به قلم <<Samuel Fishwick>> برای <<Evening Standard>>

با رایان گیگز و "کافه فوتبال" اش در لندن

آرمان آزادنیا 06/19/2015 - 16:53 مشاهده پروفایل

5,563 مشاهده / 15 دیدگاه

مسلم است که نمی توان او را با یک پیشبند آشپزی تصور کرد، اما کاپیتان سابق منچستریونایتد در حال تبدیل شدن به یکی از غیرمنتظره ترین افراد صنعت غذا و رستوران در لندن است.

طرفداری- رایان گیگزِ 41 ساله در آشپزخانه رستورانش–- کافه فوتبال - که در محله وستفیلد استرتفورد در شهر لندن قرار دارد، با شوق و ولع خاصی به بشقابی از بال مرغ خیره شده است. هافبک سابق منچستریونایتد که حالا به دستیار اول سرمربی این تیم تبدیل شده است می گوید: "من در کار کردن با اوجاق و پخت و پز سر رشته ای ندارم. اما وقتی ما چهار نفر–- من، مایکل ویگنال، برندن فلایدز و گری نویل - مِنو را بر می داریم، می دانیم که چگونه باید کارمان را به بهترین شکل انجام دهیم."

در حوزه آشپزی و پخت پز، گیگز ترکیب پر ستاره ای را در رستورانش جمع کرده است. 'ویگنال' که به عنوان مدیری خلاق در این رستوران کار می کند، از سوی مجله مرجع آشپزیِ 'رد میشلین' به عنوان یک آشپز دو ستاره شناخته می شود (دو ستاره و سه ستاره از بالاترین کیفیت ها در نمره دهی این مجله می باشد). فلایدس - مدیر اجرایی کافه فوتبال - یکی از شناخته شده ترین آشپز های لندن است و نویل نیز که نیازی به معرفی ندارد، هم تیمی سابق گیگز در منچستریونایتد و دفاع راست سابق تیم ملی انگلستان.

بشقاب های محبوبی همچون 'بشقاب رشته' که گری نویل آن را سفارش داده و یا 'بشقاب سس اژدهای قرمز' سفارش داده شده توسط گیگز و 'خوراک مخلوط پیاز و گوشت چرب'، نمره های خوبی را توسط منقدان این حوزه کسب کرده اند. 'جی راینر' از مجله Observer، غذاهای این رستوران را با عبارت 'به طرز شوک آوری خوب 'توصیف کرده است، هرچند یکی از همکاران خودمان–- گریس دنت - ، یکی از استارترهای رستوران - سرویس 'پای' های سه گانه -–را 'یک ظاهر رقت انگیز از شیرینی شل و ولی که در مایکروفر پخته شده باشد' نامگذاری کرده است.

"اگر (انتقاداتتان) سازنده نباشد، همین حالا دفتر و دستک هایتان را بیرون خواهم انداخت". این جمله را مرد ولزی می گوید، کسی که سابقه کم و بیش غیردوستانه ای با رسانه ها دارد و در سال 2011 با شکایت به دادگاه توانست موجب توقف یافتن شایعاتی که در مورد رابطه پنهانی او با دختر سال کشور ولز -–ایموجن توماس -–می شد، بشود. این اتفاق پس از این افتاد که شایعات رابطه پنهانی 8 ساله او با همسر برادرش، نخست در توئیتر فاش شد و سپس به طور رسمی مورد تأیید قرار گرفت. گیگز در این باره می گوید: "اگر می توانید از آن اتفاقات درس بگیرید، درباره آن ها بخوانید. اگر که خیر، به دنبال دانستن آن مطالب نباشید."

'بولونیز اسپاگتی' سرحد توانایی های او در آشپزی است، اما می گوید از زمانی که فوتبال را کنار گذاشته است، به شکلات اعتیاد پیدا کرده است، چیزی که در عمارت 4 میلیون پوندی اش در سالفورد؛ خود، همسر و دو فرزندش را به خوبی با آن پذیرایی می کند. در لندن، او پاستای رستوران 'چچونی' یا ماهی بریان شده رستوران 'زوم' در محله ماریلبون را دوست دارد. مکالمه ما آرام آرام به سمت شیوه آشپزی محبوب او پیش می رود. او چه چیزهایی را برای خوردن دوست دارد؟ گیگز جواب می دهد: "در واقع هر چیزی را!" غذاهای تند برای مثال؟ گیگز می گوید: "گاهی اوقات" . شنیده ام که 'بشقاب گوشتِ تند' رستوران های چینی، جذابیت اجتناب ناپذیری برای او دارند. از او در این باره می پرسم. می گوید: "بله، آن ها عالی هستند."

