اختصاصی طرفداری- اولین جام هزاره سوم، با میزبانی دو کشور آسیایی برگزار می شد. ژاپن و کره، قبل از اینکه کشوری به نام قطر با خریدن رای ها میزبان جام جهانی شود، نام خود را به صورت مشترک، به عنوان اولین میزبانان آسیایی تاریخ جام جهانی ثبت کردند. اما در جام جهانی ای که قرار بود نام قاره کهن را در میان جهانیان به نیکویی بشناساند، اتفاقاتی افتاد که سیاه ترین دوره جام جهانی را رقم زد.
از مشکلات بازی ها که بگذریم، به یک دیدار تاریک می رسیم. 18 ژوئن 2002، وزرشگاه جام جهانیِ دیجئون؛ ساعاتی قبل از این بازی، ژاپن، دیگر میزبان جام جهانی با شکست 1-0 در برابر ترکیه حذف شد و در آخرین بازی مرحله یک هشتم نهایی، شاید، قرار نبود میزبان دیگری حذف شود تا ورزشگاه ها همچنان پر بماند و یکی از کثیف ترین بازی های تاریخ جام جهانی برگزار شود. در این دیدار، کره جنوبی، صدر نشین گروه D رقابت ها، به مصاف ایتالیا، تیم دوم گروه G رفت. ایتالیا در آن سال، با هدایت تراپاتونی، آمده بود تا پس از 20 سال آتزوری را به قهرمانی برسد. ایتالیایی که در دو جام جهانی قبلی، اسیر ضربات پنالتی شده بود و این بار با داشتن فوق ستاره هایی مانند مالدینی بزرگ، بوفون، توتی، دل پیرو و سایر بازیکنان، برای قهرمانی چهارم به جام آمده بود. در طرف مقابل اما کره جنوبی، تنها ششمین حضور خود در جام های جهانی را تجربه می کرد و صعود از مرحله گروهی، برای تیمی که تا پیش از آن موفق به این کار نشده بود، یک دست آورد بسیار بزرگ بود.
علیرغم اختلاف زیاد دو تیم از نظر قدرت و افتخار، یک عامل اما در رویارویی دو تیم و حضور در این مرحله مشترک بود. داور! در جام جهانی ای که بدترین داوری های دنیای فوتبال را به خود دید، در طرفی کره جنوبی، به لطف کارت های آنخل سانچز در آخرین دیدار گروه D موفق شد پرتغال 9 نفره را شکست دهد و راهی مرحله یک هشتم نهایی شود. این درحالی بود که اگر کره جنوبی به پرتغال می باخت، حتی امکان حذف این تیم وجود داشت، اما ظاهراً کسی در اینچئون علاقه ای به حذف کره جنوبی نداشت و نسل طلایی پرتغال که در جام بعدی به جمع چهار تیم رسید، در آن جام قربانی داوری شد. اما داوری های بد تنها در نتایج کره جنوبی تاثیر گذار نبودند، ایتالیایی هایی که بازی های تیم محبوبشان را در آن زمان نگاه می کردند، به خوبی به قدرت داور از همان ابتدای بازی ها واقف شدند. در دومین دیدار گروه G، درحالی که ایتالیا با شکست دادن اکوادور صدر نشین بود، در یک بازی عجیب و غریب، ایتالیا با نتیجه 2-1 در برابر کرواسی شکست خورد. این درحالی بود که ایتالیا علاوه بر تک گل ویری، دو گل دیگر را نیز وارد دروازه کرواسی کرد، اما به بهانه های مختلف، از جمله آفساید و خطا، گل های ایتالیا مورد قبول قرار نگرفت تا کار این تیم در گروه سخت شود. 5 روز بعد نیز ایتالیا در برابر مکزیک قرار گرفت و در آن بازی نیز اشتباهات داوری دست از سر ایتالیا برنداشتند. در همان بازی بود که توتی با یک ضربه چیپ دروازه مکزیک را باز کرد، اما باز هم کمک داور به اشتباه آفساید اعلام کرد و چه بسا، اگر گل دیرهنگام آلساندرو دل پیرو نبود، آتزوری در همان مرحله گروهی از جام کنار می رفت.
به هرحال اما دو تیم به هر شکلی که بود، در مرحله یک هشتم نهایی با یکدیگر رو به رو شدند. بازی در دیجئون برگزار می شد و پیش از بازی، هواداران کره جنوبی در توهمی خود ساخته، به دنبال تکرار پیروزی جام جهانی 1966 خود در برابر ایتالیا بودند، در طرف مقابل اما ایتالیای شاداب آن زمان که به جرئت یکی از محبوب ترین تیم های ملی در زمان خود بود، با قرعه ای آسان، به دنبال حضوری دیگر در جمع 8 تیم برتر جهان بود. صعودی که هیچگاه در آن جام محقق نشد و در نهایت، پیروزی ذلت بار کره جنوبی را در پی داشت.
