طرفداری - به نظر شما موقفیت در فوتبال به چه معنی است؟ مسلما اولین پاسخی که به ذهن هر طرفدار این ورزش به صنعت تبدیل شده می رسد تعداد جام ها و عناوین قهرمانی است. باشگاهی اگر چند سالی را بدون رسیدن به این عنوان ها پشت سر بگذارد، ناکام تلقی خواهد شد و حتی ممکن است همچون تیم های میلانی در این سال ها به بحران و فروش ستارگان خود نیز دچار شود. اما سوال این جا است که آیا رسیدن به این جام ها تنها ملاک ارزیابی موفقیت یک باشگاه ورزشی است؟
در سال های اخیر یوونتوس را به درستی موفق ترین باشگاه ایتالیایی می دانند. بیانکونری ها به همراه آنتونیو کونته به آسانی سه اسکودتو پیاپی را به دست آورده، یک فصل بدون شکست را پشت سر گذاشته،رکورد امتیازات این رقابت ها را جا به جا کرده و با مکس آلگری در مسیر رسیدن به چهارمین عنوان قهرمانی خود هستند،
قهرمانی های پیاپی یوونتوس در رقابت های سری آ
اما با نگاهی به گذشته می توان مثال هایی غیر از این هم یافت. کیه وو ورونا در اوایل قرن 21 با هدایت لوئیجی دل نری به رقابت های سری آ رسید. آن ها برای اولین بار در فصل 2001/02 به سطح اول فوتبال ایتالیا رسیدند و با عملکردی فراتر از حد انتظار خود را به یکی از باشگاه های قدرتمند آن سال ها تبدیل کرده و در این مدت فقط یک فصل ( 2006/07) در رقابت های سری آ غایب بودند و حالا پس از گذشته نزدیک به 15 سال از آن دوران از تیمی کوچک به یکی از ارکان ثابت فوتبال ایتالیا تبدیل شده اند.
مشابه چنین اتفاقی در سال های اخیر برای ساسولو به وقوع پیوسته اند. باشگاه کوچک که به همراه اودینزه و یوونتوس تنها تیم هایی در سری آ هستند که استادیوم متعلق به خود را دارند. استادیوم مائپی با ظرفیت 20084 نفر که در سال 1995 ساخته شده و پس از بازسازی در ماه مارس سال 2012 با راه یافتن ساسولو به رقابت های سری آ توسط جورجیو اسکوئینزی مالک این باشگاه خریداری شد تا از آن پس به صورت کامل در اختیار نرووردی ها قرار بگیرد.
ورودی استادیوم اختصاصی باشگاه ساسولو
علاوه بر این امکانات مهم ترین نکته در جلب توجه کارشناسان و هواداران فوتبال ایتالیا به این تیم اعتماد به بازیکنان جوان ایتالیایی است. در ترکیب شاگردان دی فرانچسکو یازده بازیکن ابتدایی و ثابت تماما ایتالیایی هستند و در جمع 23 بازیکن این تیم برای فصل 2014/15 تنها 5 بازیکن خارجی دیده می شود. اتفاقی که می توان به آن لقب درّ نایاب این روزهای فوتبال ایتالیا را داد که فقدان آن صدای آریگو ساکی، فابیو کاپلو و آنتونیو کونته را نیز درآورده است.
بیایید نگاهی دقیق تر به این معضل جدی فوتبال ایتالیا در سال ها بیندازیم. اعداد و ارقام هیچگاه دروغ نمی گویند. بر اساس تحقیقی که در هفته های اخیر توسط Cies Football Observatory منتشر شد، آمده است که 54.8 درصد بازیکنان حاضر در رقابت های سری آ غیر ایتالیایی هستند. بیش تر از هر کشور دیگری. حال سوالی که مطرح می شود این است که با وجود این همه غیر ایتالیایی جای بازیکنان جوان برای کسب تجربه در این رقابت ها کجا است؟ بله. رقابت های سری ب! رقابت های سری ب در سال های اخیر تبدیل به محل رشد و پرورش بازیکنان ایتالیایی شده که البته هیچگاه فرصت درخشش در رقابت های سری آ را پیدا نکرده اند.
