علی امیری‌فر<p style="text-align: justify;">به گازش از شونه ی باکال. از همون گل مسخره ش به استوک. به منچستر و آتیشی که تو دفاعشون راه انداخت. همون روزی که درک هت تریک کرد. به شیرجت تو حلق مویس و اون هوادارای رو سکوها که انگشتاشونو بالا گرفته بودن. از حرص. از عجز. از گریه هاش تو بغل جرارد بعد از اون شب تنگ و گه سلهرست. به همه اون عاشقانه هاش تو مصاحبه با سایت رسمی و دلم میخاد برم هاش وقتی با آ اس و مارکا حرف میزد. به اون گازش از کیلینی و ایووانوویچ . به همه ی روزای بغض دعواش با اورا و خوندن اون 115 صفحه گزارش لعنتی اتحادیه. تا همین دلبریاش تو بارسا. که ندونی چی داشت که تورس و اوون و میرلس نداشتن. ولی محبوبه. بدتر از ژابی. مثه ماکا. عاشقانه تر از اون حتا. حتا اگه بگن نابود شدیم بعدش. مگه میشه دوسش نداشت؟ مگه میشه دوسش نداشت. </p>
