طرفداری- لیورپول در پنج بازی نخست فصل، باید خارج از خانه در مقابل استوک سیتی، منچستر یونایتد و آرسنال قرار بگیرد و از سوی دیگر هفت بازی، از دشوار ترین مسابقات خارج از خانه فصلش را پیش از نوامبر بازی خواهد کرد. با این شرایط بعید نیست که راجرز به عنوان کاندید نخست اخراج شدن در این فصل بدانیم.
با وجود اینکه اعتماد به نفس و انتظارات هواداران باشگاه در کمترین حد ممکن وجود دارد، قرمزها امید زیادی به شروع قدرتمندانه در این فصل ندارند. این در حالی است که پس از یک پنجره نقل و انتقالات و یک فصل بد؛ هواداران به مانند قبل حرکات و تصمیمات باشگاه را تائید نمی کنند و به پاسخگویی آن ها ایمان ندارند.
بدبین تر ها، شاید بگویند که با این برنامه و این شرایط، در دسامبر لیورپول در نیمه پایین جدول خواهد بود. این استدلال که برنامه بازی ها در عملکرد باشگاه ها بی تاثیر است چون هر تیم قرار است دو بار با هر تیم دیگر بازی کند یک استدلال ناقص است. تایمینگ، می تواند همه چیز در فوتبال باشد و نمی توان تاثیر آن را بر اهداف تیم ها بی تاثیر دانست. باختن قافله در ابتدای کار، یا یک شروع عالی برای فصل می تواند تمام فصل را رقم بزند. این را روی هاجسون می گفت.
در بررسی های مالکان در انتهای فصل قبل، راجرز تا پای چوبه دار رفت اما زنده ماند. با این حال این داستان در خصوص دستیارانش صادق نبود تا به وی نشان داده شود که از چه جایگاه لرزانی در فصل پیش رو برخوردار است. یک شروع بد در این فصل می تواند کار راجرز را تمام کند.
هفت بازی خارج از خانه نخست لیورپول در این فصل، به شکل بی رحمانه ای دشوارند. اوضاع بدتر می شود وقتی سری به آمار می زنیم تا عملکرد رو در روی راجرز با این هفت تیم را بدانیم. این مربی ایرلندی در سه سال حضور در آنفیلد و در 21 بازی خارج از خانه مقابل این هفت تیم، تنها چهار بار به پیروزی رسیده است. رکورد او مقابل چهار تیم بالای جدول نیز به همان بدی است. پنج پیروزی در 24 بازی در آنفیلد یا خارج از خانه. قابل درک است که چرا از راجرز در خصوص کیفیت نتیجه گیری تیمش در مسابقات بزرگ ایراد گرفته می شود.
جدا از چهار ماه عالی فصل قبل در فاصله ژانویه تا آوریل که لیورپول در زمینه نتیجه گیری و بازی روان همه را تحت تاثیر قرار داده بود، عملکرد راجرز در زمینه نتیجه گیری در بازی های حساس و مهم تعریفی ندارد. از عملکردی صحبت می کنم که خبری از آن در بازی حساس نیمه نهایی جام حذفی مقابل استون ویلا (همان تیمی که در فینال مقابل آرسنال گلباران شد) نبود.
کسب تنها یک امتیاز از چهار دیدار فصل قبل، مقابل دو تیم منچستر یونایتد و آرسنال رقبای اصلی در راه کسب سهمیه لیگ قهرمانان یکی دیگر از مسائلی بود که لیاقت این تیم را برای به دست آوردن سهمیه لیگ قهرمانان فصل آینده به طور کل زیر سوال برد. حالا در شرایطی که تا آن هفت بازی موعود، یک تابستان در بین است؛ باید دید که آن ها برای حل مشکلاتشان چه تدبیری می اندیشند.
راجرز تلاش می کند هواداران بی باور این روزها را، بار دیگر در آستانه روزهای دشوار تر به خود امیدوار کند. او در این هفت بازی؛ به جز بازی با پنج بالایی جدول در فصل گذشته، باید دربی مرسی ساید را در گودیسون برگزار کند. و از سوی دیگر شاید دشوار ترین بازی از نظر روحی برای او و تیمش ممکن است همان هفته اول در ورزشگاه بریتانیا مقابل تیمی باشد که بدترین شکست نیم قرن اخیر را به آن ها در آخرین هفته فصل قبل تحمیل کرد. با این برنامه دشوار و پی در پی دیگر مهم نیست که اشاره کنیم لیورپول در دو فصل گذشته تاتنهام را در وایت هارت لین شکست داده است و یا به جایگاه استوک سیتی در فصل گذشته در جدول رده بندی اشاره کنیم.
