طرفداری- در فراز و نشیب های باشگاه منچستریونایتد، یک چیز همواره ثابت بوده است و آن غروریست که آکادمی شیاطین سرخ در تمام طول دوران وجودیتش به رگ های هواداران این تیم تزریق کرده است. در طول تاریخ، منچستریونایتد موفق به خرید جمعی از بهترین های فوتبال جهان شده است، اما برخی از بهترین ها را نیز خود ساخته است. ظهور "دُردانه های بازبی" در عوان دهه 50 میلادی تا "جرج بست" در دهه 60 و تا "کلاس 92" که امثال دیوید بکهام و رایان گیگز را به فوتبال جهان معرفی کرد از این جمله اند.
4 تن از 5 بازیکنی که رکورد بیشترین تعداد بازی برای منچستریونایتد را دارند - رایان گیگز، پل اسکولز، بیل فولکس و گری نویل - فوتبالشان را در اولدترافورد شروع کردند و در همین استادیوم نیز از فوتبال اعلام کناره گیری کردند. با وجود این که نکته بسیار گفته شده، اما باور نکردنی بودنش همچنان ارزش تکرار شدن را به آن می دهد؛ باشگاه منچستریونایتد در 3740 بازی گذشته خود که تاریخ آن به اتمام جنگ جهانی دوم (1945) بر می گردد، همواره در ترکیب خود - حداقل - از یک بازیکن آکادمی باشگاه استفاده کرده است.
هواداران این باشگاه همچنان مشتاقانه به تعقیب وضعیت بازیکنان با استعداد آکادمی باشگاه می پردازند و تماشای این بازی ها به دلیل پیشرفت رسانه ای سال های اخیر، کار را برای آن ها آسان تر کرده است، اما وضعیت فعلی رده های سنی پایین یونایتد که در زمین های تمرینی "کلیف" و "کرینگتون" تمرین می کنند کمی نگران کننده است. اینان بازیکنانی آینده داری هستند که در آینده جایگاه خوبی را در فوتبال جهان به دست خواهد آورد، اما عرف ها تغییر کرده اند. رقابت برای جذب استعداد های برتر افزایش یافته است و به طور واضحی، آکادمی یونایتد - آن چنان که زمانی برای بازیکنان جوانان مقصدی بسیار هیجان انگیز بود - دیگر شکوه سابقش را ندارد.
لوییز فن خال لزومی برای رسانه ای کردن این موضوع نمی بیند، اما او جای پیشرفت بسیار زیادی را در رده ها سنی پایین تر باشگاه می بیند و حتی قهرمانی تیم زیر 21 سال منچستریونایتد در رقابت های فصل گذشته این رده سنی، وی را چندان تحت تأثیر قرار نداد. کمی قبل تر، برایان مک کلیر که مدیر آکادمی باشگاه بود، از سِمتش کناره گیری کرد تا مدیریت رده های سنی پایین کشورش - اسکاتلند -–را بر عهده گیرد. جایگزین او هنوز انتخاب نشده است، اما منابع داخل باشگاه می گویند که به حدی جلسات کاری و کارهای اداری و کاغذبازی برای ثبت عملکرد بازیکنان سطح بالای آکادمی وجود دارد که این پست نیازمند دو یا حتی سه نفر است.
مک کلیر قبل ازترک کردن منچستریونایتد گفته بود:
ما در وضعیت بسیار خوبی قرار داریم و پیوسته به دنبال جذب بهترین ها می باشیم. ما همیشه در وضعیت مشخصی قرار داریم، همواره به دنبال کشف پسری بومی هستیم که قادر به هموار کردن راهش تا ترکیب اصلی تیم باشد و حتی اگر موفق به این کار نشد، همچنان به جایگاه خوبی از فوتبال در باشگاهی دیگر دست یابد. هر ساله ما به دنبال بهترین بچه هایی هستیم که حداکثر فاصله ای یک ساعته تا شهر منچستر دارند. سپس، از رده سنی 16 سال به بالا، ما به دنبال بازیکنانی هستیم که فکر می کنیم در اروپا و سایر نقاط جهان "بهترین" هستند.
در سال های اخیر، 3 تن از بازیکنان فعلی و سابق منچستریونایتد، آکادمی سیتی را برای پرورش فرزندان خودشان انتخاب کرده اند. پسرهای فیل نویل، رابین فن پرسی و درن فلچر همگی در آکادمی منچسترسیتی در حال پرورش یافتن هستند و پدرانشان به هیچ وجه از این تصمیم ناراضی نمی باشند، هرچند پسر فیل نویل به همراه پدرش به آکادمی باشگاه والنسیا خواهد رفت.
