طرفداری-
هیچ کس نمی تواند بهتر از محصولات آکادمی، از پرچم این باشگاه، دفاع کند.
این ها صحبت های دیوید ویا، محصول آکادمی باشگاه اسپورتینگ خیخون است که به همراه کویینی بزرگ و لوییز انریکه، مشهورترین بازیکنان بیرون آمده از این تیم هستند. سخنان ویا همچنان ارزش خودش را حفظ کرده است، زیرا اسپورتینگ فصلی معجزه وار را سپری کرد. آنها به دلیل عدم توانایی مالی در پرداخت حقوق، در طول پنجره نقل و انتقالات تابستانی و زمستانی گذشته، با هیچ بازیکنی قرارداد امضا نکردند و رقم بدهی تیم به 30 میلیون یورو می رسید. این جا بود که اعتماد، در خانه حکمفرما شد و داستانی را به وجود آورد که می تواند با حکایت ایبار در فصل گذشته، رقابت کند. شهری متحد می شود و صعودی بی سابقه و عجیب را تجربه می کند.
فصل گذشته در 42 بازی، اسپورتینگ خیخون تنها در دو بازی شکست خورد. ترکیبی با میانگین سنی 23 سال که بر پایه مارئو، ساخته شده است. 18 بازیکن ترکیب، محصول کانترا هستند: چند بازیکن در داخل خیخون و برخی هم از شهرهای کوچکی در آستوریاس آمده اند.آبلاردو، مربی باشگاه خیخون هم از محصولات کانترا است. او ارزش هایی که آموخته بود را به تدریج به نسلی جدید، تزریق کرد. غرور و قاطعیتی که شما در چهره تک تک بازیکنان خیخون در طول فصل می دیدید، به خاطر اقدامات آبلاردو بود.
در اینجا اساسا خبری از انتقادات روزنامه های محلی یا حتی مربیان نیست. شاید عقیده عجیبی باشد اما چیزی که واقعا حس می شود همین است. باور عمومی این است که اکثریتِ ترکیب هنوز بچه هستند. آبلاردو هر هفته به آنها می گوید: "به زمین بروید و لذت ببرید!" حالا این سیستم به "آبلاردیسمو" شهرت یافته است! بازیکنان لذت بردند و هواداران هم همین حس را پیدا کردند!
خیخون بر خلاف سایر شهرهای اسپانیا، تنها یک باشگاه در خود جای داده است. از نظر حسی، حس بیلبائو به شما القا می شود و اکثر مردم شهر پیراهن این تیم را بر تن کرده اند. در اغلب شهرها، شما جوانان را با پیراهن اسطوره هایشان در رئال مادرید و بارسلونا می بینید اما در شمال اسپانیا، مردم بیشتر به باشگاه های خودی غیرت می ورزند. اگر پیراهن یکی از دو تیم مشهور کشور را در مدرسه یا دانشگاه بپوشید، باید انتظار بیرون انداخته شدن را هم داشته باشید! خیخون در ارزش ها، غرور محلی و خانواده، شباهت زیادی به بیلبائو دارد. المولینون، ورزشگاه تیم، قدیمی ترين استادیوم اسپانیا و قلب شهر محسوب می شود.
مارئو، محل تمرین خیخون، تاریخ خودش را دارد. هفت کیلومتر آن طرف تر از مرکز شهر، با مساحتی در حدود 112 هزار متر مربع، بازیکنان مهمی همچون دیوید ویا، کویینی، لوییز انریکه و خوانله را در خود دیده است. کاملا بدیهی است که این مجموعه هم مانند ورزشگاه، جلوه خاصی را به شهر داده است.
ایالت آستوریاس، الماسی سبز پوشیده از تپه ها، رودخانه ها و چمنزارها است. این ایالت از هر نظر در اسپانیا بی همتاست: مردم، غذا، نوشیدنی و حتی باشگاه هایی همچون اسپورتینگ خیخون و رقیبش رئال اویدو! تیم دوم هم امسال صعود به دسته دوم اسپانیا یا سگوندا را تجربه کرده است و ما هنوز باید یک سال حداقل صبر کنیم تا به امیدوار کننده ترین دربی اسپانیا برسیم! امسال هواداران هر دو تیم برای برگزاری جشن شادی ناشی از صعود به خیابان ها ریختند و این امید را داشتند که بالاخره روزی با هم برخورد کنند. نه سگوندا و نه کوپا دل ری! لالیگا می تواند مقصد نهایی باشد.
اسپورتینگ خیخون همین حالا به لالیگا رسیده است، راهی که آنها از هیچ به همه چیز رسیدند، فوق العاده بود. در هفته آخر سگوندا در فصل گذشته، خیخون باید رئال بتیس صدرنشین را با دو گل یا بیشتر شکست می داد و خیرونا، تیم دوم جدول باید مساوی یا شکست را تجربه می کرد. در نهایت، همه چیز همان گونه که خیخون می خواست پیش رفت. به خاطر وقفه ای که در جریان بازی خیرونا پیش آمد، بازیکنان خیخون در سویا منتظر ماندند تا در پایان همراه با هوادارانی که از شمال به جنوب سفر کرده بودند، جشن بگیرند. هواداران بتیس هم به آنها ملحق شدند. دو باشگاه رابطه برادرانه ای با هم دارند و هر دو صعود به لالیگا را با قرار دادن بنری در ورزشگاه، جشن گرفتند.
اشک های شادی و لبخند در ورزشگاه دیده شد. کویینی که اخیرا از مریضی رهایی یافته، یکی از آنها بود. لوئیز انریکه زمانی که خبر را شنید، بر روی اتوبوس قهرمانی بارسلونا قرار داشت و دیوید ویا ماشینش را در نیویورک کنار زد، زیرا نمی توانست رانندگی کند! بخش مهمی از هواداران در میدان اصلی شهر، بازی را از نمایشگر بزرگی دنبال کردند و با صدای خود، خیخون را منفجر کردند.
صعود کردن، از همان روز اول یک هدف بود و بر روی احساساتی ناب و شور و اشتیاقی عظیم بنا شد. بازی کردن برای باشگاه شهرتان، باشگاهی که همیشه رویای پوشیدن پیراهن آن را داشتید و تصور اینکه حالا آنها به سطح اول فوتبال اسپانیا رسیده اند! تمام آن ترکیب میانگین 23 ساله، حتی خورخه مره که در 17 سالگی برای تیم اول به میدان رفت، دقیقا همین کار را انجام دادند.
بازیکنان خیخون در هر کنفرانس خبری گفتند که فرصت این را دارند که در رویایشان زندگی کنند. حالا از این فرصت نهایت بهره وری صورت گرفته و آن رویا، خود واقعیت شده است.
