طرفداری- در شرایطی که دوران بازی در فوتبال برخلاف گلف و شطرنج کوتاه هستند؛ افراد خوش شانس کمی هستند که در جدال بی پایان با افزایش سن و ثبات موفق می شوند برای دو دهه خود را در بالاترین کیفیت ممکن حفظ کنند. آن ها با سخت گرفتن به خود، فرم را حفظ می کنند و پاداشی به نام بزرگی در فوتبال به آن ها اعطا می شود. این مانیفستی است برای کسانی که می توانند تا 40 سالگی فوتبال بازی می کنند و تا آخرین ذره از توان خود را در راه این ورزش بگذارند. سایت فیفا این بار به سراغ حکمرانان بی چون و چرای فوتبال در این زمینه رفته است.
می توان از سپ مایر یاد کرد. دروازبانی که تا زور و شور جوانی باقی بود از میان تیرک های دروازه بایرن تکان نخورد. گربه آنتسینگ آمار باورنکردنی 442 بازی پیاپی برای بایرن مونیخ در بوندسلیگا را بین سال های 1966 تا 1979 دارد. او زمانی دستکش ها را آویخت که چهار بار لیگ، چهار جام حذفی و سه لیگ قهرمانان پیاپی را به دست آورد و دو بار بهترین بازیکن آلمان شد.
پس از مایر باید از یک اسطوره دیگر به نام فیل نیل یاد کرد. مدافع بزرگ و وفادار لیورپول در بالاترین سطح ممکن در طلایی ترین دوره یکی از موفق ترین باشگاه های فوتبال جهان در 417 بازی بین اکتبر 1976 تا سپتامبر 1983 به صورت پی در پی بازی کرد و در این مدت به عنوان بازیکن و کاپیتان 15 جام را بالای سر برد. فیل نیل به تنهایی بیش از تمام انگلستان، یعنی چهار بار به قهرمانی اروپا نائل شده است. "یک بار گونه ام در یک بازی شکست. اما تصمیم گرفتم با متخصصی که عاجزانه می خواست بازی نکنم مخالفت کنم و همین کار را کردم. با انگشت شکسته هم بازی کرده ام. اینطور بود که یک پایم سایز هشت و نیم باشد و دیگری سایز هفت داشت." تنها دلیلی که رکورد بازی های پی در پی او سرانجام از حرکت باز ایستاد مصدومیت وی در بازی مقابل منچستریونایتد بود که وی را برای سه بازی دور از میادین بود و پس از آن 127 بازی دیگر را بازی کرد.
رکورد 365 بازی پیاپی فیل نیل در لیگ سطح نخست فوتبال در انگلستان دست نیافتنی به نظر می رسد. با این حال بهترین رکورد بازی های پیاپی (در هر سطحی) در دست بازیکن انگلیسی دیگری است. باید از هارول بل مدافع ترانمرز راورز (تیم سوم شهر لیورپول) یاد کرد که توانست در 401 بازی در لیگ و 465 بازی در مجموع به صورت پی در پی بازی کند. بل در نخستین روزهای پس از اتمام جنگ جهانی نخستین بازی خود را برای این تیم انجام داد و تا سال 1955 در همان باشگاه حتی یک بازی را از دست نداد.
پس از این نام ها باید به سراغ برد فریدل رفت. دروازبان شاغل در لیگ انگلستان تا سال 2012 توانست رکورد 310 بازی پیاپی را در لیگ برتر بر جا بگذارد. او در 41 سالگی شاهد نخستین پیروزی تاتنهام پس از 34 سال در اولدترافورد مقابل منچستریونایتد بود. رکورد او برخلاف نفرات پیشین، شامل بازی در سه تیم مختلف در هشت فصل پیاپی می شد. او تعصب و عزم راسخ را دلیلی می داند که توانست به این شکل موفق عمل کند. "در تمام این هشت سال تنها دو بار نزدیک بود بازی ای را از دست بدهم." یک بار استخوان او تا آستانه شکستن پیش رفت اما خوش شانس بود که آن را از سر گذراند و یک بار در زمین یخ زده ایوود پارک تا آستانه کشیدگی عضله پیش رفت.
در فرانسه یک دروازبان رکوردی مشابه دارد. فابین کول دروازبان وفادار اوسر که تمام طول دوران ورزشی خود را در این باشگاه سپری کرده است در فاصله بین می 1998 تا دسامبر 2006 در 306 بازی پیاپی در دروازه تیمش قرار گرفت تا اسطوره ای بی بدیل برای این تیم فرانسوی باشد.
در اسپانیا و باشگاه دپورتیوو اسپانیول، دروازبانی به نام پدرو کاتالانو بین سال های 1986 تا نوامبر 1996 رکورد 333 بازی پیاپی را بر جا گذاشت. او این باشگاه را از دسته سوم، دوم تا دسته اول اسپانیا همراهی کرد و تنها یک کارت قرمز مقابل تلرز د کوردوبا وی را از ادامه روند باز داشت و مصدومیت بعدی وی به 30 هزار دقیقه بعد باز می گشت. زمانی که خوزه لوئیس چیلاورت دروازبان ولز سارسفیلد نخستین ضربه آزاد خود را به گل تبدیل کرد.
اگرچه روند بدون مصدومیت این افراد قابل ستایش بوده است، اما وقتی از ثبات در فوتبال صحبت می شود مگر می توان نامی از پائولو مالدینی افسانه ای نبرد. اگرچه او به دلیل مصدومیت های گاه گاه رکورد مسابقات باشگاهی پیاپی مشابهی ندارد؛ رکورد حداقل 35 بازی در لباس میلان در 14 سال پیاپی و حضور در تمام تورنومنت های ملی بین یورو 1988 تا جام جهانی 2002 و البته 23 بازی پیاپی در جام جهانی به عنوان یک رکورد چیزی است که باید به خاطر آن ها کلاه از سر برای ال کاپیتانو بر داریم. با این حال او در زمینه ملی بدشانس بود و تنها دو مدال نقره بر گردن آویخته است.
در دوره طلایی فوتبال لهستان و در جریان سه جام جهانی 1974، 78 و 82 دو بازیکن بودند که در 20 بازی و 1800 دقیقه به طور ثابت به میدان رفتند. ولادیسلاو زمودا و گرزگورز لاتواین دو بازیکن افسانه ای بودند. پل برایتنر یک بار در مورد تیم بزرگ لهستان در سال 1974 گفت: "ما همیشه می گویم که ما تیمی را شکست دادیم که از ما بهتر بود. ما بهترین تیمی را شکست دادیم که هرگز موفق به قهرمانی در جهان نشد. لهستان 1974 را می گویم". پس از آن ها همچنین باید از از سه هموطن برایتنر به نام های برتی فوگس، کارل هاینس رومنیگه و لوتار ماتیوس یاد کرد که سابقه 19 بازی پیاپی را در جام جهانی دارند.
