اختصاصی طرفداری- اگر لندن را 33 کیلومتر به سمت شمال شرق برانید، با شهری کوچک و نود هزار نفری مواجه می شوید که مرکز تجارت های کوچک ناحیه هرتفولدشایر است. واتفورد، دقیقا همان چیزی است که از یک شهر کوچک در انگلیس انتظار می رود. با وجود نزدیکی به پایتخت، این شهر از هیاهوی زندگی مدرن نسبتا دور است و مردم اغلب به کسب و کارهای نه چندان تجملی مشغول هستند.
اگر از دنبال کنندگان جدی فوتبال جزیره هستید، احتمالا حضور واتفورد در فصل 2000-1999 لیگ برتر را به یاد دارید. تیمی که با برد چلسی و لیورپول، نشان داد می تواند حرف هایی برای گفتن داشته باشد اما در ادامه لیگ، فقط 4 برد دیگر بدست آورد و خیلی سریع با سطح اول فوتبال خداحافظی کرد. در آن تیم تامی مونی، نوردین فوتر و راب پیج(ستاره سابق فوتبال ولز)، حضور داشتند و گراهام تیلور، سرمربی سابق تیم ملی انگلیس، هدایت واتفورد را برعهده داشت. در هر صورت، پسران طلایی نتوانستند به موفقیت خود ادامه دهند و تیلور هم با ناکامی در واتفورد، کم کم از دنیای فوتبال محو شد.
مطابق انتظار، این پایان خط نبود. در انگلیس مردم فوتبال را نفس می کشند و طرفداران واتفورد از این قاعده مستثنی نیستند. شروع دوران جدید واتفورد، با گراهام سیمپسون، مرد ثروتمند بریتانیایی آغاز شد. آنها پیش از این تحت مالکیت طرفدار متعصب خود، سر التون جان، خواننده و موزیسین بزرگ تاریخ موسیقی قرار داشتند و جان، هنوز تحت عنوان رئیس افتخاری باشگاه فعالیت می کند.
در فصل 07-2006، طرفداران فوتبال بار دیگر شاهد حضور زنبورهای سرخ بودند. این بار اوضاع بدتر پیش رفت. تیم با اینکه از حضور بازیکنانی همچون عامر بوعزه الجزایری، کریس پاول، تامی اسمیت و بن فاستر(دروازه بان سابق یونایتد) بهره می برد، در 22 بازی اول لیگ تنها یک بار در برابر میدلزبورو به پیروزی رسید. دوباره داستان چند سال قبل تکرار شد و این بار هم واتفورد زودتر از انتظار، سقوط خود را قطعی کرد. اگر چه باشگاه تحت هدایت ایدی بوثهوید(سرمربی کنونی تیم ملی جوانان انگلیس)، موفق شد در جام حذفی به نیمه نهایی برسد.
پس از بحران اقتصادی در اروپا که دامن بریتانیا را هم گرفت، بسیاری از باشگاه ها خیلی سریع به سرمایه گذاران خارجی فروخته شدند و سیمپسون پس از چند سال ناکامی، سرانجام باشگاه را برای فروش گذاشت. مسئله ورود نیروی خارجی برای شهری که فقط بیش از 11 درصد، آسیایی در خود می بیند، خیلی اتفاق پیچیده ای نبود و بالاخره پس از کش و قوس های فراوان، خانواده پوتزو که یکی از مشهور ترین خانواده های کشور ایتالیا محسوب می شوند، مالکیت باشگاه را در دست گرفتند.
انقلاب ایتالیایی واتفورد، خیلی سریع رخ داد. هدایت تیم به جانفرانکو زولا سپرده شد و پس از تکمیل مثلث اودینزه - گرانادا - واتفورد، بازیکنان زیادی بین سه باشگاه رد و بدل شدند. مانوئل آلمونیا، دروازه بان مشهور آرسنال به تیم اضافه شد و فرناندو فورستیری، ستاره تیم ملی جوانان ایتالیا از اودینزه راهی ویکریج رود شد. واتفورد در این فصل 77 امتیاز کسب کرد و به پلی آف صعود به لیگ برتر رسید اما در فینال، به کریستال پالاس باخت تا در گام آخر، ناکام بماند.
فصل دوم زولا در واتفورد، خیلی سریع به پایان رسید تا پوتزو ها، افکار جدیدی را در تیم جاری کنند. فصل سوم، یعنی فصل 15-2014، سرانجام همه چیز به نتیجه رسید. ارتش زرد تحت حمایت تماشاگرانش، لحظات سختی را پشت سر گذاشت اما در نهایت با شاهکار اسلاویسا یانکوویچ، هافبک سابق چلسی، آنها با نه پیروزی طی دو ماه گذشته، صعود خود را به لیگ برتر قطعی کردند. باید دید که آیا واتفورد می تواند طلسم شکنی کند و یا دوباره خیلی زود به دسته اول باز می گردد؟
ابعاد صعود واتفورد، تنها به بریتانیا محدود نمی شود. واتفورد حالا رنگ و بوی ایتالیایی به خود گرفته است. این باشگاه تحت ریاست جینو پوتزو، فرزند بزرگ خاندان اداره می شود(چیزی شبیه آندره آ آنیلی در یوونتوس). جدا از بازیکنان خوبی همچون ماتی ویدرا(مهاجم تیم ملی چک) و اودیون ایگلو(مهاجم تازه دعوت شده به تیم ملی نیجریه)، 6 بازیکن از لیست بازیکنان واتفورد، ایتالیایی هستند.
جانی موناری، گابریله آنجلا، فرناندو فورستیری، مارکو موتا، دیگو فابرینی و کریستین باتوکیو، شش نماینده فوتبال ایتالیا در واتفورد محسوب می شوند. تاریخ نشان می دهد که خانواده پوتزو به رشد بازیکنان ایتالیایی علاقه نشان می دهند و اگر روند اکیدا صعودی ورود بازیکنان ایتالیایی به واتفورد را در نظر بگیریم، انتظار می رود در فصل 16-2015، این باشگاه با 9 یا 10 ایتالیایی فصل را شروع کند.
حضور بازیکنانی که اکثرا در تیم های مهم سری آ حضور ندارند و حالا می توانند در یکی از بهترین لیگ های فوتبال را بازی کنند(اگر نگوییم بهترین)، مطمئنا خبر خوبی برای فوتبال ایتالیا خواهد بود. از طرفی واتفورد می تواند به پایگاه ستارگان جوانی تبدیل شود که در سری آ ی امروز، کمتر مورد توجه قرار می گیرند. در هر صورت، احتمالا از فصل آینده طرفداران فوتبال ایتالیا، بهانه خوبی برای دنبال کردن و حمایت از نتایج واتفورد در لیگ برتر دارند.
