حسین معدنی (زاده ۱۷ اردیبهشت ۱۳۵۰ اردبیل - درگذشت ۱۰ مرداد ۱۳۹۳ تهران) بازیکن، سرمربی و مربی سابق تیم ملی والیبال ایران بود. او در سال‌های ۱۳۶۶ تا ۱۳۷۳ عضو تیم ملی ایران بود. معدنی در ۱۰ مرداد ۱۳۹۳ بعد از یک دوره بیماری سخت و بستری شدن در بیمارستان به دلیل گرفتگی مجرای صفرا درگذشت.
معدنی دو دوره حضور در رقابت‌های قهرمانی مردان آسیا در سال‌های ۱۹۹۵ و ۲۰۰۱ را در کارنامه خود دارد. یک دوره حضور در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۴ و یک دوره حضور در رقابت‌های قهرمانی جهان ۱۹۹۸ از دیگر افتخارات حسین معدنی است. استقلال، بنیاد شهید، صدا و سیما، فتح، بانک کشاورزی، هما، دانشگاه آزاد، آیدانه چالدران، پیکان تهران از جمله باشگاه‌هایی بودند که حسین معدنی در آنها به فعالیت حرفه‌ای ورزشی خود پرداخت. پنج دوره حضور در جام باشگاه‌های آسیا با تیم پیکان در سال‌های ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۰ و سال ۲۰۰۲ و کسب یک طلا، دو نقره و دو برنز با این تیم از دست‌آوردهای او بود.
معدنی در رده ملی سرمربی‌گری تیم‌های ملی بزرگسالان، تیم ملی ب و نوجوانان را بر عهده داشته است، او ایران را به جمع تیم‌های حاضر در مسابقه‌های قهرمانی جهان ایتالیا رساند و پس از آن دستیار خولیو ولاسکو و اسلوبودان کواچ شد. معدنی مدتی هم سرمربی تیم والیبال دانشجویان ایران و مدتی هم دستیار زوران گائیچ بود. معدنی دو بار ایران را به قهرمانی جام کنفدراسیون آسیا ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ رساند و در سال ۲۰۱۰ نایب قهرمانی بازی‌های آسیایی را برای ایران به دست آورد.
معدنی سرمربی گری تیم‌های باشگاهی استیل آذین، داماش گیلان، پیکان و باریج اسانس کاشان را بر عهده داشت. آخرین سرمبیگری در دوران حیاتش، تیم شهرداری تبریز بود.
حسین معدنی از آن دست مربیانی بود که رفتار و سخنان زیبایش در سال‌های گذشته از یاد هیچ کس نمی‌رود. او پس از ستکوویچ، سرمربی تیم ملی شد، ولی سال گذشته، پس از کش‌و‌قوس‌های فراوان به دستیاری ولاسکو برگزیده شد؛ بر خلاف انتظار خیلی‌ها او این پیشنهاد را پذیرفت. او از جایگاه سرمربی به دستیاری رسیده بود که نه سفر می‌رود و نه روی نیمکت می‌نشیند. صحبت‌هایش خیلی زیبا و دوست‌داشتنی بود. آنقدر صادقانه صحبت می‌کرد که لحظه‌ای در صداقتش شک نمی‌کردی. با صراحت می‌گفت که تنها برای یادگیری آمده و برایش این مسائل کوچک‌ترین اهمیتی ندارد و واقعا هم نداشت.
بنا بر این گزارش، «خولیو ولاسکو»، مربی بزرگ والیبال ایران که سابقه همکاری با معدنی را در تیم ملی ایران داشته، در پیام تسلیتش برای معدنی می‌نویسد: «من با او کار کردم و کمک‌های زیادی را از او گرفتم. او به عنوان مربی با تیم من کار کرد و بسیار موفّق هم ظاهر شد. او علاوه بر مربی خوب، انسان خوبی نیز بود. من با همسرم دو بار در منزل او به مهمانی دعوت شدیم و به ما خیلی خوش گذشت. من بسیار ناراحتم و می‌توانم درک کنم که بازیکنان و پرسنل فدراسیون چقدر از غم وارده متأثر شدند. دوست داشتم در تهران حضور یابم و در کنار شما برای او اشک بریزم، ولی همان گونه که می‌دانید نمی‌توانم در این شرایط، تیم را ترک کنم».
همه این روزها حسین معدنی را با افتخارات بی‌شمارش در دنیای والیبال می‌شناسند؛ پاسور قهار سال‌های دور دنیای والیبال و یکی از بزرگ‌ترین مربیان والیبال ایران که بی‌گمان یکی از بزرگ‌ترین سرمایه‌های مربی‌گری در کشور بود، ولی زندگی غیر ورزشی دوست داشتنی هم داشت. حداقل صفحه شخصی حسین معدنی در فیس‌بوک، ویژگی‌های جدیدی از مربی تیم ملی والیبال کشورمان را به ما می‌نمایاند که در آن، او نه بهترین پاسور آسیاست و نه مربی تیم نائب قهرمان آسیا و نه حتی مهندس شیمی! حسین معدنی فیس‌بوک، مرد شاعر‌پیشه هنرمندی است که هر از گاهی شرح احوالاتش را در خطاطی‌های بی‌نظیرش در صفحه فیس‌بوک با دوستانش به اشتراک می‌گذاشت.
خیلی‌ها می‌گویند در این سال‌ها ناملایمتی‌های فراونی بر حسین معدنی رفته و شاید حق او بیشتر از اینهایی بوده که در والیبال نصیبش شده؛ اما بسیاری از دوستانش او را مردی آرام و صبور و دوست داشتنی معرفی می‌کنند و شاید همین‌ها، موجب شده که در همه این سال‌ها به دنبال حاشیه نباشد و مرد آرام والیبال ایران لقب بگیرد. نگاهی به هنرمندی‌های او در صفحه فیس‌بوکش، نشان می‌دهد که حسین معدنی شاید احساست خود را در هنرمندی‌هایش با قلم خوشنویسی نشان می‌داده و حداقل انتخاب مضامین و اشعاری که برای نگاشتن برمی‌گزید، خبر از این ماجرا می‌دهد.
مردی که تیم ملی والیبال ایران را به فینال بازی‌های آسیایی گوانگژو رسانده بود، در آخرین یادداشتش برای ماهنامه کمیته ملی المپیک، از کسب طلای بازی‌های آسیایی اینچئون سخن گفته بود و این در کنار صحبت‌های معدنی در روزهای نه چندان دور، نشان می‌دهد، چه آرزو‌های دور و درازی داشت. این صحبت‌ها فریاد می‌زد که توقع حسین معدنی از خودش، فرای نایب قهرمانی بازی‌های آسیایی و دستیاری مربیان بزرگ والیبال است و او بلندپروازی‌های زیادی در سرداشته؛ درست مثل عکاسی از پرنده‌های بلند پروازی که در عکس‌های صفحه شخصی‌اش به وفور دیده می‌شود.
مربی تیم ملی والیبال کشورمان دیگر در جمع ما نیست؛ اما شاید تصاویر بالا کمک کرده باشد تا شما تصویر دیگری از مردی را در ذهن ثبت کنید که این روزها به کمک شبکه‌های اجتماعی قابل دسترسی است.