سیتی که به طور سنتی همواره از لحاظ مالی پایین تر از منچستریونایتد بوده است، زمانی به آکادمی خود متکی بود. آن ها جام های قهرمانی در رده های سنی پایین را کسب می کردند و بازیکنانشان را از آکادمی به تیم اصلی می فرستادند، اما باشگاه به قدری بی ثبات بود که این بازیکنان به تیم های دیگر منتقل می شدند. رایان گیگز در آکادمی سیتی بازی می کرد، اما در 14 سالگی یونایتد او را به خدمت گرفت. او 23 سال برای منچستریونایتد در سطح اول فوتبال جهان بازی کرد، چیزی که دست یافتن به آن در پیراهن سیتی غیرقابل تصور به نظر می رسد.
پس از عوض شدن سیستم مدیریتی منچسترسیتی در سال 2008، این باشگاه دوباره بر روی پرورش دادن استعدادهای جوان متمرکز شد. آن ها بر روی زیرساخت و بازیکن های با استعداد سرمایه گذاری کردند. رکورد بازیکنانی که در سال های اخیر از آکادمی سیتی به تیم اصلی راه یافته اند بسیار حقیرانه است، اما آن ها مصمم اند تا این روال را تغییر دهند. زمین تمرین جدید آن ها یکی از بهترین ها در جهان می باشد. این زمین تمرینی در قلب محله طبقه کارگر منچستر ساخته شده است، در حالی که زمین تمرین آکادمی منچستریونایتد در جریان مسیر شبکه حمل و نقل عمومی قرار ندارد و در سمت غرب شهر که به دور از مراکز مهم و اصلی صنعتی و جمعیتی منچستر می باشد قرار دارد. یقیناً هر دو باشگاه با آگاهی قبلی اقدام به تعیین محل اکادمی خود کرده اند.
منبعی نزدیک به هر دو باشگاه میگوید:
برای سیتی، این تازه ابتدای کار می باشد. در حال حاضر، تفاوت چندانی بین بازیکنان آکادمی دو باشگاه وجود ندارد، اما وضعیت می تواند تغییر کند. سیتی برای هر رده سنی، دو مربی تمام وقت دارد. مربیان حاضردر آکادمی یونایتد پاره وقت کار می کنند. بعضی هایشان خوب هستند، بعضی هایشان کمتر. امکانات آکادمی سیتی برتر از یونایتد است. اطراف زمین ها کاملاً بسته شده است (برای جلوگیری از اثر مخرب باد بر تمرین و بازی بازیکنان) و مجهز به نورافکن هستند.
در کرینگتون، هم دیوید مویس و هم لوییز فن خال تأکید کردند که زمین ها باید به نورفکن مجهز شوند. جوانان این باشگاه در زمین های بدون بادشکن و زمین هایی که گاهاً در معرض باد شدید قرار می گیرند بازی می کنند. در همین حال، تیم جوانان سیتی در استادیومی مناسب که گنجایش 6 هزار نفر را دارد بازی می کند، در حالی که تیم جوانان یونایتد در زمینی با گنجایش 120 صندلی برای تماشاگران به بازی کردن می پردازد.
اکنون این سیتی است که بهترین بازیکنان شهر منچستر را جذب می کند. این اتفاق به تازگی درباره یک پسر 11 ساله رخ داد. او پیراهن قرمزش را با پیراهن آبی عوض کرد. او بهترین بازیکن در رده سنی خودش می باشد و از بازی کردن در منچستریونایتد خوشحال بود، اما زمانی که برادر بزرگترش توسط یونایتد به عنوان بازیکن آزاد اعلام شد، والدین آن ها از این اتفاق نارحت شدند. در همین حین سیتی پا پیش گذاشت و هر دو برادر را به آکادمی خود منتقل کرد.
پسر اندرو کول - دیوانته - مدت زیادیست که در آکادمی سیتی بازی می کند و حالا به یک بازیکن حرفه ای فوتبال تبدیل شده است. مدیر اجرایی سابق منچستریونایتد - دیوید جیل - در سال های قبل با شوخی کردن با اندی کول به او می گفت که پسرش باید به آکادمی یونایتد بپیوندد. در آن زمان، این یک شوخی توسط یک فرد صاحب منسب در یونایتد به شمار می رفت، فردی که مسئولیت اجرایی باشگاه دارای بهترین آکادمی فوتبال انگلستان را در اختیار داشت. آن شوخی اما حالا دیگر یک شوخی محض به شمار نمی رود.
