درباره ما و فوتبال

لعنت به هرچه وابستگی است

علیرضا ارژنگ زاده 10/15/2014 - 21:15 مشاهده پروفایل

5,971 مشاهده / 20 دیدگاه

یک وقتی فوتبال اتفاق عام المنفعه تری بود. یعنی که می توانست پای تلویزیون میخ کوبمان کند. پایمان را بکشد توی استادیوم های بدساخت و بدریخت قدیمی. به مقابله با آفتاب که خشن ترین مهاجم طبیعی برای هر تماشاگر سکونشینی به شمار می رفت. به مقابله با سرما، تشنگی، گرسنگی و همه چیزهای بدی که می تواند برای یک جمعیت چند ده هزارنفری در گوشه ای از شهر اتفاق بیفتد. با این حال پای فوتبال دیدن و استادیوم رفتن هیچ وقت نمی لرزید. خیلی وقت ها پیش می آمد بازی هایی که از همان اول کار معلوم می شد به زحمت می افتی، دستت حسابی خالی بود، می نشستی پای مبارزه ای که می دانستی تیمت بیهوده می کوشد. می دانستی کم می آورد. می دانستی راهش ‌‌‌‌همین جا تمام می شود اما باز هم می نشستی. در نگاه اول به نظر کار چندان آسانی نمی رسد. اینکه آدم بیاید آرامشش را وسط میز از پیش باخته ای گرو بگذارد، آن هم وقتی که لزوما ناچار نیست. شاید بعدا بشود نتیجه نهایی را چک کرد، یک گزارش چند خطی در روزنامه خواند و بابت شکست - که اتفاق افتاده - به اندازه همان چند دقیقه به فکر فرو رفت. اما شور و علاقه بیش از این ها بود.

می نشستی پای بازی. از سوت آغاز تا سوت پایان. کنار تیمت می ماندی. دلهره و تردید را همان طور که واقعا بود حس می کردی. دعا می کردی. نفرین می کردی. نفس نگه می داشتی تا شاید ثانیه شمار یک جوری عقب بیاید. یک جوری سریع تر بتازد. توپ های زیادی روی دروازه ات می ریختند و می دانستی سرآخر یکی رد می شود و رد هم می شد. پای تمام این ها می ماندی تا مگر یک جایی وسط قلعه ای که سقوط می کند جایی برای خودت پیدا کنی. کنار بازیکنانی که دوستشان داشتی. می دانستی برای تو - و هزاران نفر شبیه تو - رفته اند. برای تو دویده اند و شکست هم اگر خورده اند حتما بخشیده خواهند شد. یک وقت هایی هم می شد که باید جواب پس می دادی. جواب همان هایی را که خارج دایره بودند. خارج همه چیز. می گفتند پسر - و در بعضی خانواده ها احتمالا دختر - تو که آدم تیزهوشی هستی. چرا اعصابت را می گذاری پای این بازنده ها؟ کجای زندگی ات ریچ کیدزطور زندگی کردی که حالا با چنین نمایش نامه های غم انگیزی می خواهی به خودت حساب پس بدهی؟ چرا نمی روی پشت یک تیمی که همیشه برنده باشد؟ خب این سوال را هرکسی می توانست بپرسد. عمده موارد هم حق داشتند. مشکلات کوچک و بزرگ خودمان آن قدر مزاحم بودند که بشود این یک قلم بدبختی خودخواسته را یک جوری عقب زد. برای آن ها که می پرسیدند سوال چندان پراهمیتی نبود. پاسخ روشنی هم داشت. راضی اگر نمی شدیم - که همیشه هم همین طور بود - می گذاشتند پای عقل پاره سنگ برده مان.

برای ما ولی زمین تا آسمان فرق داشت. شاید بشود گفت مهم ترین سوال دنیا بود. هیچ وقت پاسخ قطعی نداشت. احتمالا یک روز بعد از ظهر تصمیمان را گرفته بودیم و قرار هم نبود به این زودی ها پشیمان بشویم. توی دلمان می گفتیم هی فلانی، تو که هیچ چیز حالی ات نمی شود لااقل چفت دهانت را بگذار. حتما بیشتر حالی مان می شد. می دانستیم که منیفست آدرنالیسم برای فوتبال همین قدر خشک و بی رحم است. باید شکست بخوری. هفته به هفته. ماه به ماه. فصل به فصل. آن قدر دلهره، تردید و ترس را تجربه کنی تا آبدیده شوی برای رستگاری. برای هدیه ای که فوتبال دیر یا زود به دستت می رساند. برای تسلی همه زخم هایی که خودت انتخابشان کرده بودی. خب حالا زمانه خیلی عوض شده. وضع سلامت فوتبال دیگر آن قدرها تعریفی ندارد. کی روش را که فاکتور بگیریم از فوتبال خودمان هیچ چیز قابل دفاعی باقی نمی ماند. شنبه و یک شنبه های آن طرفی ها هم دیگر مثل قدیم متواضع و فروتن نیستند. به آن ها هم نمی شود با تمام وجود اعتماد کرد. یک جوری آن قدر رونق گرفته اند که از رونق افتاده اند. پوند و دلارهای سرریز نفتی تیم های معدودی را حسابی برق انداخته و تیم های بسیاری را - که حکما تیم ما هم باید یکی از آن ها باشد - از رنگ برده. این دقیقا همان نقطه ایست که باید کم بیاورید. باید چشمتان را باز کنید ببینید که این همه سال فوتبال نشینی چقدر برایتان خرج برداشته و سرآخر چه هدیه ای نصیبتان شده. چشمتان را باز می کنید و می بینید ورای تماشای این زمین های سبز و این آدم های رنگارنگ کارهای زیاد بیشتری برای لذت بردن بلد نیستید. سرتان را برمی گردانید، تاریخ بیست و چند ساله عمرتان پشت سرتان رژه می رود، یک قدری می لرزید، یک قدری امیدوار می مانید و یک قدری هم سکوت می کنید، به نظر من که لعنت به هرچه وابستگی است، این طور نیست؟

