حسین چارطاقتو این چند روز (بعد از جدی شدن خبر رفتن ایکر) خیلی سعی کردم جلوی اشکام رو بگیرم . هر بار که مطلبی درباره رفتن کاسیاس می خوندم ، تا مرز گریه پیش میرفتم ولی هر بار خودم رو کنترل می کردم . تا الان هم موفق شده بودم . ولی با خوندن این پست بالاخره بغضم ترکید . حس آدمی که عزیزش رو از دست داده ، بهم دست داد . داشتم میترکیدم .چند سال بود گریه نکرده بودم . یه جورایی راحت شدم .
دیدن مظلومیت یه اسطوره خیل سخته . اون هم اسطوره ای که خیل دوستش داری ، خیلی قبولش داری . یه مرد ، یه انسان واقعی ، یه کاپیتان ، یه الگو ، یه نماد
من یکی از طرفدارهای پر و پا قرص فوتبال اسپانیا هستم . تو دنیای فوتبال هم ، دو نفر رو خیلی دوست داشتم و دارم . یکی کاسیاس و یکی هم ژاوی . نه فقط به خاطر افتخاراتی که کسب کردن و نه فقط به خاطر اتحادی که بین بارسایی ها و رئالی ها به وجود آوردن . بیشتر به خاطر انسانیت و به خاطر مرام و ابهتی که داشتن دوستشون دارم .
خدا رو شکر که حداقل چرخ روزگار طوری نچرخید که بارسایی ها همچین بلایی رو سر ژاوی (اسطوره بارسا) دربیارن و ژاوی با سربلندی و افتخار از بارسا خداحافظی کرد و یه تصویر خوب از خودش تو ذهن فوتبال دوستان به یادگار گذاشت .
زنده باد کاسیاس = زنده باد فوتبال = زنده باد طرفدارای واقعی و اصیل فوتبال