کم کم از این موضوع فاصله می گیریم، اما گیگز که حتی در هنگام شنیدن خنده دارترین جوک ها نیز چهره ای کاملاً جدی را دارد، از امپراتوری غذایی اش شادمان به نظر می رسد. او می گوید: " ما می خواهیم به ریشه هایمان برگردیم. می توانم به یاد آورم که پس از کسب عنوان قهرمانی، در روز رژه قهرمانی در اتوبوس بالا و پایین می پریدیم و پس از آن در تراس های 'استرتفورد اند' (یکی از ضلع های معروف اولدترافورد)، دلی از 'پای' و 'بوریل' در می آوردیم. ما می خواستیم که مردم قادر به خوردن آن غذاهای مناسب اتمسفر روز مسابقه باشند."

بشقاب هایی از غذاهایی که گیگز در دوران کودکی اش آن ها را در کاردیف می خورد، در این رستوران سرو می شد. بستنی 'ویمتو'، ادای احترامیست به بستنی ای که پس از بازی کردن در پارک محله، مادرش برای او و دوستان او آماده می کرد. او خود را با یک لیوان نوشیدنی و وعده غذایی سبکی سرگرم می کند تا لوییز فن خال از راه برسد. گیگز می گوید: " ما پس از هر پیروزی، یک لیوان از 'پینوت نویر' می نوشیم. اما فقط همان یکی. پس از آن از رستوران خارج می شویم و به دیدن خانواده هایمان می رویم."

البته که نظم و انضباط فردی، همیشه هم مهم ترین نقطه قوت او نبوده است. در سال 1990، گیگز به طور ثابتی در کلوب های شبانه منچستر دیده می شد و پس از خارج شدن از این کلوب ها نیز به لیدز می رفت تا به سایر خوشگذرانی های خود بپردازد. در آن زمان بود که سر الکس فرگوسن، هشدار دادن و محدود کردن او را شروع کرد. گیگز در این باره می گوید: "بدون استثنا، هر زمان که من برای این کارها شب را در بیرون سپری می کردم، سر الکس از این موضع خبردار می شد. از خودم می پرسیدم "او چطور از این ماجراها مطلع می شود؟". در نهایت متوجه شدم که او از روی صاف و عاری بودن صورتم از ریش به من می پیچد، زیرا هر شبی که می خواستم برای خوشگذرانی از خانه خارج شوم، ریش های خود را می تراشیدم. بعد از آن دیگر ریش هایم را تیغ نمی زدم."

گیگز و نویل به تجارت های متفاوتی روی آورده اند. گیگز هر هفته اعداد و رقوم مربوط به رستوران را چک می کند. او می گوید: "من تنها از این اطمینان حاصل می کنم که آیا دخل رستوران بیشتر از خرج آن هست یا که خیر. تا به حال که در رستوران ما همه چیز خوب پیش رفته است. نقش گری در این میان چیست؟ او نوشیدنی های ما را تست می کند." گیگز خنده سر می دهد.

'هتل فوتبال' یکی دیگر از تجارت های غیرفوتبالی بازیکنان سابق منچستریونایتد است که در ماه مارس در منچستر افتتاح شد. پروژه ای که توسط گری نویل و با مشارکت پل اسکولز، فیل نویل و نیکی بات - هم تیمی های او در کلاس 92 -–به بار نشست.

هنگامی که از گیگز می پرسیم قدم بعدی برای او چیست، حدس زدن جواب آن، نیاز چندانی به هوش بالا ندارد؛ سرمربیگری در منچستریونایتد. گیگز که در طول بیش از 23 سال، 963 بار برای منچستریونایتد به میدان رفته است می گوید: "احساسی که از بازی کردن در یک بازی تجربه می کنید، بلند شدن صدای تماشاگران هنگامی که حرکت خوبی را انجام می دهید، این چیزیست که هرگز نمی توانید از آن دست بکشید. بسیار با اهمیت است که به گونه ای جای آن خلأ را پر بکنید. من در 4 بازی آخر فصل 2014-2013 هدایت تیم را بر عهده داشتم و متوجه شدم که آن قدری که فکرش را می کردم نیز دلم برای بازی کردن تنگ نمی شود."

از او می پرسم اگر در فصل بعد بتوانند با کنار زدن چلسی، قهرمان لیگ برتر شوند، چه چیزی را در رستوران سرو خواهد کرد؟ کوفته خمیری؟ رشته های توت فرنگی؟ گیگز با لبخندی پاسخ می دهد: "چیز خاصی را نخواهیم خورد. بیشتر از آن که بخوریم، خواهیم نوشید."