منبعی در این باره می گوید:
یونایتد به گونه ای از موفقیت هایش در عرصه جوانان سیراب شد. آن ها این طرز تفکر را داشتند که بازیکنان (جوان) به یونایتد خواهند آمد چرا که آن ها منچستریونایتد هستند، با تاریخی پر افتخار و مبرهن از دردانه های بازبی و کلاس 92. پرورش دادن بهترین بازیکن های سال های اخیر منچستر مانند دنی ولبک نیز در این امر نقش داشته است. حقیت این است که یونایتد در جایگاه خود باقی مانده است، حال آنکه دیگر باشگاه ها به آن ها رسیده اند و حتی سیتی از آن ها پیشی گرفته است.
سیتی به بازیکنان نوجوان نزدیک می شود و بسته های پیشنهادی بهتری را به آن ها رائه می کند. بازیکنان زیر 16 سال مجاز به داشتن مدیر برنامه نیستند، بنابراین والدینشان مسئولیت این امر را بر عهده دارند و این باعث می شوند که انگیزه های مالی در تصمیم گیری آن ها برای تیم آینده فرزندشان بیشتر از هزینه ایاب و ذهاب، کفش و پیراهن باشگاه اهمیت داشته باشد.
بازینان آکادمی سیتی کنار همدیگر بازی می کنند و در یک مدرسه بسیار خوب خصوصی در کنار یکدیگر تحصیل می کنند. در دیگر سو، تنها چندین بازیکن آکادمی منچستریونایتد - عموماً آن هایی که منزلشان در خارج از شهر منچستر قرار دارد - به مدرسه ای که در کنار زمین تمرین آکادمی باشگاه ساخته شده است می روند. یونایتد درباره ساختن یک مدرسه جدید و میسر کردن امکان زندگی بازیکنان آکادمی باشگاه در کمپ کرینگون جلساتی را برگزار کرده است، اما تا به اکنون قدمی در حیطه اجرا برداشته نشده است.
یکی از افراد مرتبط با پروسه جذب بازیکن برای آکادمی باشگاه می گوید:
تصور کنید که شما مادری هستید که تنها با پسرتان زندگی می کنید و منزلتان در "ماس ساید" (محله ای کارگرنشین که در نزدیکی آکادمی سیتی قرار دارد) واقع شده است. هر دو باشگاه برای جذب پسرتان اقدام می کنند اما سیتی فرصت تحصیل او در یکی از بهترین مدرسه های خصوصی شهر منچستر را می دهد و این حق حتی در صورت آزادسازی او توسط باشگاه نیز پا بر جا خواهد بود، اتفاقی که معمولاً نیز رخ می دهد. اگر او در یونایتد بماند، در همان مدرسه ای که در آن حضور داشت خواهد ماند. سیتی همچنین پیشنهاد مالی می دهد، شاید به عنوان منبع درآمدی برای والدین بازیکن. در حالی که یونایتد تنها هزینه ایاب و ذهاب را پرداخت می کند. یا تصور کنید که بازیکنی 17 ساله از خارج از انگلستان هستید و هر دو باشگاه مایل به جذب شما هستند. شما از نزدیک به مشاهده هر دو باشگاه می روید و متوجه می شوید که یونایتد دارای تاریخ است، سپس به کمپ سیتی می روید و می بینید که آن ها امکانات بهتر و شرایط تحصیلی بهتری را دارند و پول بیشتری را نیز به شما پیشنهاد می کنند.
همانطور که آن ها بزرگ می شوند، پول اهمیت بیشتری برایشان پیدا می کند. 3 تن از بهترین بازیکنان رده سنی زیر 18 سال منچستریونایتد پیشنهادهای بهتری را از باشگاه های دیگر دارند که لیورپول نیز در بین این باشگاه ها قرار دارد. جای تعجب نیست اگر آن ها به زودی باشگاه را ترک کنند.
یونایتد این طرز فکر کهنه را همچنان حفظ کرده که فقط بازیکنانی باید به آکادمی بیایند که خودشان عاشق بازی کردن برای منچستریونایتد باشندو این موجب می شود تا تیم های حریف بازیکنان مورد نظر آن ها را به چنگ آورند. حتی اورتون سیستم استعدادیابی خود را در منطقه استرتفورد (یکی از مناطق بزرگ منچستر) دایر کرده است، این در حالیست که یونایتد هیچ استعدادیابی را در کل لیورپول ندارد. یکی از منابع داخل باشگاه توضیح داد:
شرایط برای استعدادیاب های یونایتد در حال سخت شدن است. آن ها در حال حاضر در هر رده سنی چند بازیکن استثنایی را در اختیار دارند، اما بستن قرارداد با بازیکنانی که مورد توجه تیم های دیگر هم قرار دارند سخت شده است.
