مقدمه مترجم: عربستان سعودی دوباره می تواند به یکی از قطب های فوتبال آسیا تبدیل شود. شاهین های سبز، در فصل تابستان شانس این را دارند که پس از ۱۲ سال دوباره به جام جهانی صعود کنند. به همین مناسبت، بر آن شدیم که یکی از ترجمه های قبلی سایت را بازنشر کنیم.
طرفداری- زمانی که یک مرد نزدیک به 56 سال سن، برای اولین بار در توئیتر حساب باز می کند، کسی انتظار ندارد که در کمتر از دو ساعت، 214 هزار دنبال کننده پیدا کند اما این دقیقا اتفاقی است که در سپتامبر 2014 برای ماجد عبدالله عربستانی رخ داد. این مسئله به زندگی گذشته وی اشاره دارد. دورانی که برای او شهرت و شاید بخت و اقبال به همراه داشت. برای سپاهِ دنبال کنندگان آنلاین، ماجد، حقیقتا جواهری عرب محسوب می شود.
او در توئیتر به هوادارانش گفت که از اینکه از طریق شبکه های اجتماعی با آنها در ارتباط است، خوشحال است. با وجود حضور مجازی جدید، ارتباط ماجد عبدالله با عموم از سال 1998 که فوتبال را کنار گذاشت، هرگز کم نشده است.
متولد اول نوامبر 1958 در ناحیه البغدادیه از بندر قرمز شهر جده(دومین شهر بزرگ عربستان)، از همان دوران طفولیت در فوتبال غوطه ور بود. پدر وی، احمد عبدالله، مربی قابل احترامی بود. احمد پس از قبول هدایت یکی از جدیدترین تیم های کشور، النصر، خانواده اش را به شهر ریاض(پایتخت عربستان) منتقل کرد. این اتفاق کمتر توسط مالک باشگاه، عبدالرحمان (یکی از 115 بچه پادشاه) به فال نیک گرفته شد اما بعدها دستاورد بسیار بزرگی داشت.
ماجد خیلی سریع با محیط اطرافش در تیم جوانانِ الاتفاق، خو گرفت. با وجود اینکه در ابتدا در پست دروازه بانی بازی می کرد، غیبت یکی از هم تیمی ها نه تنها باعث تغییر پست وی شد، بلکه در نهایت تغییری عظیم در تاریخ فوتبال عربستان به وجود آورد. به ثمر رساندن گل های زیاد، برای او طبیعی به نظر می رسید و پاهای وی توجه شاهزاده عبدالرحمان و لیوبیشا بروچیچ، سرمربی وقت النصر را به خود جلب کرد. او یک روز سرزده به تمرینات تیم ماجد آمد و تلاش کرد وی را به انتقال به باشگاهی متقاعد کند که زمانی پدرش هدایت آن را بر عهده داشت. امری که در آن موفق بود.
پانزده ماه پس از اولین مواجهه با بروچیچ و تنها در سن هفده سالگی، در ژانویه 1977، ماجد اولین بازی اش را در برابر الشباب انجام داد و اولین گل وی چند ماه پس از آن مسابقه در برابر تیم ساکن در مکه، الوحده، بدست آمد. این بازیکن آماده، علاقه ای به توقف نداشت و تا پایان فصل توانست جایگاه و پیراهن شماره 9 النصر را که پیش از این در اختیار محمد سعد الابدالی بود در اختیار بگیرد و برای چیزی در حدود بیست سال، آن را نگه دارد. ماجد عبدالله در بین سال های 1977 تا 1983، در 96 بازی باشگاهی، 116 گل به ثمر رساند و چهار بار عنوان آقای گلی لیگ را بدست آورد.
او همچنین به تیم ملی عربستان راه پیدا کرد و خیلی زود توانست به بازیکن کلیدی کشورش تبدیل شود. عبدالله در سال 1979 در فاصله بیست ماه، در دو بازی به عراق و اندونزی، ده گل زد. پس از موفقیت های پیاپی در لیگ و جام حذفی با النصر، ماجد فصل 84-193 را به طور کامل با تیم ملی گذراند. عربستان سعودی در آن سال موفق شد به مسابقات فوتبال المپیک تابستانی در لس آنجلس صعود کند. وی، آقای گل دور مقدماتی صعود به تورنمنت شد و با وجود سه شکست عربستان در برابر آلمان غربی(با دو ستاره قهرمان جهان در آینده یعنی آندریاس برمه و گیدو بوخوالد)، مراکش(تیمی که دو سال بعد به جام جهانی صعود کرد.) و برزیل(که با ستارگانی همچون دونگا و مائورو گالوائو، نایب قهرمان المپیک شد.)، ماجد تنها گل عربستان در این مسابقات را در ورزشگاه رز بول پاسادینا، به برزیل زد.
