طرفداری- آﻟﭙﺎﭼﯿﻨﻮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﯼ ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﺑﯽ ﺣﺎﻟﺶ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﺑﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯿ ﮑﺮﺩ , ﭘﯿﺮﻟﻮ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻧﺸﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﺳﺮﺩﺵ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﺎﻁ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﻭ ﻣﯿﺪﯾﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ( ﺑﻮﻭﻭﻡ ) ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯿ ﺸﺪ , ﻣﺜﻞ ﭘﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﻭﺳﻮ ﺩﺍﺩ , ﻣﺜﻞ ﭼﯿﭙﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﻪ ﭘﻪ ﻭ ﻣﺎﺭﮐﯿﺴﯿﻮ!
ﻣﺤﻤﺪ ﻋﻠﯽ ﮐﻠﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺎﮎ ﺍﻭﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﺣﺮﯾﻔﺶ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻪ ﺯﺩﻥ ﻣﺸﺖ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ , ﭘﺮﻓﺴﻮﺭ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﮐﺴﯽ ﺭا ﻧﺰﺩ , ﻭﻟﯽ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﺎﯾﻞ آراﻣﺶ ﺗﻮﺭﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭا ﺗﺎ آﺳﺘﺎﻧﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪﻥ ﺑﺮﺩ. ﺑﺮﺍﯼ آﻧﺪﺭﺍ ﯾﮏ ﺷﻮﺕ ﻫﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ , ﻣﺜﻞ آﺛﺎﺭ ﺟﻨﮕﯽ - ﻫﻨﺮی اش ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﻮﺭﯾﻨﻮ ﻭ ﻓﯿﻮﺭﻧﺘﯿﻨﺎ. ﺟﮕﺮ ﻭ ﺗﺎﯾﻠﺮ ﻭ ﮐﯿﺖ ﻗﺸﻨﮕﺘﺮﯾﻦ آهنگهاشان ﺭا زمانی ﻧﻮﺷﺘند ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩند , ﻗﻄﻌﺎ ﻣﻬﻨﺪﺱ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ هیچ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ای ﻣﺸﺮﻭﺏ نمی ﺨﻮﺭﺩ , ﻭﻟﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﻪ ﮔﯿﺘﺎﺭﯾﺴﺖ ﻣﺴﺖ ﻭﺳﻂ ﺯﻣﯿﻦ ﻗﺪﻡ می ﺰﺩ ﻭ ﺍﻫﻨﮓ ﺑﺎﺯﯼ ﺭا ﭼﺸﻢ ﻧﻮﺍﺯ ﻭ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ می نوﺍﺧﺖ. ﺷﮑﺴﭙﯿﺮ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ را می نوﺷﺖ , ﻭﻟﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮ باشد
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ در ﺳﻪ ﺗﯿﻢ ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩ ﻭﻟﯽ ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮﯾﻦ ﻣاﻧﺪ , ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺍﺕ ﻣﻤﮑﻦ ﺭا ﮐﺴﺐ ﮐﺮﺩ , ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺘﯿﭗ ﺗﺮ ﺍﺯ 99 % بازیکنان ﺩﯾﮕر اﺴﺖ! ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻟﯿﻮﻥ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻗﺎﺗﻞ ﺩﻧﯿﺎ , او هم ﺑﺸﺪﺕ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﺑﻮﺩ , ﺷﺎﯾﺪ میتوانست تنها کسی باشد که ثابت کند همه استعداد یاب ها کلاهبردار نیستند، شاید اما نه همه آنها.
و اکنون آقای پروفسور! این تمام چیزیست که میتوانم از راه خیلی دور درازای تنها چند خط تقدیمت کنم و داد بزنم که تو بهترین و فراموش نشدنی ترین بیست و یکی بودی که در تمام عمرم دیدم.
