفداری- از ساحل رودخانه تیبر، بزرگترین امپراطوری ای که جهان به خود دیده، بر آمده است. حتی امروز هم نگاه کردن به شگفتی های آن زمان، شما را با حسی سرشار هیبت و احترام، درگیر می کند. دو هزار سال بعد، "کولوسئوم"، همچنان مغرورانه در آسمان شهر رم می درخشد، جایی که در آن گلادیاتورها، همه را شیفته خود می کردند. در رمِ جدید، استادیو المپیکو می تواند کولوسئوم زمان خود باشد. گلادیاتورها حالا بازیکنانی هستند که پیراهن آ اس رم و اس اس لاتزیو را بر تن می کنند.
اینجا شهری است که فوتبال را زندگی و تنفس می کند. اگرچه در بخشی از این شهر تاریخی، شاید کسی به موفقیت های کمیاب فوتبال، مشکوک باشد. این ناحیه کاملا محصور کوچک، تنها 0/17 مایل مربع مساحت دارد و رسما کوچکترین کشور جهان محسوب می شود. بله درست است، ما در مورد واتیکان سیتی صحبت می کنیم!
زمانی که شما در مورد خانه معنوی کلیسای مسیحیان کاتولیک صحبت می کنید، مطمئنا فوتبال چیزی نیست که در لحظه اول به ذهن شما بیاید. اما با جست و جوی بیشتر، متوجه می شوید شهر خدایی دارد که در مرکزش، دینی دیگر تبلیغ می شود. مذهبی که بر تمام سایر نقاط جهان هم تسلط دارد. اسم این دین، فوتبال است!
منطقه واتیکان به عنوان چیزی که ما امروزه می شناسیم، با امضای "معاهده لترن" در فوریه سال 1929 به وجود آمد. این معاهده به امضای رهبر وقت ایتالیا، بنیتو موسولینی و پاپ پیتر گاسپری رسید. بر اساس این توافق، کلیسا، کشور ایتالیا را با مرکزیت شهر رم مورد تایید قرار می داد و در آن سوی ماجرا، دولت ایتالیا، سلطه و استقلال پاپ در واتیکان سیتی را به رسمیت می شناخت. در حالی که دولت واتیکان تنها 86 سال قدمت دارد، کلیسای بازیلیکا، دارای عمر خیلی بیشتری است. در حدود سال های 323 تا 326 سال پس از ظهور حضرت عیسی، امپراطور کنستانتین مامور ساخت بازیلیکا در میدان نرو شد.
در این میدان، تعداد زیادی مسیحی نگهداری می شدند که زمانی "نرو"، آنها را به خاطر باورهایشان اعدام کرد. این ساختمان که حالا ما آن را با عنوان "سنت پیتر بازیلیکا"، می شناسیم، تا سال 1506 در این مکان پابرجا ماند و پس از آن، ساختمانی که امروزه آن را مشاهده می کنیم، ساخته شد.
اولین باری که فوتبال در واتیکان بازی شد، به 7 ژانویه 1571 بر می گردد، دیداری که شخص پاپ، لئوی ششم هم در آن حاضر بود. اگر چه نمی توان آن را خیلی فوتبال نامید، زیرا از قوانین ورزش "کالچو فیورنتینو" پیروی می کرد. ورزشی که هنوز در ایتالیا وجود دارد.
برای رسیدن به تاریخ اولین دیدار رسمی فوتبال به شکل امروزی، باید تا سال 1947، جلو برویم. در این سال، اولین بازی های فوتبال در واتیکان انجام شد و چهار تیم از کارکنان کلیسا، تورنمنتی را با هم برگزار کردند. اگرچه این تورنمنت خیلی دوام نیاورد. به واسطه وجهه خشن بازی های این تورنمنت، برای دو قرن بعدی، برگزاری این بازی ها ممنوع اعلام شد و کلیسا تنها اجازه می داد بازی های دوستانه برگزار شود.
در سال 1966، سرانجام دوباره تورنمنت های فوتبالی به شهر بازگشتند. سپس در سال 1973، "کامپیوناتو واتیکانو دی کالچو"، برای اولین بار برگزار شد. باور کنید یا نه، واتیکان لیگ داخلی خودش را دارد! دقیقا چیزی شبیه سری آ، لیگ برتر، لالیگا یا سایر لیگ های دیگر. در فصل اول، هفت تیم در لیگ شرکت کردند که در نهایت تیم "لا اوسرواتو رومانو"، تیم روزنامه واتیکان، به قهرمانی رسید. در سال های آتی، لیگ هر ساله قدرتمند تر شد و در سال 1985، جام حذفی هم به مردم معرفی شد. واتیکانی ها در سال 2007، سوپرکاپ را هم تعریف کردند که دو تیم برنده لیگ و جام حذفی به مصاف هم می روند.