این در حالی است که در سایر کشور های مدعی نظیر اسپانیا و آلمان بازیکنانی نظیر ایسکو، ماریو گوتزه و تیاگو آلکانتارا در اوج جوانی و 21 سالگی در بهترین باشگاه های این کشور ها مشغول بازی اند. اما در ایتالیا چه؟ متئو بیانکتی کاپیتان تیم زیر 21 ساله های ایتالیا در این فصل تنها در 5 دقیقه برای تیم فوتبال امپولی به میدان رفته و هنگامی که از لوئیجی دی بیاجو سرمربی سرشناس تیم زیر 21 ساله های ایتالیا پیرامون وی پرسیدند این گونه پاسخ گفت: به نظرتان بهتر نیست که او به رقابت های سری ب برود تا به صورت منظم و هر هفته به میدان برود؟ باید قبول کنیم که اوضاع کنونی جوانان مان مناسب نیست. باشگاه های بزرگ و تیم های حاضر در رقابت های سری آ توجه و اعتقادی به بازیکنان جوان نداشته و برای همین گمان می کنم که به زودی فوتبال این کشور هزینه این بی توجهی ها را خواهد داد.
گلزنی ماریو گوتسه جوان در فینال رقابت های جام جهانی 2014
حال سوال بزرگ این است که علت این بی توجهی ها توسط باشگاه ها به بازیکنان جوان چیست؟ پاسخ اول بدون شک ارزان بودن و البته قانع بودن بازیکنان خارجی علی الخصوص آفریقایی است، اما مشکل فراتر از این صحبت ها است. بحران اقتصادی کشور و به تبع آن فوتبال ایتالیا در این سال ها باعث شده که باشگاه ها به جای برنامه ریزی بلند مدت نتیجه گرا شده و همه تلاش خود را معطوف به فرار از سقوط و البته رسیدن به سهمیه حضور در رقابت های اروپایی کنند تا از ورشکستگی خود که در دهه قبل به سر تیم های قدیمی و ریشه داری همچون ناپولی و فیورنتینا آمده و این روزها نیز پارمای قدرتمند را تا مرز انحلال پیش برده، فرار کنند.. طبعا در مقایسه با این مسائل پرورش و اعتماد به بازیکنان جوان در اولیت های انتهایی قرار گرفته و به خطر افتادن امنیت شغلی مربیان به علت این نتیجه گرایی، آن ها را نیز به استفاده از بازیکنان های امتحان پس داده نظیر لوکا تونی، آمائوری، رودریگو پالاسیو، مارکو بوریلو و .. سوق می دهد.
اوج این اتفاق در این سال ها برای مارکو وراتی به وقوع پیوست. پیرلو آینده فوتبال ایتالیا در سال 2012 در آستانه پیوستن به ناپولی قرار داشت، اما والتر ماتزاری سرمربی وقت این تیم وی را برای حضور در رقابت های سری آ بی تجربه و جوان دانست و به او اعلام کرد که خواهان قرض دادن او به تیم فوتبال پسکارا است. وراتی این پیشنهاد را علی رقم تواقفات انجام شده نپذیرفت. سرانجام چه شد؟ کارلو آنچلوتی کاربلد از سوی غول فرانسوی فوتبال اروپا وی را به پاریس برد و با اطمینان به وی او را که حالا در 22 سالگی یه سر می برد به یکی از برترین هافبک های فوتبال اروپا تبدیل کرد. رخدادی که در صورت پیوستن وی به ناپولی و قرض داده شدن به پسکارا همچون بسیاری از بازیکنان جوان این روزها که در مالکیت چند تیم قرار گرفته اند، در خوشبینانه ترین حالت برای چند سالی به تاخیر می افتاد.
گلزنی مارکو وراتی جوان در لیگ قهرمانان اروپا و مسابقه برابر بارسلونا
به ساسولو بازگردیم. در بالا اشاره کردیم که هر یازده بازیکن ثابت این تیم در اکثر مسابقات برخلاف سایر تیم ها ایتالیایی هستند. حال می خواهیم با نگاهی عمیق تر به بررسی عملکرد سیمونه زاتزا، دومنیکو برابردی و نیکولا سانسونه بپردازیم. مثلث جوان، ایتالیایی و آینده دار این تیم که به تنهایی بار خط حمله نرووردی ها را تا بدین جای فصل بردوش کشیده اند.