سیتی نیز با استخدام کردن پاتریک ویرا به عنوان مدیر آکادمی خود به یک مقصد هیجان انگیز و شناخته شده برای بازیکنان جوان و خانواده هایشان تبدیل شده است. ویرا برای قررداد بستن با بازیکنان، به شخصه با خانواده شان دیدار می کند، کاری که زمانی سر الکس فرگوسن آن را انجام می داد.
البته که همیشه پول مشکل اصلی نبوده است. فرگوسن به بازیکنن جوان می گفت که اگر صبور باشند، پاداششان را خواهند گرفت. این امر در مورد بعضی از بازیکنان صدق می کرد، اما از لحاظ آماری، چنانچه هر باشگاه به طور میانگین سالانه یک بازیکن را از آکادمی خود به تیم اصلی اضافه کند، این نشانگر عملکرد مثبت و مسیر درست سیستم مدیریت بر رده های سنی پایین آن باشگاه می باشد. فرگوسن از اینکه بازیکنان تیم رزرو (زیر 21 سال) با درآمد هفتگی 1000 پوند بازی می کردند خوشحال بود، اما آیا این شرایط برای بازیکنان نیز صدق می کرد؟
حقوق دریافتی بازیکنان حتی با انتقال به تیم های دسته سوم انگلیسی افزایش پیدا می کند، اما این امر زمانی رخ می دهد که آن ها می دانند که دیگر شانسی برای راه پیدا کردن به تیم بزرگسالان منچستریونایتد ندارند. بسیاری از آن ها به خاطر ماندن بیش از حد در آکادمی یونایتد حسرت می خورند. رویای راهیابی به تیم بزرگسالان و این فکر که عدم راهیابی آن ها به تیم بزرگسالان–- در زمان حضور در آکادمی این باشگاه - به دلیل تجربه کم آن ها بوده است موجب افسوس آن ها می شود.
از سویی دیگر، نوعی آشفتگی در آکادمی منچستریونایتد به چشم می آید. بازیکنان غیر انگلیسی مهمی که در طول 10 سال گذشته در این آکادمی حضور داشته اند–- جوزپه روسی، جرارد پیکه و پل پوگبا -–حقوقی به مراتب گران تر نسبت به بازیکنان انگلیسی گرفته اند، اما حتی همین حقوق نیز تنها کسری از حقوقی بوده که از سوی سایر باشگاه ها به آن پیشنهاد می شده است.
فرگوسن به پوگبا توصیه کرد که صبور باشد. او صبور بود، اما با این حال فرصتی که لیاقتش را داشت را به دست نیاورد و از آن پس تا کنون تبدیل به بهترین بازیکن نسل خودش شده است و اکنون پیشنهادی 80 میلیون یورویی برای به خدمت گیری وی داده می شود. یونایتد درباره او تصمیم غلطی گرفت. ساده است که بگوییم پوگبا برای آینده خود از منچستریونایتد جدا شد، اما پول هم در این انتقال نقش داشت. با وجود اینکه یونایتد خیره کننده ترین پیشنهاد مالی تاریخ آکادمی خود –-20 هزار پوند در هفته - را به او داد، این برای هافبک آینده دار فرانسوی رقمی کافی نبود.
روسی، پیکه و پوگبا همگی استعدادهایی بودند که حس می کردند فرصتی که لیاقتش را دارند به آن ها داده نمی شود. یکی از مهم ترین فاکتورهای جدایی آنان این بود که تیم های دیگر فرصت بازی کردن در تیم اصلی باشگاه را به آن ها پیشنهاد می دادند. فرصتی که هر کدام از آن ها با ویارئال، بارسلونا و یوونتوس به طور جداگانه تجربه کردند.
برخی هواداران یونایتد به طور وسواس گونه ای تمایل به خرید ستاره توسط تیم مورد علاقه شان و دیدن ترکیبی یازده نفره از بهترین ستارگان فوتبال دارند، اما از مردمی که هر هفته قدم به اولدترافورد می گذارند سوال کنید و همه آن ها در جواب خواهد گفت که مایل به دیدن بازیکنانی از آکادمی باشگاه - خصوصاً بازیکنان بومی شهر منچستر -– هستند.
آیا با روند فعلی این اتفاق خواهد افتاد؟ در فصل گذشته، تایلر بلکت، پدی مک نیر و جیمز ولسون بین 15 بازیکنی از آکادمی باشگاه بودند که فرصت بازی کردن برای تیم اصلی را پیدا کردند. از این حیث، یونایتد با اختلاف چشمگیری نسبت به سایر تیم های لیگ برتری در صدر جدول قرار دارد، هر چند مصدومیت ها نیز در این بین نقش عمده ای داشتند و برخی بازیکنان نیز تنها برای چند دقیقه به میدان آمدند.
