طرفدارى- ينس لمان دروازه بان آرسنال دست به كمر و با چهره اى اندوهيگن چشم هاى خود را به زمين دوخته بود، چون وى در مهار ضربه نه چندان خطرناك مهاجم تيم ويگان ناكام مانده و با دريافت اين گل، نتيجه بازى 2:1 به نفع تيم حريف تغيير يافته بود. نتيجه اى كه در صورت تداوم آن تا انتهاى بازى، آرسنال حضور در رقابت هاى ليگ قهرمانان فصل بعد را از دست مى داد، چون این رويارويى مقابل ويگان آخرين بازى آرسنال در فصل 2005/06 بود. اين ديدار البته آخرين ميزبانى آرسنال در استاديوم هايبورى نيز محسوب مى شد و به همين دليل پيروزى در آن براى وداعى موفقيت آميز و باشکوه با هايبورى براى هواداران آرسنال از اهميت خاصى برخوردار بود، چون قرار بود اين تيم از فصل جديد به استاديوم مدرن و تازه تاسيس امارات نقل مكان نمايد.
استاديوم هايبورى در شمال لندن به جزء دوران بسيار موفقيت آميز آرسنال در دهه سى ميلادى و هت تريك قهرمانى اين تيم در آن سال ها، همواره مكانى براى تجربه شكست ها در جام هاى گوناگون برای این تیم بوده است. هواداران اين تيم سال هاى بدون عنوان زيادى را در اين استاديوم تحمل كرده اند، در دهه هفتاد ميلادى ميلادى توپچى ها حتی در اين استاديوم فوتبال تخريبى و زشتى را از خود به نمايش مى گذاشتند. نيك هاربى نويسنده كتاب “Fever Pitch” در توصيف فضاى حاكم بر هايبورى نوشته است:"صورت هاى لرزان از عصبانيت، نا اميدى و نگرانى در هايبورى فراوان به چشم مى خورد، رنج بردن از شرايط تيم به نوعى سرگرمى هواداران تبدیل شده كه براى من موضوعى كاملا جديد و غريب است."
تاريخ تاسيس استاديوم هايبورى به سال 1913 باز مى گردد، در آن زمان شخصى به نام هنرى نوريس، از كالج الهيات سنت جان زمينى را به مساحت 21 هكتار براى آرسنال و تاسيس استاديوم جديد اجاره نمود. مكانى جديد براى بازى آرسنال بسيار لازم و ضرورى بود، چون محل بازى قبلى آنها واقع در جنوب شرقی لندن بسيار ناهموار و نامساعد و مملو از پستی و بلندی بود.
حال در شمال لندن آرسنال می بایست استادیومی جدید و اختصاصی داشته باشد، نوریس که به تازگی مدیریت باشگاه آرسنال را عهده دار شده بود در واقع مدیر آن زمان فولام، دیگر باشگاه لندنی نیز محسوب می شد و مایل بود دو باشگاه را در هم ادغام نماید و باشگاهی قدرتمند در پایتخت انگلیس تشکیل دهد. اما مجوز چنین کاری به نوریس اعطا نشد و وی مجبور شد بیشتر بر روی هر کدام از تیم ها به صورت جداگانه تمرکز نماید، بنابراین وی در محله هایبوری در شمال لندن، مقدمات ساخت استادیوم هایبوری برای آرسنال را فراهم نمود.
اما تا دهه سی میلادی زمان لازم بود تا این استادیوم به یکی از محبوب ترین استادیوم های فوتبال جزیره بدل گردد. در آن زمان هربرت چپمان که دو پست مربی گری و مدیریت در باشگاه آرسنال را به طور هم زمان بر عهده داشت، انقلابی در این تیم به وجود آورد. آرسنال در آن زمان عملکردی بسیار درخشان و موفقیت آمیز داشت. استادیوم محقر هایبوری نیز در همین دهه نوسازی و مدرنیزه شد و از لحاظ زیبایی شناسی خود را به سمبلی برای عاشقان فوتبال بدل نمود.
سکوهایی که تنها برای تماشای ایستاده بازی های آرسنال در این استادیوم در نظر گرفته شده بودند تا پیش از ممنوعیت به مکانی رویایی برای طبقه کارگر این باشگاه لندنی تبدیل شده بود و از طرفی سالن معروف به ماربل هال در تریبون شرقی استادیوم با تزئین و دکوری رویایی برای حضور هواداران متمول تر تیم طراحی شده بود. ورودی های استادیوم به خصوص پیش از بازی های بزرگ محلی برای تجمع دستفروشانی بود که در بازار سیاه بلیط های حضور در استادیوم را به جهانگردان فوتبال دوست می فروختند. تماشاگران و هواداران نوجوان محلی نیز از طریق کوچه ای باریک در نزدیک استادیوم خود را به سکوهای ایستاده می رساندند و بازی را به صورت مخفیانه و بدون پرداخت ورودی تماشا می کردند.
با گذشت زمان تغییرات ناخواسته ای نیز در هایبوری و سنت های موجود در آن به خصوص در اواخر قرن بیستم میلادی پدید آمد، دیگر خبری از دستفروشانی که با شعار „Make Money with Arsenal” قبل از هر دیدار در اطراف استادیوم هایبوری و حتی بین دو نیمه در بین تماشاگران اجناس مختلف را به فروش می رساندند نبود و پلیس لندن به شدت برای برقراری نظم بیشتر با فعالیت آنها مخالفت می نمود.
استادیوم هایبوری با ستون های قدرتمند فلزی خود که سقف شیروانی جایگاه تماشاگران را حمل می نمودند، به اثری رویایی از معماری زمان های دورتر بدل شده بود. آرسن ونگر سرمربی دو دهه اخیر آرسنال در خصوص هایبوری معتقد است:"من همیشه حس می کردم که در این استادیوم جو و روحی خاص حاکم است و این احساس را بسیار دوست داشتم چون واقعا باشگاه به مردم همان منطقه تعلق داشت".
به خاطر همین احساس تعلق بود که آرسنال در نهایت بیشتر بازی های حساس در هایبوری نظیر دیدار هفتم ماه می سال 2006 مقابل ویگان اتلتیک را به نفع خود خاتمه می داد و وجود چنین جوی سبب شده بود تا هواداران این تیم، برای استادیوم هایبوری نام مستعار و احساسی “The Home of Fooall”(خانه فوتبال) را در نظر گیرند.