بسیاری از هواداران لیورپول انتظار داشتند خبر اخراج راجرز را در پایان فصل گذشته بشنوند. با وجود شکست های نزدیک مقابل تیم های بالای جدول اگر او را قضاوت کنیم، شاید بگویم این دیدگاه هواداران زیاده روی بود. اما ناتوانی در شکست برنزموث، وستهام، نووریچ و استون ویلا در خانه خبر از مشکلی عمیق می دهد. بردن این بازی ها ممکن بود کسب هر نتیجه ای در بازی های خارج از خانه را از لحاظ روحی از یک "باید" به یک "امتیاز" تبدیل کند.
به طور کلی لیورپول زیر نظر راجرز به شروع خوب معروف نبوده است. معمولا لیورپول زیر نظر او برای جلب نظر مخاطبان تا شروع سال جدید صبر کرده است. این اتفاق اگر در سال پیش رو نیز رخ دهد، شاید 2016 آخرین سال مربیگری راجرز باشد. آن ها ترکیب و حتی سیستم خود برای فصل آینده را نمی دانند. تفاوت های بسیاری بین تیم فصل قبل و آینده لیورپول وجود خواهد داشت. دیگر خبری از استیون جرارد نخواهد بود و از سوی دیگر بعید است رحیم استرلینگ در ترکیب باشد. بعید به نظر نمی رسد ترکیب لیورپول با حضور پنج یا شش بازیکن جدید راهی زمین شود.
اینکه تیمی جدید که سابقه بازی در کنار هم نداشته را در بازی مقابل استوک راهی ورزشگاه بریتانیا کنند احمقاه است. ترکیب استوک بی شباهت به ترکیبی که در ماه می لیورپول را شکست داد نخواهد بود و آن ها این احساس را دارند که می خواهند بار دیگر ضعف های لیورپول را به رخ بکشند.
اما این شروع دشوار ممکن است کارکرد عکس داشته باشد. شروع خوب می تواند شهرت راجرز را به وی باز گرداند. اینکه او به سرعت فرصت انتقام گرفتن از استوک سیتی را پیدا کرده است ممکن است شانس او باشد و نه مجازات وی . اینکه کسی انتظار خاصی از وی در این هفت دیدار ندارد و اینکه شاید یکی دو برد و چند مساوی از نظر بسیاری قابل قبول است، شاید برای راجرز و لیورپول واکنشی عکس داشته باشد. انتظارات بالا همیشه یکی از دلایل از دست رفتن بازی های حساس برای قرمزها در تمام سال های اخیر بوده اند و برای چند ماه آن ها می توانند خودشان باشند و راحت تر از همیشه فوتبال بازی کنند.
شاید بازی های مناسب در پیش فصل بیش از هر زمان دیگری بتواند به لیورپول در این فصل کمک کند. آن ها در این پیش فصل می توانند آخرین شانس را به بازیکنان ضعیفی مانند ماریو بالوتلی و فابیو بورینی بدهند. از این فرصت می توان برای شروع بهتر در فصل آینده استفاده کرد. معنی دیگر نیز این است که خرید بازیکنان جدید باید هرچه زودتر و پیش از این بازی های دوستانه انجام شود.
اینکه جام جهانی، یا جام ملت های اروپایی در این تابستان در کار نیست به نفع آن هاست. راجرز می تواند از بازیکنان در کوتاه ترین زمان ممکن (به جز فیلیپه کوتینیو) در ملوود استفاده کند تا دست به بازسازی بزند. راجرز در فصل گذشته راه خود را گم کرد و مجبور شد در میانه کار دست به تغییر سیستم بزند. او ناامیدانه تلاش کرد شرایط را تعییر دهد و موفقیت او (حداقل در ماه های نخست) همه، حتی هواداران خودی را شگفت زده کرد.
او زمان کافی برای بازی دادن به تیم اصلی را دارد. اگر کمی در خصوص بازیکنان جدید شانس بیاورد و آن ها بتوانند به سرعت تطبیق پیدا کنند، شاید لیورپول بار دیگر همه را، حتی هواداران خودی را شگفت زده کند. در غیر این صورت ممکن است در نوامبر، اگر یورگن کلوپ به تماس های SOS مالکان لیورپول پاسخ بگوید؛ او چمدانش را ببنددو برود.