در آن دیدار، بایرون مورنو، یکی از بدترین داوران تاریخ فوتبال، هرچه توانست به سود کره جنوبی سوت زد تا شاگردان گاس هیدینگ، برای اولین بار به عنوان یک تیم آسیایی راهی مرحله یک چهارم نهایی شوند. در آن بازی، هیچ کس دست زدن های سئول کی هیون و اشاره های سانگ چول برای اخراج توتی را فراموش نمی کند. دیداری که در آن، ایتالیا درحالی که از ابتدا تحت فشار تماشاگران کره ای و داور قرار داشت، خیلی زود در دقیقه 18 با گل مهاجم شماره 21، گلزن همیشگی خود، کریستین ویری به گل رسید. در ادامه و پس از گل ایتالیا اما، آنچه که جهان شاهد آن بود، فوتبال نبود؛ در زمین سبز دیجئون که به میدان جنگ تبدیل شده بود، توتی، دل پیرو، ویری و توماسی هدف ضربات کره ای ها قرار گرفته بودند. در صحنه هایی که همه به یاد دارند، بازیکنان کره با آرنج صورت دل پیرو را مورد هدف قرار دادند. چند دقیقه نگذشته بود که توتی پشت محوطه 18 قدم، درحالی که در موقعیت مسلم گلزنی قرار داشت، با یک خطا سخت متوقف شد، اما تنها صدایی که در آن زمان به صدا در نیامد، سوت داور بود. در ادامه و در حالی که کره همچنان عقب بود، روی یک حمله و در شلوغی محوطه جریمه، لی چون سو با ضربه محکمی به سر مالدینی، حرکت وحشیانه ای را انجام داد، حرکتی که از سوی داور نادیده گرفته شد. در صحنه ای دیگر، زامبروتا با یک تکل خشن از زمین بازی به بیرون پرت شد، اما باز هم صدایی از سوت نامقدس داور به صدا در نیامد. ظاهراً وعده های مسئولان کره ای، چنان داور را سست کرده بود که نای سوت زدن نداشت و بالاخره با تمام این اشتباهات داوری که جزئی از فوتبال نبودند، کره جنوبی موفق شد در دقیقه 88، توسط سئول کی هیون به گل برسد و بازی به وقت اضافه کشیده شود.
در وقت اضافه نیز اوضاع هیچ تغییری نکرد و ناداوری ها علیه ایتالیا ادامه داشت. برای نمونه، می توان به دو مورد از اشتباهات برجسته در وقت های اضافه اشاره کرد؛ اولین اشتباه در آفساید گیری کمک داور بود. در حالی که توماسی با یک فرار فوق العاده با لی وون جائه تک به تک شد و این دروازه بان را جا گذاشت، اما پرچم کمک داور مانع گلزنی ایتالیا شد. چند دقیقه بعد نیز فراچسکو توتی در صحنه ای آشکار با خطا در محوطه جریمه سرنگون شد، اما داور به جای اعلام پنالتی، توتی را به علت تمارض از زمین بازی اخراج کرد. در وقت های اضافه، شانس نیز با ایتالیا یار نبود و چندین فرصت خوب برای این تیم از دست رفت.
در نهایت اما، در حالی که 3 دقیقه به پایان بازی باقی مانده بود، گلی که باید به ثمر می رسید، توسط یونگ هوان به ثمر رسید تا تیم 12 نفره کره جنوبی به خوشحالی بپردازند و به مرحله یک چهارم نهایی صعود کنند. صعودی که بی شرمانه ترین صعود تاریخ در جام جهانی بود و پس از آن، دورهای افتخار با پرچم کره جنوبی و دست تکان دادن رهبر این کشور بود که بر داغ دل هواداران می افزود. در مرحله بعد نیز، اسپانیا قربانی بعدی چشم بادامی ها بود تا کره جنوبی ای که دو سال بعد توسط ایران در جام ملت های آسیا حذف شد، به جمع چهار تیم برتر دنیا راه پیدا کند!!
به هرحال به هر قیمتی که بود، کره جنوبی ایتالیا را شکست داد، اما هواداران فوتبال ضربه های تراپاتونی به شیشه نیمکت، خواهش های ویری، رذالت مسئولان فیفا و کره جنوبی و بایرون مورنویی که مانع قهرمانی احتمالی کاپیتان مالدینی شد را فراموش نمی کنند.