عملکرد خوب ماجد عبدالله تحت تاثیر ناکامی قابل انتظار عربستان در المپیک 84 لس آنجلس، خیلی به چشم نیامد. اگر چه گل های این بازیکن در مرحله مقدماتی جام ملت های آسیای 1984 که سنگاپور میزبان آن بود، ادامه یافت و عبدالله به طور پیاپی در برابر سریلانکا و عمان هت تریک کرد تا به رکورد بیست و هشت گل ملی برسد. در یک ماه طلایی و در زمانی که بازی های تیم ملی عربستان در شهر جده، محل تولدش برگزار می شد، وق موفق شد در 6 بازی، 10 گل به ثمر برساند. حالا این مهاجم 188 سانتری متری با مدل موی خاص خود، در سن 26 سالگی به اوج فوتبالش رسیده بود. سرعتی فریبنده، قدرتی که هر مدافعی را متوقف می کرد و کنترلی جادویی بر توپ از خصوصیات ماجد بود، حتی زودتر از مهاجم مشهور تیم ملی نیجریه، نوانکو کانو.
جام ملت های آسیا 84، با تساوی 1-1 در برابر کره جنوبی آغاز شد. جایی که ماجد عبدالله گل تساوی تیمش را در دقیقه 90 بازی زد. او بعد ها در مرحله نیمه نهایی در ضربات پنالتی، دروازه ایران را باز کرد. وی تا فینال به هیچ چیز دیگری فکر نمی کرد. در دیدار پایانی، چینی ها که در بازی اول خود در مرحله گروهی به ایران باخته بودند، با کمی دشواری به فینال رسیده بودند و انتظار عربستان را می کشیدند. اگرچه آنها قادر به کنترل سعودی نبودند. حرکت انفرادی فوق العاده ماجد عبدالله در نیمه دوم بر روی زمین لغزنده ورزشگاه سنگاپور (دوی سرعت روبرتو باجو و گلش به جمهوری چک در جام جهانی 90 ایتالیا را تصور کنید.)، اختلاف را دو برابر کرد و در نهایت عربستان را به قهرمانی رساند. دوازده ماه فوق العاده در پیراهن سفید و سبز، برای او عنوان بهترین بازیکن سال آسیا را به ارمغان آورد.ماجد عبدالله در سال های 85 و 86 هم بهترین بازیکن آسیا شد تا افتخاراتش را با النصر تکمیل کند.
فقط تیم های خاور میانه یا آسیایی نبودند که با قابلیت های ماجد عبدالله آشنا شدند. مطمئنا سال 1988، سالی فراموش نشدنی برای وی بود. اسکاتلند قدرتمند (2-2)، آرژانتین قهرمان جهان بدون مارادونا (2-2)، روماریو و برزیل (1-4) و انگلیس بابی رابسون (1-1)، همگی در برابر ستاره عربستان، به مشکلات خاصی خوردند. تمام این بازی ها برای آمادگی هر چه بیشتر در جهت دفاع از عنوان قهرمانی در جام ملت های آسیای 88 بود. تورنمنتی که در قطر برگزار می شد. ماجد به مانند یک رهبر در تیم ملی عربستان، با اعتماد به نفس معمول خود وارد تورنمنت شد اما تا نیمه نهایی رقابت ها نتوانست گلزنی کند. بار دیگر جدال با ایران و این بار 90 دقیقه کافی بود. ضربه سر جادویی عبدالله، بار دیگر روحیه ایرانیان را به هم ریخت. کاپ در عربستان باقی ماند زیرا این تیم در فینال و در ضربات پنالتی کره جنوبی را شکست داد. ماجد در پایان سال دوباره نامزد بهترین بازیکن سال آسیا شد اما این بار در رتبه سوم به کارش پایان داد.