لیگ فقط و فقط برای افرادی که در واتیکان مشغول هستند، در دسترس است. در لیگ سال 2015، هفت تیم از کارکنان شرکت کردند و تیم هایی همچون نگهبانان سوئیس، موزه واتیکان، روزنامه، ایستگاه رادیو و پلیس، با هم به رقابت پرداختند. در نهایت تیم موزه واتیکان برای دومین بار قهرمان این لیگ شد و مهاجم این تیم، کوارتا، با زدن 19 گل، لقب آقای گل رقابت ها را بدست آورد.
لیگ واتیکان، تنها رقابت های فوتبالی نیست که در این کشور جریان دارد. جام "سلریکاس"، زیر سایه های سنت پیتر و با شرکت تیم های فوتبال دانشگاه های مذهبی سرتاسر شهر رم برگزار می شود. کشیش ها و دانشجویان این تورنمنت را برگزار می کنند و 16 تیم در قالب 70 ملیت مختلف، در این بازی ها حضور دارند. در اولین دوره که بازی ها در زمین کلمبوس پیوس برگزار شد، تیم "دانشجویان ردمپتوریس" با شکست یک بر صفر "دانشگاه پونتیفیکال لترن"، به قهرمانی رسیدند.
همان طور که می شود از بازی فوتبالی که کشیش ها در آن دخیل هستند انتظار داشت، قوانین بازی کمی متفاوت است. زمان یک دیدار، به نود دقیقه نمی رسد و در صورت مساوی، دو تیم پنالتی خواهند زد. قانون جالبی که در این تورنمنت وجود دارد، اختیارات داور است. داور به جز دو کارت زرد و قرمز، کارت آبی هم دارد. اگر کارت آبی به بازیکنی نشان داده شود، وی برای 5 دقیقه از زمین اخراج خواهد شد.
شاید شما انتظار داشته باشید که دیدار کشیش ها خیلی رقابتی نباشد که در این صورت، سخت در اشتباهید. بازیکنان تحت هدایت تماشاچیان پر شور خود، مانند سایر تیم های دیگر در فوتبال، برای برد تلاش می کنند. در واقع، یک سال همسایگان نزدیک به ورزشگاه از صدای زیاد تماشاگران، آواز خواندن و طبل زدن آنها و حتی آتش بازی! شکایت کردند. با وجود موجودیت کوچک، این تورنمنت نگاه های زیادی را در رسانه به خودش جلب می کند و همه می خواهند راوی این داستان فوق العاده باشند. این جام حتی صفحات مخصوص خودش در یوتوب، فیسبوک و توئیتر را دارد و هایلایت های بازی ها در آن قرار می گیرد. حتی برنامه ای تلویزیونی مانند "فوتبال شنبه"، وجود دارد که کارشناسان به دور یک میز، رقابت ها را تحلیل می کنند.
در سطح بین المللی، واتیکان همانند هر کشوری در این گیتی پهناور، تیم ملی خودش را دارد. با وجود اینکه این کشور در جهان به صورت مستقل شناخته می شود، واتیکان عضوی از فیفا نیست. بازیکنان تیم را طبیعتا کارکنان تشکیل می دهند و آنها در اولین بازی رسمی خود در سال 1994، با سن مارینو 0-0 مساوی کردند. از آن زمان، این تیم ملی اکثر بازی هایش را با تیمی برگزار کرده است که آن هم عضوی از فیفا نبوده است. چیزی شبیه موناکو. با وجود نداشتن قدرت زیاد، تیم ملی واتیکان شاهد ابراز علاقه نام های بزرگی برای هدایت این کشور بوده است. جیووانی تراپاتونی پیش از این این علاقه اش را برای این کار اعلام کرده بود.
به عنوان یک کشور، شاید واتیکان نتواند به موفقیت های زیادی برسد، اما کوچک ترین کشور جهان نشان می دهد همانند سایر کشورهای این کره سبزِ خدا، دیوانه فوتبال است.