با روند فعلی که آرسنال برای جذب بازیکنی 14 ساله، 100 هزار پوند را به ایپسویچ می پردازد یا سیتی بازیکنان خوب منچستر را از آن خود می کند، منچستریونایتد دیگر همچون گذشته موفق به جذب بهترین بازیکنان نخواهد شد. از سوی دیگر یکی از مربیان حال حاضر شاغل در آکادمی سیتی رامی توان مثال زد که در اصل هوادار یونایتد بود، اما رقم نوشته شده روی فیش حقوقی پیشنهادی سیتی، او را به کمپ تیم آبی پوش منچستر کشاند.
سیتی ساده نیست و می داند که لازم نیست برای تیم اصلی اش بازیکنی از آکادمی خود استخراج کند، اما آن ها در حال حاضر 3 بازیکن فوق العاده را در رده های سنی پایین خود در اختیار دارند که امکان وارد شدن آن ها به ترکیب سیتی در آینده ای نه چندان دور وجود دارد. آن ها امیدوارند که سایر این بازیکنان را با دریافت مبلغی خوب به فروش برسانند، امری که یونایتد به طور سنتی همیشه در آن عالی عمل کرده است.
منچستریونایتد در این زمینه مشکلات دیگری هم دارد. زمانی آن ها انگلستان و ایرلند را برای پیدا کردن استعداد جستجو می کرد، اما حالا فوتبال به پدیده ای جهانی تبدیل شده است. سیستم رزرو (زیر 21 سال) در انگلستان با تعداد بازی های کم چندان مفید عمل نمی کند. بازیکنان در سطح مشابه آن ها در کشور اسپانیا در لیگ دسته دوم یا سوم درمقابل هزاران نفر بازی می کنند و برای کسب پیروزی با بازیکنانی حرفه ای به جدال می پردازند. همه می خواهند بازیکنن جوان بارسا یا رئال مادرید را شکست دهند. آن ها با رسانه ها سر و کله می زنند، از جانب طرفداران به آن ها توهین می شود. فوتبال در آن جا واقعیست. در انگلستان، بازی های گاه و بی گاه جوانان در مقابل جمعیتی چند صد نفره برگزار می شود و در آن بازیکنان 20 ساله ای بازی می کنند که برای قرض داده شدن به تیم های دیگر به اندازه کافی خوب نبوده اند. تعداد بازیکنانی از چلسی که به طور قرضی در سراسر اروپا در حال بازی کردن می باشند بیشتر از تمام بازیکنانیست که در استمفوردریج برای این تیم بازی می کنند.
همانگونه که تونی پارک-– یک تماشاگر ثابت بازی های تیم جوانان یونایتد و نویسنده کتاب "پسران یونایتد" - در فصل گذشته نوشت:
تا پایان نیم فصل اول، تیم زیر 21 سال یونایتد 11 بازی و تیم زیر 18 سال این باشگاه 13 بازی را انجام داده بود. در طول این مدت، تیم زیر 21 سال از 31 بازیکن مختلف بهره برده بود و تیم زیر 18 سال از 24 بازیکن مختلف. یک بازیکن چگونه می تواند پیشرفت کند، وقتی فرصت بازی کافی به دست نمی آورد؟
کناره گیری منچستریونایتد از تورنمت Milk Cup که در رده سنی جوانان و امید برگزار می شود نیز شگفت آور بود. بسیاری از تیم های سابق جوانان یونایتد در این تورنمنت بازی کرده بودند. جدا از این موضوع، یونایتد حامیانی زیادی در ایرلند شمالی (محل برگزاری تورنمنت) دارد که مشتاق تماشای بازیکنان در حال رشد این باشگاه هستند. این یک اشتباه بزرگ بود و انتظار می رود که یونایتد در سال آینده به این تورنمنت برگردد.
فن خال بهتر از هر کسی می داند که چگونه می بایست بازیکنان را از رده سنی جوانان به تیم اصلی اضافه کند و از آن ها بازیکنانی پیروز بسازد. هیچ مثال بهتری از تیم فاتح اروپایِ آژاکس او در 20 سال پیش وجود ندارد. او می تواند سر و سامان دادن به وضعیت رده های سنی جوانان یونایتد را به لیست بلند بالای کارهایی که در کرینگتون باید انجام دهد، اضافه کند.