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻

دسته‌بندی:

دیدگاه‌ها (20 دیدگاه)

مشاهده 0 دیدگاه جدید

ONCE A MADRIDSTA

چه امتحانایی که شبش پای فوتبال کتاب به دست ننشستیم.فوق العاده بود.لعنت به هرچی وابستگی ...لعنت...

esun ka

دوست عزیزم مقالت خیلی بهتر از پیشبینیهاته:)

مهرداد یونایتدی

متن خیلی خوبی بود چون منم تا حدودی همین حس رو دارم. فوتبال برام مثه قبل نیست.

Blaugrana Boy

انصافاً یه زمانی تمام فوتبالارو میدیدیم. یادش بخیر چه سری آیی داشتیم لامصب 7-8 تا تیم مدعی بودن، یادش بخیر یه زمانی با وجود والنسیا و دپور نمیشد رئال و بارسا رو از پیش قهرمان دونست، یادش بخیر لیورپول یه مایکل اوون داشت که غوغا میکرد و منچستر هم توش همه اسطوره بودن، یادش بخیر یه زمانی تیمای عربی با پسوند اروپایی نبودن! یادش بخیر فوتبال 10 سال پیش توش حرفی از اینکه فلان بازیکن رکورد نقل و انتقالات رو زد نبود. ولی فوتبال زندگیه مارو به خودش میخکوب کرده، و البته با رضایت خودمون و اصن هم پشیون نیستیم چون زندگی بدون فوتبال یعنی هیچ...

Blaugrana Boy

همین که پای ابطحی در میان نیست نشون میده مقاله ی خوبیه :))

یوونتوس تورین

واقعا حرف دل منو زدی.شما رو نمیدونم ولی من یکی که دیگه مث قبل از فوتبال لذت نمیبرم.اصن یه جوری شده یاد فوتبالای ده دوازده سال پیش بخیر.........

*محسن چلسی*

لیگ خودمون رو که باید فراموش کرد ولی فوتبال اروپا هنوز منو میخکوب پای تلویزیون نگه میداره.عشق است فوتبال.

CORLEONE MILAN

باید نشستو کلی فکر کرد.اما فک نکنم بتونیم ازش دل بکنیم.فوتبال عشق اول همه ماست.

فرزاد سعیدی

مقاله جالبیه ولی من به هیچ وجه چنین احساسی در مورد فوتبال ندارم
حتی لحظه ای هم پشیمون نیستم که چرا ذهن و وقتم رو درگیر فوتبال کردم که این سال ها هیچ حساب و کتابی نداشته! بعضا شب های امتحان تا دیروقت بیدار می موندم و برای دیدن بعضی بازی ها 4 صبح بیدار می شدم که اگه اون موقع برام لذت نداشت از خوابم نمی زدم
با این که پوند و یورو و دلار خیلی تو فوتبال دنیا تعیین کننده شده و باعث شده ارزش پیراهنی که بازیکن به تن می کنه کمتر از خود بازیکن بشه که این خیلی هم بده ولی در کل برای من از جذابیت فوتبال کم نکرده... قدرت گرفتن این همه برند جدید و رقابت بین این غول ها هم در نوع خودش جذابه

نمی تونم منکرشَم که برای دیدن بازی های داخلی دیگه شور و اشتیاق سابق رو ندارم ولی این مربوط به زمان حال میشه و اگه باز هم به سال های گذشته برگردیم و بدونم فوتبالمون آخر و عاقبت خوشی نداره ولی با این حال باز هم با اشتیاق بازی ها رو دنبال می کنم

محمد کاخکی

دقیقا دو تا افت ب جون تیم ها افتاده
باشگا های داخلی بی برنامگی و بی غرتی بازکنا
باشگاه های خارجی پول های میلیاردرها و در نتیجه کم رونق شدن خیلی از تیم های دوس داشتنی.....قدیم تر ها از ناراحتی هامون و شادی هامون بابت برد و باخت تیم هامون بیش تر قابل دفاع بود..