سیمونه زاتزا. یک مهاجم 23 ساله که در نگاه اول همگان را به یاد کریستین ویری می اندازد. مهاجمی مرکزی و با فیزیک بدنی بالا، قدرت تمام کنندگی فوق العاده و از همه مهم تر جایگیری های عالی در خط دفاعی حریفان. او در این فصل علاوه بر باز کردن دروازه جی جی بوفون در دیدار برابر میلان یک گل استثنایی از زاویه بسته به ثمر رساند تا قدرت تمام کنندگی بالایش را به رخ همگان و از جمله آنتونیو کونته بکشد. نمایش هایی که باعث شده در ماه های اخیر به مهاجم ثابت تیم ملی ایتالیا تبدیل شود و در چهار مسابقه با پیراهن شماره هفت آلساندرو دل پیرو برای این تیم به میدان برود. البته که این هنوز آغاز راه زاتزا جوان است و با توجه به قراردادش با باشگاه یوونتوس و در صورت اعتماد سران این باشگاه به وی به نظر می رسد که آینده خط حمله بیانکونری ها را به همراه دومنیکو براردی در اختیار خود خواهد گرفت.
دعوت سیمونه زاتزا به تیم ملی ایتالیا
صحبت از دومنیکو براردی شد. جوان اول فوتبال ایتالیا در فصل گذشته که توانست با به ثمر رساندن چهار گل برابر تیم فوتبال آ ث میلان و تبدیل شدن به اولین بازیکنی که دروازه این تیم قدرتمند را در یک مسابقه چهار بار باز کرده است نام خود را بر سر زبان ها اندازد. ستاره ای که در فصل گذشته در 29 بازی 16 گل برای ساسولو تازه وارد به ثمر رساند و حتی توسط چزاره پراندلی در مقاطعی به تیم ملی نیز تبدیل شد.
در این فصل البته با به اوج رسیدن زاتزا او نتوانسته همچون فصل پیش گلزنی کند، اما در کنار 7 گل زده خود در این فصل، بازی در کناره ها را تجربه کرده و همچین با ارسال 6 پاس گل که چهار پاس آن برای زاتزا بوده نشان داده که به بازیکن پخته و کامل تری تبدیل شده است.
آمار موقعیت های خلق شده توسط براردی تا بدین جای فصل
ضلع سوم این مثلث که البته از دو بازیکن دیگر گمنام تر است، نیکولا سانسونه نام دارد. وینگر چپ 23 ساله شاگردان دی فرانچسکیو که نقش اصلی سازندگی در خط حمله تیم را بر عهده دارد و علاوه بر آن همچون صحنه گل اول ساسولو در جریان پیروزی 3-1 این تیم برابر اینترمیلان نشان داده که از شم گلزنی بالایی نیز برخوردار است. سانسونه سابق بازی در تیم ملی زیر 17 ساله ها و زیر 21 سال های ایتالیا را دارا است و به نظر می رسد که این وینگر متولد شهر مونیخ آلمان به زودی و با ادامه این روند آمادگی، بازی در تیم ملی بزرگسالان ایتالیا را نیز تجربه خواهد کرد.
اما حضور این سه ستاره در خط حمله پایان داستان استعداد های ایتالیایی ساسولو نیست. دی فرانچسکو از حالا و در صورت جدایی قریب الوقوع ستارگان خود و پیوستن شان به باشگاهی بزرگ تر نظیر یوونتوس می تواند بر روی استعداد هایی نظیر ساموئله لونگو، مانوئل پوچیرالی و فدرکو برناردسکی حساب وا کرده و همچون این فصل با خیالی راحت و فاصله مطمئن با منطقه سقوط به پرورش استعدادهای فوتبال ایتالیا ادامه دهد.
خوشحالی نیکولا سانسونه پس از گلزنی برابر اینترمیلان
در پایان و برای جمع بندی می توان به این نکته اشاره کرد که باشگاه ساسولو با برنامه ریزی و البته اعتماد به جوانان فوتبال ایتالیا نشان داده در این روزهای پر تلاطم و با وجود مشکلات اقتصادی می توان به تیم ملی ایتالیا کمک کرد، به حضور مطمئن در رقابت های سری آ ادامه داد. با فروش احتمالی آن ها از نظر اقتصادی تیم را تقویت کرد و از همه مهم تر بر صحبت های این روزهای رسانه ها مبنی بر فقدان استعداد در کشوری که مهد تولد فوق ستاره ها و اسطورهای تاریخ دنیای فوتبال بوده خط بطلان پررنگی کشید.
با استفاده از مطلب Matthew Amalfitano منتشر شده در وب سایت Squawka.com