در حالی که عبدالله سه بار بهترین بازیکن سال آسیا شده بود و عناوین زیادی را با النصر فتح کرد، با ورود به دهه نود و مصدومیت های پیاپی، خورشید دوران بازیگری ماجد هم رو به غروب بود. شاید آخرین صحنه درخشان عبدالله را در جام جهانی 1994 در ایالات متحده آمریکا شاهد بودیم. او با زدن گل در بازی دوستانه پیش از تورنمنت در برابر ترینیداد و توباگو، برای اولین جام جهانی تاریخ عربستان، خود را گرم می کرد. (آخرین گل و در واقع 71 امین گل ملی او در مرحله مقدماتی در برابر کویت به ثمر رسید.)
اولین دیدار عربستان در برابر هلند بود، یکی از قوی ترین تیم های تورنمنت که با تعداد زیادی از جوانان با استعداد آژاکس از جمله ریکارد، کومان، برگکمپ، برادران دی بوئر و ... به مسابقات آمده بود. سعودی ها با کاپیتانی ماجد، بر خلاف انتظار از حریف پیش افتادند اما در نهایت هلند با گل دقیقه 86 گاستون تائومنت، به پیروزی خفیفی در واشینگتن رسید.
پاهای ماجد 35 ساله، وی را از دیدار دوم در برابر مراکش دور کرد اما هم تیمی هایش با روحیه ای که از نمایش مقابل هلند گرفته بودند، با برد 2-1 مراکش، سناریو احتمالی صعود را نوشتند. اگر چه وظیفه آنها در سومین بازی، سخت ترین کار ممکن بود: شکست بلژیک فوق العاده و بدون باخت در هوای گرم واشینگتن!
عربستانی هایی که با شرایط آب و هوا غریبه نبودند، ناگهان به خود آمدند. دریبل های مقهور کننده سعید العویران و گل وی، نامش را در تاریخ جام جهانی جاودانه کرد و خیلی زود وی را به عنوان پسر طلایی، ارتقا بخشید. آن هم دقیقا در روزی که افسانه ماجد عبدالله در بین دو نیمه، به پایان رسید. جواهر عرب در دیدار مرحله دوم در برابر سوئد، از روی نیمکت ذخیره ها بازی را دنبال کرد.
هنوز چهار سال تا زمانی که ماجد کفش هایش رادر سن 40 سالگی آویخت، باقی مانده بود و او برای اثبات دوران افسانه ای اش، رکوردهای خارق العاده ای را از خود بر جای گذاشت: 260 گل در 240 بازی برای النصر، 71 گل ملی در 116 بازی، چهار قهرمانی در لیگ عربستان، چهار جام حذفی، 2 قهرمانی در جام ملت های آسیا و سه بار کسب عنوان مرد سال فوتبال آسیا.
ماجد در فصل 98-1997، تیمش را به قهرمانی در جام قهرمانان آسیا رساند، عنوانی که توانست النصر را به جام باشگاه های جهان در سال 2000 برساند-تورنمنتی که منچستر یونایتد به خاطر شرکت در آن، از حضور در جام حذفی انگلیس انصراف داد- النصر به موفقیت خاصی در سائوپائولو نرسید اما اولین رقیبش در این تورنمنت، رئال مادرید بود. تیمی که بعدها در بازی نمادینی که باشگاه در سال 2008 برای ماجد عبدالله برگزار کرد، در برابر النصر قرار گرفت.
هفتاد هزار تماشاگر در ورزشگاه کینگ فهد شهر ریاض گرد هم آمده بودند تا تسلیم شدن ستارگان رئال مادرید در برابر باشگاه خودی را ببینند. آرین روبن گل اول بازی را به ثمر رساند اما چهار گل از تیم عربی باعث شد تا بعد از ظهر محبوب ترین و پر افتخار ترین بازیکن عربستان، جذاب تر شود.
شاید نام ماجد عبدالله مثل سایر مهاجمان دهه هشتاد فوتبال جهان، به شهرت نرسیده باشد اما کافیست اسم وی را نزد یکی از اهالی عربستان صدا بزنید تا هیجان زده شدنش را ببینید. حالا 360 هزار نفر در توئیتر، دنبال کننده تک تک کلمات آنلاین او هستند.
به قلم مارک گلدفری، ستون نویس مجله ورلد ساکر